To the Moon, door Freebird-games, is een eenvoudig avonturengame met klikken en klikken. De speler bestuurt twee wetenschappers: Dr. Watts en Dr. Rosaline, terwijl ze hun nieuwste klant behandelen: Johnny. Het team reist rond de herinneringen van John en herschrijft ze volgens zijn diepste verlangens. Het maakte me ook aan het huilen, hard.
In dit verhaal kan een persoon zijn herinneringen laten veranderen. Vanwege de massale ethische problemen die dit met zich meebrengt, kan de procedure alleen worden gevolgd door mensen op hun sterfbed. Sigmund Corporation, het bedrijf dat verantwoordelijk is voor deze procedure, kan het geheugen van een klant veranderen, zodat hun diepste, meest oprechte wens zal worden verleend. De klant moet de wens zorgvuldig doen, want het zal het laatste zijn wat ze ooit zullen doen.
Johnny's enige wens: naar de maan gaan. Het probleem is: hij weet niet waarom. Het is aan ons onverschrokken duo Rosaline en Watts om dieper en dieper in Johnny's verleden te graven en erachter te komen hoe, en nog belangrijker, waarom, Johnny wil naar de ruimte gaan. De artsen verkennen en werken interactief met John's herinneringen, verzamelen 'scherven' of objecten met sterke emotionele gehechtheid, en springen dan in een eerdere tijden in het leven van de cliënt.
Dit is geen vrolijk spel. John sterft aan het einde. Maar de artsen zullen verdoemd worden als hij niet tevreden is.
De centrale figuur in de herinneringen van John, zijn bron van geluk en zijn ultieme droefheid is zijn vrouw, River. River is ... anders. Haar maniertjes en reacties op de wereld leiden tot een interessante relatie met John. Simpele uitspraken en observaties over John en River hebben vroeg in het spel verwoestende gevolgen als je steeds dieper in het verleden van het stel duikt. Ik dank de makers voor het feit dat ze bijna elk verdwaald detail in iets samenhangend en ontroerend hebben verbonden.
Deze auteur ervoer werkelijke 'hartzeer' tijdens een beruchte scène in een lunchroom. Ik kan alleen maar zeggen dat kinderen wreed kunnen zijn. Een paar keer vroeg ik me af of ik het wel zou redden zonder een doorweekte, huilende puinhoop te worden.
De spelerpersonages Rosaline en Watts hebben een goede chemie als collega's en halen consequent en humoristisch de pis uit elkaar wanneer de ander te uitbundig wordt. Hun frustratie in dit moeilijke geval helpt de melancholieke stemming te doorbreken met het wetenschappelijke equivalent van "trap erin totdat het werkt".
De game is niet perfect, ik kwam eigenlijk in een 'bevroren' spelstaat terecht en moest een vorige save opnieuw laden. Het paardrijdensegment was niet intuïtief en nam een spelgids om doorheen te navigeren. Dit zijn kleine zeiknobbels die niet hebben geleid tot het feit dat ik 4 uur lang geklonken aan het verhaal van John en River besteedde, mezelf voornemend dat ik niet zou gaan huilen.
Het einde wordt compleet met een somber nummer, "Everything's Alright", schitterend uitgevoerd door Laura Shigihara. Tegelijkertijd geruststellend, optimistisch en gelaten, observeren we het einde. En toen huilde ik.
Onze beoordeling 9 Verken het prachtige en trieste verhaal van een man op zijn sterfbed.