Wat precies een spel is Embargo & speurtocht;

Inhoud

• De overeenkomst
• Wat zit er voor beoordelaars in: informatie en tijd
• Wat zit het voor publishers: Market Control, Ready-Made Publicity
• Uitgevers zijn geen goedwillende entiteiten. De impuls achter vroege toegang tot games is een berekenende zet: uitgevers willen een goede pers voor hun games, omdat ze weten dat een solide recensie een paar dagen voor de algemene release een positief effect kan hebben op vroege verkopen. Het is natuurlijk een gok: recensenten vinden een game misschien glitchy of minder-dan-stellaire. En een slechte beoordeling van een betrouwbare bron kan potentiële kopers afschrikken. Verschillende internetfora bevatten discussies over hoe slechte recensies en game-embargo's samenhangen met lagere totale verkoop van games.
• Er is een duidelijke onbalans van macht binnen deze regeling. Nieuwswinkels zijn over het algemeen niet in de positie om naar games te vragen, en historisch verspreiders zoals Nintendo betaalden vroeger voor de publiciteit van hun games. Met de enorme uitgestrektheid die internet is en de versnippering van het lezerspubliek, kunnen uitgevers kiezen en kiezen uit welke nieuwsbronnen ze vroegtijdig toegang krijgen. Deze exclusiviteit bevordert de opname van de bovengenoemde "handleidingen", waarin gedetailleerd wordt aangegeven wat wel en niet moet worden verwend, en zelfs hoe de beoordeling zelf moet worden geschreven (in de branche bekend als "PR-begeleiding").
• Een embargo doorbreken

Zoals vaak elk jaar gebeurt, barst de controverse los over de release van een langverwachte videogame. Het kan te wijten zijn aan gleuven in het spel, teruggaan naar aangeboden functies of zelfs uitgevers die in conflicten komen met gamejournalisten over recensies.

Ubisoft's recente capriolen met Assassain's Creed: Unity en De bemanning zijn de centrale fase van het theater geweest dat ontwikkelaar driftbuien is. Met Eenheid, Hype Ubisoft een release voor zijn grootste franchise en bracht toen een spel uit dat bezaaid was met glitches. Niet alleen dat, maar het besloot om een ​​spelembargo in te stellen tot 12 uur nadat de game was gelanceerd, wat betekent dat gamers geen idee hadden of Eenheid was het prijskaartje waard (tussen $ 60 en $ 100) of niet. En met De bemanning, Ubisoft heeft op zijn blog aangegeven dat fans niet moeten luisteren naar vroege beoordelingen van de game, maar gewoon om het zelf te proberen.

Maar wat hebben spelembargo's te maken met uitgevers die openbare meltdowns hebben? Wat dan is een spelembargo? Zoek niet verder, want we hebben een verspilling van wat game-embargo's zijn en waarom ze tekenen van verandering beginnen te vertonen.

De overeenkomst

In de kern zijn game-embargo's een overeenkomst tussen gamejournalisten en uitgevers voordat de game wordt uitgebracht. De realiteit is dat fans van films, tv en videogames van vandaag vaak informatie opzoeken over wat ze willen zien voordat ze het zien. Met informatie die zo breed online toegankelijk is, houden fans rekening met de meningen van journalisten en critici voordat ze hun aankoop doen. Uitgevers zijn dit gaan accepteren en dit is waar de overeenkomst komt.

Met informatie die zo breed online toegankelijk is, nemen fans de mening van journalisten en critici over voordat ze hun aankoop doen. Uitgevers zijn dit gaan accepteren. En hier komt de overeenkomst uit.

Uitgevers zoals Ubisoft, EA, Square Enix, Game Freak en dergelijke, zullen contact opnemen met een verscheidenheid aan gamingjournalisten, gamingnieuwswinkels en zelfs Let's Play YouTubers, met de vraag of ze graag vroege toegang tot een game willen hebben in de buurt van de release. Deze recensenten ontvangen kopieën van de game, met het begrip dat ze deze zullen spelen en erover zullen schrijven.

