Inhoud
- Onzekerheid
- Een mijlpaal in interactief vertellen
- Groeit als een serie
- Evoluerende gameplay - Hoe een touw en beweging fenomenale actie creëren
- Laatste gedachten
Er zijn maar weinig dingen in deze wereld die de term meesterwerk verdienen. Filmmakers vangen de meest pure emoties op bij het werken aan een dergelijk doel. Kunstenaars duiken diep in het menselijk bewustzijn om iets te produceren dat de term verdient. Het werk van auteurs wordt vaak pas decennia waardig geacht nadat ze een kritische en inzichtelijke analyse van de samenleving of het menselijk bestaan hebben opgeleverd. En binnen videogames wordt zo'n eer zelden verleend. Toch lijkt ontwikkelaar Naughty Dog binnen dit medium keer op keer dergelijke kunstwerken te produceren.
Uncharted 4: A Thief's End is een meesterwerk. Het is een ingenieuze mix van vertelling en interactie, en het is een spel dat ik alle gamers wil laten ervaren, of ze nu een veteraan van de serie zijn of een nieuwsgierige nieuwkomer.
Onzekerheid
Wat dat betreft, voordat ik begin, moet ik iets toegeven. Ik was geen niet in kaart gebracht ventilator. Ik had de originele trilogie van Drake's fortuin tot zijn misleiding gespeeld, maar had nooit echt resoneerde met de serie. Ik vond Drake en zijn kleurrijke cast van cohorten eendimensionaal en ongeïnspireerd. Ze voelden aan als vertrouwde stereotypen ontdaan van een traditionele actie-blockbuster. De enorme decorstukken, verwonderd door critici, deden me weinig schokkend. En aan het einde van elk spel was ik het repetitieve en ongeïnspireerde schietmechanisme beu geworden. Dus, zoals ik heel goed weet, hield ik een onpopulaire mening over de serie.
Ik was echter verscheurd of mijn volgende inval in een niet in kaart gebracht ervaring zou soortgelijke gevoelens oproepen. Dit is de vierde inzending in een serie die ik tot nu toe mateloos heb gevonden, maar dit is een bericht De laatste van ons Stoute hond. EEN Stoute hond waar Neil Druckman en Bruce Straley de mantel van leiders hebben overgenomen. En ik kan gerust zeggen, ik was verbaasd over hoeveel ik van mijn tijd heb genoten Een dief einde.
Een mijlpaal in interactief vertellen
Uncharted 4 vindt slechts een paar jaar later plaats Drake's Deception. Drake heeft zich teruggetrokken uit een leven vol schattenjagen en fortuin zoeken en zinkt in plaats daarvan in de realiteit van het leven van een gewone man. Echter, niet lang in het spel maken we kennis met Sam, Nathans mysterieuze oudere broer, die Nathan aanspoort om terug te keren naar zijn oude manieren, het leven dat hij voor zichzelf gebouwd heeft te veronachtzamen en de laatste keer de glorie te zoeken.
In de wereldwijde zoektocht naar de schat van piraat worden Henry Avery, Drake en de speler geconfronteerd met een groot aantal aangrijpende vragen: hoe ver is te ver? Wat willen we echt in het leven? Is glorie de moeite waard om geluk en loyaliteit op te offeren? Uncharted 4's thema's raken mij als speler. Het is zeldzaam dat een videogame je intrinsiek laat nadenken over je eigen leven en keuzes, buiten zijn fictieve wereld.
Groeit als een serie
Dit geweldige verhaal wordt ondersteund door een echt ontroerende soundtrack en Oscarwaardige uitvoeringen van een breed scala aan personages. Uncharted 4 probeert een nederigheid en echtheid te brengen aan personages die bijna een decennium eerder zijn gemaakt. Sully is niet langer een wijze krakende, sigaar rokende sidekick, maar een mentorfiguur, die oprechte bezorgdheid toont voor het welzijn van Drake. Elena is overgestapt van een irritante verslaggever naar een toegewijde doch krachtige partner in het leven van Drake. Nathan zelf is niet langer de stereotype, actieheld, stereotype van elke man. Hij is een echt persoon, met verlangens, gebreken en een vermogen om te veranderen. Hetzelfde kan gezegd worden Uncharted 4's schurken.
Rafe Adler is niet het hoofd van een duistere organisatie of een beruchte krijgsheer. Hij is een geestelijk onstabiel persoon, die door erfgoed veel te veel geld heeft verdiend voor zijn eigen bestwil. En Nadine Ross, zijn rechterhand en leider van militairen voor het huren van Shoreline, biedt een realistische reden waarom er een te zwaar opgeblazen leger de hele wereld rondtrekt, gewoon wachtend om snel achter elkaar te worden neergeschoten. Uncharted 4 slaagt erin om het oogverblindende, overdreven spektakel van eerdere games te behouden, maar richt zijn personages en verhaal in werkelijkheid.
Een dief einde brengt de grafische getrouwheid en verbluffende visuals van De orde 1886 naar een wereld die veel breder is in schaal en niet-lineariteit. Het is een spel om je echt te verbazen, daarom is de camerafunctie waarmee spelers op elk moment in de actie foto's van het spel kunnen maken, een geweldige toevoeging. Beweeg je door een weelderige deken van varens, kijk hoe een gebouw ontploft in duizend fragmenten, of loop naar een overweldigend Cliff-zijaanzicht. Elk van deze momenten is adembenemend. Gamers zullen moeite hebben om een beter uitziende game te vinden in 2016.
