Inhoud
De ambiance van een MMO is een groot deel van de aantrekkingskracht van het genre. De wereld en de mechanica moeten op een interessante manier met elkaar worden verweven, waarom zouden we anders om ons geven? Iets moet ons ertoe brengen een karakter te ontwikkelen, de tijd te investeren en te willen ontdekken wat er om de hoek ligt.
Tegelijkertijd, terwijl we misschien graag willen dat het volgende wezen vecht, willen we ook niet vechten met niet-reagerende besturingssystemen of verbijsterende menu's.
De eerste paar minuten in de gamewereld zelf heeft veel op rijden. Als het niet genoeg goed doet, loggen spelers uit en vinden iets leukers om te doen.
Maar als het erin slaagt de juiste noten te raken en ons de weg vooruit wijst, dan is dat de manier waarop legendes beginnen ...
Vliegtuig spreken
In RIFT, de startervaring is afhankelijk van de door jouw gekozen factie, waarbij het oorspronkelijke verhaal van The Guardian een vrij bijgaand getallenspel vertelt van de voortdurende weerstand tegen de door rukken gedragen krachten van aartsvijand Regulos, terwijl het Defiant-verhaal een verfrissend andere is tijdreizende steampunk-affaire waar ik echt van genoot (ik verwachtte bijna dat de Doc Brown-achtige NPC mijn tijdelijke vertrek bijstaat om iets te mompelen over zijn magische apparaat waarvoor 1,21 gigawatt aan sourcestone-kracht nodig is).
De gameplay zelf is redelijk routineus met weinig verrassingen, zoals je van een tutorial zou verwachten. Het vlees van de ervaring bestaat meestal uit variaties van tien kill ratten / interactie met dit stukje sprankelend landschap terwijl je van questgiver naar questgiver door de veiligste apocalyptische slagvelden rent die je ooit zult zien.
Het werkt echter allemaal als een redelijk meeslepend apparaat om wat instructie en achtergrondverhaal te bieden en er zijn een aantal aardige aanrakingen en goed ontworpen elementen die goed werken om je naar binnen te trekken. Het sleept een beetje en is misschien iets langer dan nodig worden. Het is ook niet bijzonder uitdagend, met zelfs de dramatische set-piece finale die blijkbaar blij is om zichzelf op te lossen met of zonder input van spelers, maar een gelukkige passagier is beter dan een dode bestuurder denk ik.
Het einde van het begin
Het Defiant-verhaal en de finale zijn veruit het indrukwekkender van de twee verhalen, met de rand van de apocalyps-sfeer, waardoor ik echt gepompt werd en het gevoel had dat ik het gewicht van de toekomst op mijn schouders had. De opstelling van de Guardian was allemaal engelen en goedkope religieuze helden en, omdat ik de Defiant-boog al had gespeeld, voelde ik me een beetje zinloos (ik ben hier opzettelijk vaag om spoilers te vermijden).
Beide verhalen culmineren in een indrukwekkende Cthulhu-achtige kloof met kronkelende trans-dimensionale tentakels en materialiserende beesten. Wederom schijnt het Defiant-verhaal door het tempo te verhogen terwijl je aan een bepaald noodlot ontsnapt, in tegenstelling tot het Guardian-spel dat de speler in staat stelt getuige te zijn van de vermeende superdinin van alles, Regulos (wiens naam klinkt als iets dat je zou nemen om de spijsvertering te bevorderen), wordt verslagen en op zijn rug gelegd, waardoor je je afvraagt waar al het gedoe om draait als dat het beste is wat hij kan doen.
De volgende scène probeert dit te herstellen door je enkele dreigende draken te laten zien, maar het voelt gewoon aan als Regulos 'manier om te zeggen dat hij zijn vader zover krijgt dat hij je slaat.
Om meer vriendelijk te zijn, RIFT speelt het veilig met de tutorial, neemt de tijd om de speler te leren wat MMO-veteranen al uit het hoofd kennen, terwijl ze een klassiek fantasieverhaal en iets meer van het veld laten zien. Een competente vertoning met sprankeling van schittering en een zekere middelmatigheid.
Kan Nooit winter doe het beter?
VOLGENDE: ontdekken Nooit winterSword Coast
Vorige: Ermee beginnen