Inhoud
- Als het je in het begin niet lukt ... Sterf, sterf opnieuw
- Lied van "X-Y-R-X-Y-R"
- Fandom Freak-Out: Verschrikkelijk lot
- Laatste zwaluw
Ik pakte het op Majora's masker ergens vorig jaar. Het was mijn eerste Legende van Zelda spel. Zoals ooit.
Lange tijd niet gespeeld Zelda was een beetje een punt van trots voor mij, en ook gewoon een geweldig leuk feit voor "Never Have I Ever." Maar eindelijk, na Majora kreeg zijn 3DS remake, ik besloot om te zien waar alle hype over ging. Pas nadat ik in Termina door mijn eerste drie apocalyptische dagen struikelde, zei letterlijk iedereen (inclusief mijn baas) dat ik had gekozen voor wat misschien het minst toegankelijke toegangspunt is in een franchise van drie decennia.
Er zijn er een miljoen Zelda spellen om uit te kiezen, en ik moest kiezen de een in de bizarro off-shoot tijdlijn, met de Hell clock en de dead-eyed standbeelden en de cow-stealing aliens.
Blijkbaar, Ocarina of Time (in wezen het ontvangende lichaam waarvan Majora gepropageerd) zou een iets betere eerste keus zijn geweest, maar het was niet eens bij me opgekomen dat de twee verbonden waren. ik dacht Zelda was een bloemlezing serie. Weet je, zoals Amerikaans horror verhaal of zoiets.
Maar blijkbaar is dat zo precies net zoals Amerikaans horror verhaal in de zin dat iedereen met terugwerkende kracht de puntjes van de hele franchise kan verbinden en, als je goed knijpt, het een hele foto maakt.
En Heer, wat een foto Majora gemaakt.
Als het je in het begin niet lukt ... Sterf, sterf opnieuw
Nu ik uit mijn internet-horrorfase ben gegroeid (en ben definitief niet nog steeds doodsbang voor Slenderman), ik heb de afstand om "Ben Drowned" te zien als een gewoon spookverhaal. Maar in die tijd heeft het me in de war gebracht en me misschien afgewezen Zelda tot ik door die fobie kon werken om meer te vinden volwassen dingen om bang voor te zijn. Zoals mijn elektriciteitsrekening. Of spinnen.
Ter vergelijking, Majora zelf is niet zo eng. Het zit vol met campy, cartoonachtige momenten, en het bevolkt zijn wereld met weirdo's die je meer boodschappen zullen sturen dan een volledige ochtend van Animal Crossing. Natuurlijk gebeuren alle komsten en gebeurtenissen onder de dreigende dreiging van de ramkoers van de maan met Termina. Maar zelfs als ze weten dat ze allemaal high-key gedoemd zijn aan het einde van de driedaagse cyclus, gaan de eigenzinnige inwoners van Clock Tower Town gewoon door.
Deze alledaagse, persoonlijke momenten dwingen je echt om te geven om de levens die je hoort te sparen, en geven een veel groter gewicht aan het avontuur in het algemeen. Als de maan superlelijk is. Ik bedoel, kijk gewoon ...
Om eerlijk te zijn, als ik wist dat de wereld over drie dagen zou eindigen, weet je wat ik zou doen? Ik zou mijn wekker instellen om op tijd op te staan. Ik zou dezelfde ontbijtgranen eten die ik elke ochtend eet. Ik zou naar mijn werk rijden en met mijn vrienden kletsen en boodschappen gaan doen en waarschijnlijk te laat opblijven met het spelen van videogames. Vasthouden aan een routine is diep menselijk. Het is een punt van stabiliteit, zelfs als dingen hopeloos zijn.
Dus ik snap het ...
Maar jongen zijn zij hopeloos. Link neemt het op zich om de mensen die hij ontmoet te helpen, wetende dat alles wat hij voor hen doet onvermijdelijk zal worden gereset vóór het einde van de drie dagen. Het moeras zal weer giftig worden. De vader van de muziekdoosmeisje zal opnieuw mummificeren. Anju en Kafei, na eindelijk herenigd te zijn en opgelost om samen te sterven, zullen uit elkaar worden gescheurd. En toch blijven we hen helpen, keer op keer, wetend dat het vruchteloos zou kunnen zijn, omdat het het enige is dat jij bent kan do.
Deze game bestaat in het verschil tussen 'hopeloos' en 'betekenisloos'. Het is voldoende dat deze personages deze vluchtige restjes geluk hebben. Het is voldoende dat de wereld is zoals het zou moeten zijn, al was het maar voor een moment.
Dus ja, misschien is het spel niet eng. Maar weet je, het kan zwaar worden.
Lied van "X-Y-R-X-Y-R"
Natuurlijk, afgezien van de driedaagse doomcyclus, Majora is het best bekend voor de maskers. Weet je, het is zo ongeveer in de titel.
Oppervlakkig gezien zijn ze alleen maar mechanische pit voor de gameplay. Ze hebben allemaal een andere functie, van het verlenen van de gave van snelheid tot het fungeren als een koe-vormig toegangsticket tot de meest exclusieve Milk Bar in Termina. Drie speciale maskers transformeren Link echter volledig van een mens naar een van de andere drie primaire races in het spel.