Uitgevers schrijven voor dat deze beoordelaars op geen enkele manier publiceren wat ze van de game hebben gezien voordat het embargo is opgeheven. Beoordelaars en journalisten ondertekenen vaak een Non-Disclosure Agreement (NDA), een zeer echt juridisch document dat bedrijven vaak gebruiken om te voorkomen dat andere partijen voor een bepaalde tijd openlijk over iets, meestal een product, spreken.

Ook sturen uitgevers vaak games samen met een 'handleiding' waarin wordt aangegeven welke aspecten van het spel niet mogen worden onthuld in recensies of andere afgeleide werken. De meeste overeenkomsten stellen dat deze periode van geheimhouding zal eindigen in de buurt van of onmiddellijk voor de release van het spel voor het grote publiek. Deze periode tussen toegang tot het spel en de aanvaardbare publicatiedatum is het "embargo".

Embargo's en vroege toegang tot inhoud voor critici en recensenten zijn niet uniek voor videogames. Embargo's hebben een lange geschiedenis in de film-, tv- en boekpublicatiesector. Uitgevers willen dat hun werken worden bekeken en bekritiseerd als onderdeel van het proces van massaconsumptie. Omdat de videogamebranche is geëxplodeerd in termen van grootte en winstgevendheid, heeft het het idee van beoordelingen en embargo's naar nieuwe extremen gebracht.

Wat zit er voor beoordelaars in: informatie en tijd

Twee drijvende krachten achter een groot deel van wat gaming-journalisten proberen te doen in hun werk, en game embargo's voldoen aan beide. Ten eerste willen veel gamingjournalisten (en gamingnieuws) een van de eersten zijn om iets nieuws in de branche te melden. Ten tweede willen journalisten genoeg tijd hebben om coherent, doordacht en indrukwekkend proza ​​over een nieuwsbericht te formuleren. De twee zijn enigszins op gespannen voet met elkaar, en in de meeste gevallen neigen journalisten naar de een of de ander voor de meeste artikelen. Vroegtijdige toegang tot een aankomende game geeft een journalist de tijd om een ​​diepgaand stuk te schrijven voordat de inhoud echt "nieuws" wordt.

Journalisten hebben er ook baat bij omdat non-disclosure-overeenkomsten voorkomen dat rivaliserende nieuwsuitgevers al vroeg beoordelingen publiceren. Ze hoeven zich geen zorgen te maken dat hun stukken de laatste uit de poort zijn, alleen maar omdat ze hun inhoud tegenhielden. Een manier om ernaar te kijken is dat het niveau van NDA's het speelveld is van rapportage over game-releases. Een andere mening is dat uitgevers effectief de inhoud van deze nieuwsuitzendingen met de overeenkomsten bewaken.

Bovendien hebben schrijvers meer tijd om games te bekijken die vaak twintig, dertig of zelfs tachtig uur duren.

Bovendien hebben schrijvers meer tijd om games te bekijken die vaak twintig, dertig of zelfs tachtig uur duren. Recensies voor games zoals de onlangs uitgebrachte Dragon Age: Inquisition zijn ingewikkelde projecten, die journalisten met zorg en geduld moeten ondernemen. Met een paar weken kun je het spel spelen zoals het bedoeld was om gespeeld te worden, en journalisten kunnen lezers een meer holistische en goed doordachte recensie geven dan wanneer ze in de eerste week van de algemene release een recensie hadden gehaast.

Wat zit het voor publishers: Market Control, Ready-Made Publicity

Uitgevers zijn geen goedwillende entiteiten. De impuls achter vroege toegang tot games is een berekenende zet: uitgevers willen een goede pers voor hun games, omdat ze weten dat een solide recensie een paar dagen voor de algemene release een positief effect kan hebben op vroege verkopen. Het is natuurlijk een gok: recensenten vinden een game misschien glitchy of minder-dan-stellaire. En een slechte beoordeling van een betrouwbare bron kan potentiële kopers afschrikken. Verschillende internetfora bevatten discussies over hoe slechte recensies en game-embargo's samenhangen met lagere totale verkoop van games.