Evoluerende gameplay - Hoe een touw en beweging fenomenale actie creëren
Echter Uncharted 4 is een videogame, geen film. Daarom kan het niet alleen worden beoordeeld op de kwaliteit van de beelden, acteren of verhalen vertellen. Gameplay is duidelijk een belangrijk onderdeel van het succes van elke titel. En nog een keer Een dief einde verbaast me door een verfrissende gameplay te creëren die nog steeds aanvoelt niet in kaart gebracht.
Ja, er zijn de traditionele scriptsetjes, lineaire gangschietbanen en vrijwel onlosbare klimsegmenten. Aanvankelijk werd ik ongerust. Met zo'n fenomenaal verhaal en toon, wilde ik niet worden afgeleid door een vermoeide gameplay. In een van de eerste secties van Uncharted 4, Ik merkte dat ik door de gangen van een buitenlandse gevangenis liep en met een AK 47 bewakers neerhaalde. Ik kon echter een licht gepantserde bewaker spuiten met een regen van kogels en hij kon zich binnen enkele seconden herstellen, klaar om terug te vechten. Na het ervaren van de bevredigende eenmalige hits van De laatste van ons, deze kogel spons vijanden had me zorgen over de kwaliteit van Uncharted 4's combat. Maar naarmate ik vorderde, veranderde angst in plezier. Kort na deze reeks komt er bij elke ontmoeting een breder scala aan wapens beschikbaar, veel van deze wapens, zoals gouden pistolen en jachtgeweren, leveren verwoestende realistische moorden op. Wat betreft hand tot handgevechten, voelt elke stoot even zwaar en wreed als in De laatste van ons--een aanraking zo weinig ontwikkelaars in staat zijn om gelijk te krijgen.
Echter Uncharted 4 doet genoeg om het spel leuker te maken. Er zijn drie kerncomponenten die elkaar aanvullen en iets nieuws aan het spel toevoegen. Ja, er zijn segmenten waar je de controle over een jeep kunt nemen of langs de rand van een klif kunt glijden, maar de drie belangrijkste verschillen zijn: de enterhaak, stealth-gevechten en open arena-achtige ontmoetingen. Samen met zijn meer scripted momenten, Uncharted 4 keurt open ontmoetingen vergelijkbaar met die in Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain. Spelers kunnen deze ontmoetingen op veel verschillende manieren benaderen, van het in vuur en vlam schieten van wapens tot het onderzoeken van de locatie, het taggen van vijanden en het stilletjes uit de situatie verwijderen van een voor een.
Het stealth-gevecht is misschien Uncharted 4's grootste struikelblok. Het probleem zijn niet de stealth-secties zelf. Vijand A.I. is ongelooflijk intelligent. Als ze Drake zien of geweervuur horen, rennen ze naar de locatie om hem op te sporen. Ontsnap echter van de site, zoek dekking en ze zullen beginnen met zoeken naar jou die je niet kan vinden, maar zich ervan bewust zijn dat je in de buurt bent. Het proces zelf is ongelooflijk leuk en natuurlijk. De werkelijke takedowns zelf zijn echter repetitief en niet karakteristiek. De hand-tot-hand gevechts- en schietmechanismen voelen krachtig, opwindend en spontaan aan. Bijna elke stealth-kill-animatie is echter identiek. Grijp een vijand, trek ze naar beneden en snuif snel hun nek. Het ziet er niet alleen vermoeiend om dezelfde animatie steeds opnieuw te zien, maar het lijkt me ongebruikelijk. Alle andere vechtmechanismen voelen vlezig en intens. Maar kijkend naar Nathan Drake slingerend rond snaaiende nek van mensen (vooral nadat hij hem met afschuw had gezien toen hij eerder in de game getuigde van de dood), voelt hij zich gewoon niet goed.
De touwwerktuigkundige voelt zich daarentegen meteen thuis. Het is meer dan alleen een gimmicky scriptset, want het touw kan worden gebruikt in deze grote gevechten, om zowel uit het zicht te ontsnappen als om naar binnen te vliegen, naar beneden te vallen en een verpletterende klap uit te delen. Deze open ontmoetingen, gemengd met stealth en touwzwaaiende mechanica, maken Uncharted 4's bestrijd enkele van de meest vloeiende in videogames. Verhuizen van stealth-huurmoordenaar naar heldhaftige actieheld, naar touwsluipende escapist voelt natuurlijk en lonend. De constante beweging houdt de speeltijd in stand en leidt tot momenten die je graag op film zou zien. Sommigen hebben ergernis getoond over het verwijderen van de granaatteller, waar Drake een granaat teruggooide die door een vijand was gegooid. Ik ben echter van mening dat dergelijke mechanismen het vermogen van de speler om te experimenteren belemmeren, waardoor ze zich veilig achter hetzelfde omhulsel voelen. De angst om te ontsnappen aan een explosie of de wetenschap dat de A.I. is slim genoeg om je te flankeren, leidt je zelf de speler, om creatiever te zijn.
Laatste gedachten
Uncharted 4: A Thief's End is de zwanenzang die deze serie verdiende. Van verbluffende beelden tot ontzagwekkende setstukken, gefundeerde momenten van zwakte en vloeiende en organische gameplay. Uncharted 4: A Thief's End is een van de grootste ervaringen die spellen kunnen bieden. Afkomstig van iemand die nooit echt heeft gereageerd op de serie, je bent het aan jezelf als gamer verplicht om dit te ervaren.
