Tormentum biedt griezelig beeldmateriaal en een les over moraliteit

Inhoud

• De kunst van Tormentum hoort in een zeer spookachtige galerij
• Hoeveel kan een dun verhaal worden gered door mooie kunst?
• Puzzels zijn elegant, maar gemakkelijk

Tortmentum is niet je normale puntens en klik avonturenspel.

De titel is uitgebracht op 4 maart 2015 en de Poolse indie studio OhNoo belooft een diep filosofisch verhaal van verlossing, waarbij de morele keuzes van de speler invloed hebben op de uitkomst. Hoe goed de game dit doet, is discutabel, maar het is nog steeds de moeite waard om te spelen voor de geweldige zintuiglijke ervaring.

De hoofdpersoon begint het spel als een hooded, naamloze amnesiac opgesloten in een metalen kooi onder een vliegende machine, zijn metgezel is een gigantische pratende rat. Vanaf daar moet hij ontsnappen uit een helse kerker, reizen door een woestijn en ontdekken waarom hij alleen een herinnering aan een bepaald standbeeld heeft. Dit klinkt eenvoudig genoeg, hoewel er keuzes zijn die de speler onderweg maakt, zoals het lenen van een personage aan een ander personage, die zijn ontworpen om de uitkomst van het spel te beïnvloeden.

De kunst van Tormentum hoort in een zeer spookachtige galerij

Het meest opvallende bij het spelen Tormentum is dat het echt een visueel feest is. Geïnspireerd door het werk van H.R. Giger, weerspiegelen de 75 met de hand geschilderde podia in de game de donkere, macabere stijl van de Zwitserse surrealist. Elk beeld ziet er zo fijn handgemaakt uit dat je het kunt uitprinten en aan je muur hangen, als je dat soort dingen aan je muur wilt hangen. De artistieke stijl komt ook perfect overeen met de algemene toon van het spel: het is surrealistisch, trippy en gewoon een beetje angstaanjagend.

Als gevolg van de gedetailleerde kunst is de omgeving 2D, en de protagonist beweegt niet echt over het scherm. Spelers kunnen de muis echter gebruiken om naar links en rechts in de omgeving te pannen, en dit is ook nodig om de richtingspijlen te zien om het personage naar het volgende scherm te verplaatsen. Hoewel dit de spelervaring niet veel beïnvloedt, kan het moeilijk zijn om jezelf onder te dompelen in een spel wanneer je richtingspijlen zoekt, in de gevallen waarin ze bijna worden verdoezeld door de kunst.

De esthetische stijl van het spel wordt ook versterkt door de soundtrack, die ervoor zorgde dat het gevoel van onbehagen toenam. Het nauwelijks hoorbare gezang in de kerker niveaus, bijvoorbeeld, is niet bijzonder eng, maar in combinatie met de visuele effecten van verschillende vormen van foltering en het sadisme van sommige van de personages, het resultaat was een extreem griezelige sensorische ervaring.

Sommige van de geluidseffecten waren echter een beetje overdreven en deden afbreuk aan hoe meeslepend de game was. Het "opslageffect" voor het plaatsen van items in je inventaris, of het klom de trap af, of het gekrabbel-in-een-laptopgeluid lijken allemaal een beetje komisch en misplaatst. Dit is echter een klein probleem: over het algemeen werkte het geluidsontwerp goed als aanvulling op de verontrustende beelden. Er zijn geen goedkope jump scares in Tormentum; het is meer een doorlopend gevoel dat er iets heel, heel verkeerd is.

Hoeveel kan een dun verhaal worden gered door mooie kunst?

Verhaalsgewijs heeft het spel potentie: de dreiging van foltering in de kerkers is heel reëel en het wordt nog versterkt door een bloederig beeld van andere gevangenen die herhaaldelijk worden gespietst op spikes. Ik vond ook het gebruik van verschillende terreinen leuk om de voortgang van de reis van de protagonist te laten zien. De overkoepelende plot was echter nogal mager: het geheugenverlies van de protagonist en de onbekende identiteit zorgen natuurlijk voor een goed mysterie om op te lossen, maar het einde gaf de speler die informatie in een monoloog, zonder enige ontwikkeling of overweging.

Er is geen echte motivatie om een ​​karakter te redden, in plaats van te doden, anders dan elke normale moraliteit buiten het spel.

Evenzo zijn de personages in het spel even eendimensionaal: er is geen echte motivatie om een ​​karakter te redden, in plaats van te doden, anders dan elke normale moraliteit buiten het spel. In de introductie van het spel wordt de speler gepresenteerd met de beroemde categorische imperatief van de Duitse filosoof Immanuel Kant: behandel andere mensen niet alleen als een middel om een ​​doel te bereiken, maar als een doel op zichzelf. Het is ironisch dat de enige manier om vooruitgang te boeken in deze game precies het tegenovergestelde is: je moet de andere personages gebruiken als middel om een ​​doel te bereiken.

Ondanks tomentum's sterke nadruk op morele keuzes, de implicatie ervan lijkt relatief zwak. De keuzes van de speler zijn binair, zodat er altijd maar twee opties in een bepaalde situatie zijn. Het spel beweert ook verschillende eindscenario's te bieden op basis van die keuzes, maar het schrijven beperkt die uitkomsten eigenlijk. Bij meerdere playthroughs had ik hetzelfde einde ondanks het selecteren van verschillende opties, en de dialoog aan het eind van het spel hield in dat er eigenlijk "juiste" keuzes waren om in het spel een alternatief einde te maken, wat frustrerend was om te ontdekken.

Puzzels zijn elegant, maar gemakkelijk

Zoals met elk goed avonturenspel, Tormentum biedt een reeks puzzels, van eenvoudige technische (zoals het oplijnen van radertjes om een ​​mechanisme te openen) tot die waarin de speler verschillende items moet verzamelen en combineren. De punt-en-klik-functie is vloeiend, dus het is gemakkelijk om over te schakelen tussen de inventaris en de scène.

Het is hartverwarmend dat de puzzels logisch zijn, omdat het niet vereist dat de speler elke combinatie van items in hun inventaris samenvoegt, in tegenstelling tot sommige andere spellen.

Het spel leunt echter naar de eenvoudige kant; sommige puzzels hadden zoveel hints dat zelfs de meest ongeschoolde spelers ze gemakkelijk konden oplossen zonder erbij na te denken. Verder maakte het gloeiende effect rond interactieve objecten in de omgeving ze gemakkelijk waarneembaar, maar dit verminderde de uitdaging om de benodigde voorwerpen voor een zoektocht te vinden. (Dat gezegd hebbende, zou ik liever zoekitems gemakkelijk kunnen vinden, dan een pixeljacht moeten beginnen.)

Ondanks deze tekortkomingen, Tormentum is nog steeds de moeite waard om te spelen. Het spel legt meer nadruk op esthetiek dan op ethiek, dus het is een beetje teleurstellend dat het niet lijkt te voldoen aan zijn belofte als een moreel intrigerend spel. Dit kan echter ook worden toegeschreven aan de lengte ervan, die voor elke playthrough ongeveer twee uur klokte.

Voor de huidige prijs ($ 11,99 op Steam) zou dit kunnen zorgen Tormentum een beetje spendy, maar de zintuiglijke ervaring van het spelen van dit spel is heerlijk, verontrustend en niet te missen.

Onze beoordeling 8 Ondanks een gebrek aan diepte en verhaalontwikkeling, is Tormentum een ​​zintuiglijk feest met kunstgallerij-kwaliteitsvisuals en een soepele gameplay. Beoordeeld op: PC What Our Ratings Mean