Er is een duidelijke onbalans van macht binnen deze regeling. Nieuwswinkels zijn over het algemeen niet in de positie om naar games te vragen, en historisch verspreiders zoals Nintendo betaalden vroeger voor de publiciteit van hun games. Met de enorme uitgestrektheid die internet is en de versnippering van het lezerspubliek, kunnen uitgevers kiezen en kiezen uit welke nieuwsbronnen ze vroegtijdig toegang krijgen. Deze exclusiviteit bevordert de opname van de bovengenoemde "handleidingen", waarin gedetailleerd wordt aangegeven wat wel en niet moet worden verwend, en zelfs hoe de beoordeling zelf moet worden geschreven (in de branche bekend als "PR-begeleiding").

Een embargo doorbreken

Waarom publiceren reviewers niet gewoon hun beoordelingen wanneer ze willen? Zonder al te veel speltheorie in te gaan, zou het voorstellen van wat er zou gebeuren als een recensent een spelembargo verbrak ons ​​laten zien dat het niet in het belang van de uitgever of de recensie zou zijn. Hier is een voorbeeld: een site met een nieuwssite beslist om zijn beoordeling van te publiceren Assassain's Creed: Unity voordat het embargo afloopt, omdat het personeel van mening is dat de glitches van het spel hen de morele verplichting opleggen om hun lezers te vertellen. Ubisoft, de minder-dan-vergevingsgezinde uitgever die het is, dreigt met gerechtelijke stappen (onthoud dat NDA's juridische overeenkomsten zijn waar ondertekenaars rekenschap van moeten afleggen), zweert dat het die nieuwsuitzending nooit eerder een vroege toegang zal geven, of beide.

Dus terwijl de nieuwssite zijn enige recensie krijgt van Eenheid vroeg, lijdt het in de toekomst (en misschien eindeloos) door geen vroege toegang tot andere spellen te hebben.

Zelfs als de medewerkers van die website zich niets aantrekken van het beoordelen van toekomstige Ubisoft-titels, zijn andere uitgevers zoals Bungie of BioWare misschien bang om dit te doen door een embargovereenkomst te weigeren. Het resultaat is dat de nieuwssite zijn enige beoordeling krijgt van Eenheid vroeg en verdient een hoop meningen, maar het lijdt in de toekomst door niet de vroege toegang te hebben tot games die andere winkels nog steeds leuk vinden. Lezers zoeken ergens anders naar beoordelingen van de games waarin ze geïnteresseerd zijn, en de wereld gaat verder met een nieuwe recensiesite.

Game embargo's: een verouderd concept?

Er zijn enkele aanwijzingen dat game embargo's niet zijn wat ze waren, afgezien van de recente fouten van Ubisoft. Naarmate games langer worden, meer betrokken artistieke projecten waarvoor weken van gameplay nodig is (of zelfs jaren, in het geval van online MMORPG's), zullen beoordelingen meer tijd en moeite vergen van reviewers om te schrijven. In een vreemde draai van de gebeurtenissen hebben sommige nieuwszenders besloten te wachten tot ver na de release van een game om hun eigen grondige recensie te publiceren, een die elk aspect van een spel in aanmerking neemt (enkele voorbeelden hiervan zijn Gears of War: Judgment of SimCity.

Dat wil niet zeggen dat spelembargo's tot het verleden behoren, maar de machtsbalans is zeker recentelijk veranderd. Lezers zijn zich gaan realiseren dat de vroegste beoordelingen niet altijd de meest accurate weergaven zijn van grote AAA-titels. Ontwikkelaars en uitgevers beginnen te erkennen dat dergelijke beoordelingen misschien niet eens meer informatief zijn.

Gelijktijdig met deze mentaliteitsverandering is de realiteit dat "embargo" bijna een pejoratief punt is geworden in de videogamesindustrie. Sommige journalisten en gokcritici (hoewel niet alle) zien ze als beklemmend en paternalistisch, een instrument van een wantrouwende uitgever. Hoogstwaarschijnlijk heeft deze opvatting ertoe bijgedragen dat meer critici hun inhoud publiceren nadat de embargo's zijn beëindigd, op hun eigen voorwaarden.

Voorlopig zullen embargo's nog steeds deel uitmaken van de release-schema's van uitgevers, maar het zal erg interessant zijn om te zien of de principes van game embargo's en NDA's, en de status-quo tussen uitgevers en recensenten, snel veranderen.