Inhoud
- Tegenwoordig wordt een game met het omega-coole wapen aller tijden behandeld als een beloning voor het verslaan van de game.
- Wat heeft het voor zin om een ultiem wapen te worden als het echt maar de ultieme trofee is?
- Mis je de dagen van weleer niet wanneer ultieme wapens een doel dienden?
Zijn ultieme wapens geen glorieus ding? Je werkt zo hard om deze coole, epische wapens te krijgen die bijna alles kunnen doden met slechts een paar hits. Ze hebben meestal ook coole effecten - sommigen schieten lasers die de wereld vernietigen, of sommige kunnen sterker worden als je de gezondheid verliest. Andere ultieme wapens zijn zo krachtig (zoals het scarabekanon Halo 2) dat je jezelf gaat doden omdat de kracht te groot is. (Of je keek per ongeluk naar beneden en tilde de trekker over.) Ik heb misschien 'per ongeluk' mijn bondgenoten een paar keer met die gedood.
Maar de laatste tijd kan ik me niet herinneren dat ik op zoek was naar een ultiem wapen. Het lijkt erop dat het hele idee is verdwenen in de schaduw van de spelwereld. Ik bedoel, ja veel games hebben nog steeds het ultieme wapens, maar dat hebben ze niet de ultieme wapen.
Het ding dat ik zo leuk vond aan ultieme wapens (in games die ze hadden) is het feit dat ze je hebben geholpen om door het spel te komen. Niet alleen dat, ze waren een van de moeilijkste dingen om te verwerven. Het krijgen van een ultiem wapen was vroeger een van de meest lonende dingen om te doen in een spel. Natuurlijk was het vaak niet mogelijk om het wapen zelf te krijgen totdat je 75% klaar was met het spel. Maar je had tenminste nog 25% van het spel om ermee te spelen!
Om nog maar te zwijgen over het feit dat ultieme wapens hun eigen unieke element in het spel brengen. Bijvoorbeeld in Zelda Majora's Mask, daar is het masker van de felle godheid.
Het masker transformeert je in een goddelijke vorm van Link waarmee je gigantische energiegolven kunt schieten met een zwaai van het zwaard. Hoe vaak zie je dat in een ander Zelda spellen? Je kunt dit masker alleen krijgen voor het laatste baasgevecht, maar je kunt er tenminste een leuk episch gevecht mee maken.
Tegenwoordig wordt een game met het omega-coole wapen aller tijden behandeld als een beloning voor het verslaan van de game.
Als ik zeg dat ik het spel moet verslaan, bedoel ik het slaan alles het spel te bieden heeft. Mijn grootste voorbeeld is Kingdom Hearts 3D: Dream Drop Distance.
KHDDD drop is een van mijn favoriete games aller tijden. Ondanks dat hij op een draagbaar systeem was, had het spel een geweldig vechtsysteem en een leuk verhaal. Mijn enige klacht hierover was echter timing voor het ultieme wapen.
Ik bedoel, kijk eens naar dit ding!
Het ultieme wapen in KHDDD is een van de coolste ogende keybades ooit. Ik was zo opgewonden om dit epische sleutelblad uit te proberen zodra ik het heb. Toen ik echter het sleutelblad waarvoor ik tranen en bloed had, eindelijk had uitgerust, keek ik rond om iets te proberen.
Er was niets.
Ik had absoluut niets meer te doen in de game. Alle geheime niveaus werden verslagen met de maximale score. Elk geheim werd verzameld of voltooid. Alle ultieme vaardigheden werden verkregen. De sterkste bondgenoten die ik in de game kon krijgen waren in mijn partij en maximaal. Het belangrijkste was dat alle bazen dood waren.
Om het ultieme sleutelblad te krijgen, moet je de geheime baas verslaan. Maar om de geheime baas te ontgrendelen, moet je al het andere verslaan. Dus tegen de tijd dat je dit geweldige sleutelblad krijgt met statistieken die je goddelijk maken, heb je niets te slachten dan een stel kanonnenvoer dat je al voor het hele spel hebt vermoord.
Ik vroeg me af: wat had dit voor zin? Moet het me speciaal doen voelen? Is het enige doel ervan mij te laten sprankelen en bespotten over het feit dat er niets meer is om het te gebruiken? Wat is het nut van een ultiem wapen als ik het zelfs niet voor iets serieus in het spel gebruik?
Wat heeft het voor zin om een ultiem wapen te worden als het echt maar de ultieme trofee is?
Het slechtste is dat ik het sleutelblad niet eens naar een nieuw spel + kon brengen. Dat is hoe het is geweest voor veel games die ik de laatste tijd heb gespeeld. Je krijgt het ultieme wapen helemaal aan het einde, maar je kunt het niet naar een nieuw spel + brengen.
Dus je blijft achter met een episch wapen, je afvragend waarom je in godsnaam zoveel pijn hebt gedaan om het te krijgen als het letterlijk geen doel dient. Was het voor de prestatie die ik binnen 5 minuten zal vergeten? Voor dat superieure gevoel dat binnen 30 seconden zal verdwijnen als ik me realiseer dat ik niets meer te doen heb?
Je vraagt het wapen: waar was je in vredesnaam 5.000 keer tegen een enkele baas? Dan kijkt het wapen naar je en zegt: "Lachend in het einde van het spel en zie je vijfduizend keer doodgaan."
Super behulpzaam, keyblade. Bedankt.
Ik begrijp dat ultieme wapens als een ultieme prestatie kunnen worden beschouwd, maar laat dat lonende gevoel achter bij de kleine prestaties die tegenwoordig bij elke game worden geleverd. Het ultieme wapen zou een hulpmiddel moeten zijn dat de speler verdient, wat hen zal helpen met het spel. Het moet niet worden behandeld als een beloning voor het verslaan ervan.
Ik herinner me dat sommige van mijn favoriete spellen altijd deze lange interessante ultieme wapenzoektochten hadden. Nu hebben de ultieme wapens die ik zie het gevoel alsof ze gewoon in het spel zijn gegooid. Precies zo kan de speler zich speciaal voelen door hem vast te houden.
Mis je de dagen van weleer niet wanneer ultieme wapens een doel dienden?
Toen je op een grote missie ging om een geweldige kracht te ontgrendelen? Ik doe. Ik mis het soort games dat het ultieme wapen de moeite waard maakte om te krijgen.
Ondanks deze nieuwe trend om ultieme wapens vrijwel nutteloos te maken, blijf ik hoop elke keer als ik een spel speel. Ik vraag mezelf af: waar is mijn Excalibur waarmee ik gigantische laserstralen kan schieten? Kan ik de laserstralen gebruiken voor welk doel dan ook?
Vaker wel dan niet, het antwoord is nee. En dat is gewoon teleurstellend