Inhoud
- Games kunnen een levensvatbare manier zijn om kinderen te leren.
- Het idee dat een videospel niet nauwkeurig diepgaande onderwerpen kan bespreken, brengt de kunst in diskrediet.
- Veel game-ontwikkelaars en teams zijn zelfs naar de kunstacademie gegaan.
Videogames hebben in de loop van de geschiedenis veel onderwerpen aangesneden. Ze hebben alles onderzocht, van emotionele verhalen tot de meest gewelddadige verhaallijnen. Er is een grote variëteit aan verhalen geweest die betrekking hebben op historisch belangrijke gebeurtenissen, maar naar mijn mening is er ergens een probleem geweest met de manier waarop games emotie en geschiedenis samen kunnen brengen. Games kunnen een belangrijke kunstvorm zijn in plaats van het sociale stigma dat 'games gewoon games' zijn die de maatschappij niets te bieden hebben.
Games kunnen een levensvatbare manier zijn om kinderen te leren.
Toen ik opgroeide, speelde ik altijd wiskundegames op de computer in de klas en ik gebruikte altijd een kleine typetest om te kijken of ik wist hoe ik correct moest spellen (en die spellen waren mijn favoriete delen van de dag). Niet alleen dat, maar ik leerde ook beter te lezen, ik leerde wiskundige problemen in mijn hoofd en ik leerde hoe het sneller moest. Het enige dat ik niet begrijp, is dat het altijd "je huiswerk afmaken voordat je je games speelt", maar wat als we in staat waren om de twee te combineren? Wat als we in plaats van alleen wiskunde en spelling kindergames hadden meegebracht die gebaseerd waren op geschiedenis? Ik heb het over games waarmee je geschiedenis kunt spelen, serieuze discussies.Er is een spel in de werken dat wordt genoemd Verbeelding is de enige ontsnapping, die is gebaseerd op de holocaust. Veel mensen vinden dit onderwerp misschien te zwaar voor een videogame, maar waarom? Waarom kan een videospel zware onderwerpen niet tot leven brengen?
Het idee dat een videospel niet nauwkeurig diepgaande onderwerpen kan bespreken, brengt de kunst in diskrediet.
Niet elke videogame hoeft een luchtige toon te hebben om een aangename ervaring te geven. Mensen gaan naar kunstgalerijen om niet alleen de kunst te bekijken, maar ook te ervaren. Ik denk dat videogames veel inhalen hebben met boeken en films, maar het is niet onmogelijk. Videogames bieden op zichzelf een meeslepende ervaring, maar met technologie zoals de Oculus Rift hebben games nu het platform dat ze nodig hebben om de sprong van een casual activiteit (ja, ik ben me bewust van professionele gamers) naar een echt informatieve en geloofwaardige vorm te maken of art, niet alleen voor gamers, maar ook voor mensen die nog nooit eerder games wilden spelen.
Veel game-ontwikkelaars en teams zijn zelfs naar de kunstacademie gegaan.
Of het nu om schrijven, tekenen, animaties of iets dergelijks ging, de meeste ontwikkelaars hebben waardering voor verschillende soorten kunst. We moeten allemaal een miljoen kunstgeschiedenislessen nemen om zelfs af te studeren. Ik ben niet in diskrediet van de games die al zijn gemaakt, maar ik zeg alleen maar dat kunst kan verdriet, woede of vreugde veroorzaken. Kunst kan vele soorten emoties uitlokken en er is geen reden dat videospelletjes niet dezelfde emoties kunnen vormen voor hun spelers. Net als andere kunstvormen, kan niemand je dwingen games te spelen waar je niet in bent geïnteresseerd, dus waarom zou je niet meer opties hebben? Veel van de games die ik vandaag zie zijn shooters van eerste of derde personen, rollenspellen of puzzelaars, en het lijkt erop dat dezelfde formule bij vrijwel elk spel hoort. Ik zou graag meer variatie van de ontwikkelaars / artiesten zien en zou het niet erg vinden om games te spelen waarvan iedereen bang lijkt te zijn. Zou je games spelen met een zwaardere inhoud? Wat denk je over de richting waarin games moeten gaan?