Inhoud
- 5. Vrijwillige onwetendheid
- 4. De aura van mysterie getint met iets sinisters
- 3. Geweld domineert nog steeds
- 2. Gamen wordt nog steeds gezien als een "low-brow" hobby
- 1. IMMATURITEIT ... we doen het onszelf aan
Ongeacht alle vorderingen blijven videogames een doelwit. De reguliere pers en de samenleving in het algemeen blijven gokken bij elke beurt beschuldigen. Als ze met een vinger moeten wijzen, wanneer de noodzaak zich voordoet om een zondebok te vinden, staan videogames voor het eerst op de lijst.
Dit is waarom.
5. Vrijwillige onwetendheid
Het spelen van de zondebok-kaart werkt alleen als je een oogje dichtknijpt voor feiten. Het hele doel van de zondebok is om de situatie gemakkelijker te maken, om luiheid mogelijk te maken. Om welke reden dan ook, zelfs de meest gerespecteerde nieuwsbronnen in de wereld hebben ervoor gekozen om gelukzalig onkundig te blijven van de situatie. Daarom maken ze nog steeds flagrante fouten die gamers weleens grappig vinden, en de verslaggevers moeten vind het beschamend. Omdat een negatieve kop over videogames altijd meer aandacht genereert dan een positieve - en verslaggevers en nieuwsbronnen moeten geld verdienen - heerst onwetendheid.
Het is een zakelijke beslissing, echt waar. Waarom zou je al dat onderzoek doen als je al weet wat de aandacht trekt? Weet je nog toen de Sandy Hook massamoordenaar Adam Lanza een 'gestoorde gamer' heette? Dat label is in de meeste grote publicaties van New York verschenen en weet je, ik lees elk verhaal. Op geen enkel punt probeerden ze het label te definiëren, en ze zeiden zelfs niet hoe - of wie - vaststelde dat Lanza een 'gestoorde gamer' was.
Latere rapporten bewees dat hij eigenlijk niets van dien aard was. Een perfect voorbeeld van wat er al decennia gebeurt, en het is niet van plan om snel iets te veranderen.
4. De aura van mysterie getint met iets sinisters
Gamen is nog relatief jong in vergelijking met andere vormen van entertainment. Bovendien, omdat het gebaseerd is op interactie, weten veel mensen nog steeds niet de langetermijneffecten van een leven lang blootstelling aan videogames. Zelfs degenen in de wetenschap (d.w.z. gamers) kunnen niet met zekerheid zeggen of voortdurend spelen een effect heeft, of het positief of negatief is. De industrie bestaat simpelweg niet lang genoeg. Wanneer je dat combineert met de "participatiefactor", heb je een potentieel gevaarlijke situatie waarvan mensen begrijpelijkerwijs achterdochtig zijn.
Dit is het enige punt waar we niets aan kunnen doen. Het is echter belangrijk om op te merken dat degenen die neefieten van het videospel zijn, eerder geneigd zijn de sinistere hoek te geloven. Dat luistert terug naar de eeuwenoude truïsme: "We zijn bang voor wat we niet begrijpen." Het probleem is dat we als gamers ook niet kunnen beweren het volledig te begrijpen. Nog niet in ieder geval.
3. Geweld domineert nog steeds
Het klopt dat geweld een drijvende kracht achter de videogamesector is en het helpt niet dat de meeste van de grootste titels inderdaad buitengewoon gewelddadig zijn. Dat laatste is het grootste probleem, want dat zijn de producten die de meeste exposure krijgen. Als zodanig zijn het de games die de reguliere bevolking ziet; ze zien games nooit als Reis, bijvoorbeeld. En natuurlijk, als je iets publiceert aan de massa, moet je het zo flitsen en zo prikkelend maken als menselijk mogelijk, dus je zult altijd de nadruk leggen op de zware actiescènes.
Dit is waarom, als je de meeste mensen vraagt die geen spelletjes spelen, ze er rotsvast van overtuigd zijn dat zowat elke uitgebrachte videogame buitengewoon gewelddadig is. Dit helpt de oorzaak niet en draagt alleen maar bij aan het probleem. Hopelijk kunnen we de artistieke kant van gaming meer in de toekomst benadrukken, maar ik zou mijn adem niet inhouden.
2. Gamen wordt nog steeds gezien als een "low-brow" hobby
U vindt artsen en advocaten die videogames spelen. Naarmate de tijd verstrijkt, zullen steeds meer mensen in de hogere lagen van de maatschappij zichzelf 'gamers' noemen. Op dit moment worden videogames echter vaak gezien als een laag-brow vorm van entertainment. Het is niet het theater, het is niet de symfonie, het is nauwelijks hetzelfde als naar een museum of galerie gaan, het is geen wijnproeverij, er zijn geen jachten bij betrokken, het is niet eens een boek lezen, etc. Zelfs films hebben een betere reputatie alleen maar omdat iedereen erkent dat er op zijn minst enige intelligentie en verfijning in de industrie bestaat.
Het is frustrerend dat ondanks alle artistieke uitmuntendheid die bij gaming wordt aangetroffen, de meerderheid in flat-out die aspecten negeert. Je kunt ze niet echt de schuld geven, want er zijn niet zoveel voorbeelden van geniaal schrijven of plot-creatie in gaming. We hebben geweldige dingen (en ik hoop dat het beter zal worden), maar het is verre van een wereld waarin ambachtslieden oppermachtig zijn.
1. IMMATURITEIT ... we doen het onszelf aan
Dit is # 1 omdat we moeten erkennen dat we tot op zekere hoogte de reputatie van de industrie beheersen. Ik noemde eerder onderzoek; nou, het zou niet lang meer duren voordat iemand een beetje onderzoek online zou doen en prompt schreeuwend de andere kant op zou rennen. De enorme hoeveelheid onvolwassenheid, zowel vijandig als kinderachtig, die heerst in online forums en gemeenschappen is afschuwelijk. Zet een headset op en speel een multiplayer voor games. Binnen enkele minuten zul je geschrokken en depressief zijn. De krantenkoppen die groot hit zijn voorbij adolescent.
Dit zijn de soorten dingen die wij kan veranderen. En we moeten. Je kunt iedereen niet de schuld geven van het denken dat gamers een stel onvolwassen (mogelijk onstabiele) individuen zijn die gewoon niet 'volwassen' zijn. Dat is niet altijd een verwijzing naar het archaïsche stereotype dat gamen alleen voor kinderen is; het is in verwijzing naar het volwassenheidsniveau van de gemiddelde gamer. Of beter gezegd, het waargenomen volwassenheidsniveau op basis van wat we online zien en horen.
Misschien als we deze rotzooi kunnen repareren, zal de rest op zijn plaats vallen ...