Ik wandel door een drukke straat. De zon schijnt, enthousiaste verkopers lummelen op hun waren, een stadsomroeper trekt een kleine, zachtaardige groep aan. Ik scan voortdurend de skyline; niet om af en toe een fladderende vogel te vangen, maar om je te verwonderen over de wonderlijke architectuur van een lang vervlogen tijd.
Het is Rome en het jaar is 1503. Het is niet echt, maar zoals ik speel Assassin's Creed: Brotherhood, Kies ik ervoor om me te concentreren op de schoonheid en de zorgvuldig ontworpen omgeving. Ik kom in de verleiding om gewoon te gaan staan kijken. Ik kijk naar de verbiedende bewegingen van de patrouillerende bewakers, het mank gaan van een oude man, het zwaaien van de courtisanes; Ik kijk met relatief ontzag.
"Het is niet echt", zegt mijn brein.
Nee, dat is het niet. Maar het is een voorbeeld van de schoonheid van interactief entertainment dat vaak verdwijnt onder een maalstroom van kogels en bloed.
Ik wissel van spel.
Hier, ik ben een kleine jongen. Op een nacht wordt hij wakker en ontdekt dat zijn wereld is veranderd.Een stille maar toch sfeervolle regen dempt voortdurend de Parijse trottoirs waarlangs ik loop. Als de regen mijn lichaam raakt, ben ik op zijn minst gedeeltelijk zichtbaar. Als ik beschut ben tegen de onophoudelijke druppels, ben ik volkomen onzichtbaar, hoewel ik wel sporen in het water laat.
De mysterieuze beesten die de nacht doorkruisen jagen op een andere prooi. Er is een klein meisje dat altijd buiten mijn bereik lijkt te zijn. Ze wordt achtervolgd en ik moet haar op tijd bereiken. Ik heb geen wapens; Ik heb geen super vaardigheden; Ik ben maar een klein jongetje en leef een boeiende nachtmerrie die voortkwam uit de brede pasteltinten van een getalenteerde kunstenaar.
Wanneer ik mijn vulling heb gehad, verlaat ik de artistiek doordrenkte wereld van regen achter.
Nu sta ik midden in een ogenschijnlijk kaal landschap. Ik houd een zwaard en ik rij een dappere ros. Ik houd het zwaard tegen het scheve zonlicht; het lemmet vangt het op en richt zich magisch op een punt aan de horizon. Ik ga op een dode sprint af, met de bedoeling mijn steengroeve te bereiken. De subtiliteit en het mysterie van mijn situatie is enigszins verontrustend, evenals de wetenschap dat wat ik vind me in een kwestie van seconden in een fijn poeder kan verpletteren.
Als ik mijn bestemming nadert, gaat mijn hart sneller kloppen en begint mijn hoofd te wervelen: Wat moet ik doen om het mammoetbeest te verslaan? Zal het eerst een aandachtig, strategisch onderzoek van het milieu vereisen? Of moet ik een veilige plek vinden en mijn gigantische vijand een tijdje observeren? Of, wat als ik het in eerste instantie niet kan zien? Hoe breng ik het dichtbij genoeg zonder mijn fragiele leven te verliezen? En zou mijn moedige paard van enige hulp kunnen zijn?
Wanneer de laatste vijand van de mammie in beeld komt, scheurt een opgewonden, angstige emotie door me heen. Na hard werken en nadenken, breng ik eindelijk het immense beest neer met een even immense voldoening. Ik zet buiten Schaduw van de Colossus schijf en probeer iets anders.
Ik ben niets anders dan een klein stokpaardje. Of beter, ik ben een goddelijk wezen dat deze figuur kan vertellen wanneer (en hoe snel) hij moet lopen. Hij heeft maar één doel: de uitgang bereiken - gemarkeerd door een eenvoudige zwarte cirkel - zonder te vallen. Het lijkt in eerste instantie relatief simpel en inderdaad, de eerste puzzel is eenvoudig. Ik begrijp echter meteen de toekomstige complexiteit van het spel.
"Waarneming is waarheid", zeggen ze. Hier vinden we dat geïllustreerd in een van de meer uitdagende interactieve ervaringen die er bestaan. Ik draai de puzzel een kant op, ik draai hem een andere kant op. Ik probeer de juiste juiste positie te vinden, waardoor een pad kan worden geopend dat er niet eerder was. Zoals ik denk, laten de kalmerende soorten van een vioolconcert me toe om me te concentreren en de kunstvorm voor mij verder te waarderen.
Het is een beetje frustrerend, maar een waardering voor wat er is gemaakt, heft de irritatie op. Vandaar dat ik overstap van echochrome (met de volledige kennis die ik zal terugkeren), en proef een andere.
Ik ben maar een beetje papier. Ik kan mezelf bijna monteren zoals ik het wil; Hoe meer papieraccessoires ik ontgrendel, hoe meer aanpassingsmogelijkheden ik heb. Ik ren op spichtige papieren benen en interactie met een wereld die volledig uit papier bestaat. De vijanden, de bomen en inderdaad, elk klein stukje van de omgeving bestaat uit papier. Het is een immens creatieve, wonderbaarlijk boeiende wereld die me voortdurend verrast met zijn innovatie en zijn unieke gevoel voor stijl.
Het doet me duidelijk denken aan een andere reeks spellen, waarin ik speel als een schattige kleine zakpop van soorten, die interactie heeft met eindeloos fantasierijke omgevingen, zoals ik mag maken (als ik de vereiste motivatie en verbeeldingskracht heb) skill). Tussen Afscheuren en Kleine grote planeet, er zijn bergen met unieke mogelijkheden. Ik hoef alleen maar mijn geest te openen en ze te ontdekken.
Tijd voor iets heel anders? Okee.
Moet het de schitterend gepresenteerde woestijn zijn Reis? Of de schitterend gepresenteerde woestijn binnen Uncharted 3: Drake's Deception? Twee woestijnomgevingen; twee werelden geheel anders gemaakt en met geheel andere doeleinden. Moet ik doorspelen Alan Wake nog een keer? Ik herinner me de beangstigende reizen van de gekwelde schrijver en de ervaring van de buitenaardse wezens die hij heeft; Ik herinner me dat ik me tegelijk gespannen en geïntrigeerd voelde. Misschien haal ik liever de 3DS op en herbeleef ik de glorieuze dagen van toen, toen mijn vrienden, Mario, Metroid en Zelda jaar in jaar uit bleken te bewijzen dat schoonheid - als ze in een gezinsvriendelijke vorm is - voor altijd deel uitmaakt van Nintendo's milieu.
Van drijvend op een briesje als een bos van bloembloemblaadjes, tot het vangen van een pittoreske zonsondergang in een verbazingwekkend benoemd fantasielandschap, mijn opties lijken onbegrensd. Gaan ze verder dan kogels en bloed?
Oh, absoluut.