En de enige manier om die te krijgen is door het "Lied van Genezing" op een lijk te spelen.
Link, het spreekt vanzelf, zou niet naar het medische veld moeten gaan als dat zijn idee van 'genezing' is.
In plaats van de doden terug te brengen, condenseert de Ocarina hun beeltenissen tot maskers die de identiteit van de overledenen inkapselen. Mensen verwarren Letter letterlijk met de dode mannen waar hij zich voor vermomt, en hij rolt er gewoon mee rond. De game kadert dit niet in als identiteitsdiefstal, maar als een attent eerbetoon. Voor elk kiest Link ervoor om de delen van hun leven die nog niet afgemaakt zijn, voort te zetten.
Maar zelfs nadat Link is getransformeerd in de panty geklede held die we kennen en liefhebben, houdt hij het Deku-masker bij tijdens het hele avontuur. Uiteindelijk zien we de Deku niet vanwege zijn beperkingen, maar vanwege zijn unieke sterke punten. Met zijn lichte, gevederde lichaam kan de Deku de windstromingen berijden of zelfs over het wateroppervlak springen. Tegen de tijd dat we de Deku Butler tegenkomen, die impliceert dat zijn dode zoon de bron is van het Deku-masker zelf, kunnen we de rol van Link beter waarderen om dat beeld te eren.
Majora's Herinneringsherinneringen raken me elke stap van de weg, vooral omdat ik mijn overleden dierbaren op vergelijkbare, tastbare manieren mis. Elke dag draag ik het te grote golfjack van mijn oom aan het werk. En wanneer ik naar huis ga, voel ik de koele keukentegel door de sokken van mijn opa's hand-me-down, waarvan hij de hielen droeg na decennia en decennia van staan op het werk.
Dit zijn kleine dingen, wat misschien niet zoveel betekende toen mijn oom en opa nog leefden, maar nu zijn het kleine stukjes van die ik de hele dag mee kan nemen. De maskers van Majora belichaamde dat voor mij op het scherm op een manier die heel persoonlijk aanvoelde. Link is niet verkleed als deze drie karakters. Hij eert hun geheugen.
Fandom Freak-Out: Verschrikkelijk lot
De maskers waar ik het hier over heb, zijn natuurlijk de dope power-up. Niet de titularis Masker, wat voor iedereen een enorme klootzak was, al moet ik er een pluim voor zijn Majora voor het doorbreken van de gebruikelijke grote en slechte schimmel.
De wrede geest van het masker is geen donkere heer Ganondorf of zelfs stuntelige Bowser. Het heeft geen ambitie voor overheersing, geen verlangen naar macht. Het verlangt alleen maar leed. En welke betere pop voor een chaotische demon dan een moeilijkmakende snotaap? Geef goddelijke krachten aan elk kind en ze kunnen gemakkelijk Skull Kid worden, een van de meest meeslepende schurken van het videospelletje waarmee ik onlangs heb gegooid. Dat leidt me naar mijn freak-out van de week.
"Terrible Fate" is een prachtig weergegeven filmische weergave van de gebeurtenissen die hebben geleid tot het bezit van Skull Kid. Hier laten we hem kennismaken met niet de OP kleine demon die ons in een Deku veranderde, maar als een bang en eenzaam kind dat betrapt werd met zijn hand in een kosmisch kwaadaardige koekjestrommel.
Het beantwoordt ook de eeuwenoude vraag: hebben Skull Kids eigenlijk snavels? Spoiler: nee.
Laatste zwaluw
Majora's masker was een frustrerend, vaak obtusely ingewikkeld doolhof, een die ik een walkthrough nodig had om bij bijna elke scherpe draai te navigeren. In de 25 uur die ik heb doorgebracht met hobbelen rond Termina onder de nachtmerrie-brandstof-maangezicht, denk ik niet dat ik zelfs maar een seconde heb ontspannen.
En ik vond het geweldig. Elke kloppend hart van de klok was een andere unieke beat in een liefdevol dichte wereld. Ik kon niet wachten tot ik er nog een keer in zou duiken, dus ik heb mijn oude Wii vorige week uit het huis van mijn ouders geplukt en nu zit ik diep in de kerkers van Twilight Princess, wat ... er wordt mij ook verteld dat dit misschien niet de beste weergave is van de serie als geheel. Maar wie maakt het uit! Ik leef ervoor.
Als deze het moeilijkst zijn Zelda games om in te spelen, dan kijk ik uit naar een lange achterstand van ongelooflijke avonturen die nog moeten komen.
---
Vragen voor jullie: Wat was je eerste Zelda spel? Heb je gevonden Majora charmant, raar of te raar om charmant te zijn? Waarom dragen de grote elfjes allemaal dezelfde outfits? Dit zijn de hete takes die ik nodig heb in de reacties hieronder.
Tot de volgende keer, vrienden.
De thee (nooit actueel, altijd warm) is een wekelijkse column doordrenkt van gamingcultuur en de fandom-ervaring. Stem af op donderdagen voor nog een kopje dampende inhoud.