Iedereen heeft andere verwachtingen van welk spel dan ook, en in het geval van een oudere stijl mascotte platformer zoals Yooka-Laylee, die verwachtingen zijn waarschijnlijk in lijn met je ervaringen met N64-tijdperk games zoals Banjo-Kazooie. Als je niet gespeeld hebt Banjo, je hebt misschien helemaal geen verwachtingen.
Zoals de games die het geïnspireerd heeft, Yooka-Laylee vraagt de speler om al zijn verzamelobjecten te vinden, verspreid over één hubwereld en vijf expandeerbare werelden. Je kunt ervoor kiezen om net zoveel te verzamelen als je nodig hebt om het verhaal in te pakken of ze allemaal te verzamelen voor wat extra kilometers. Het is echt aan de manier waarop je besluit om te spelen.
In een groot deel van het spel kun je echt spelen zoals je zou willen. Je kunt kiezen of je een wereld wilt uitbreiden die je al hebt geopend, of dat je een geheel nieuwe wereld eruit wilt halen met behulp van Pagies. Als je prioriteit wilt geven aan de ene wereld boven de andere, voel je dan vrij. Er is geen haast tot het einde van het spel.
Naarmate je vordert en nieuwe vaardigheden van Trowser koopt (een ssslipery sssnake in pantsss) kun je op nieuwe en andere manieren rondkijken en niet alleen de meest voor de hand liggende methoden gebruiken. Er is iets om te zeggen dat je je eigen snelkoppeling kunt vinden om rond te komen of door een obstakel heen, alleen omdat je er zin in hebt.
Een deel van de algemene aantrekkingskracht van Yooka-Laylee Vanaf de eerste Kickstarter-dagen tot nu is het de nostalgie ervan. Op zoek gaan naar en het voltooien van de vereisten om alweer een ander verzamelobject te verzamelen, het lezen van nog een andere regel van een gekke dialoog van een behoeftige NPC, en je eigen weg te banen door wat het spel te bieden heeft. Het houdt zich aan de stijl van de games die het hoopt te imiteren zo dichtbij als het kan.
Het enige probleem met de gehechtheid van het spel aan deze oudere spellen is dat het moderne conventies helemaal opzij gooit. Dat is prima voor mij, maar niet voor iedereen.
Volledig uitbreiden en werelden verkennen is een zeer tijdrovend proces waarbij je alle hoeken en gaten van alle vijf de werelden van het spel (plus de hubwereld) moet verkennen om het spel 100% te voltooien. Als je niet echt van het spel houdt, ga je niet de moeite nemen om door nog een aantal obstakels te worstelen om een verzamelobject te bemachtigen waar je waarschijnlijk niet om geeft.
Als je het spel leuk vindt, kun je er zeker van zijn dat je door echte hoepels zult springen om elke Pagie en Quill te krijgen. Quills zijn minder belangrijk, maar goed in het begeleiden van gebieden waar je nog nooit bent geweest, Pagies is de sleutel om werelden uit te breiden en te ontsluiten en de game te voltooien.
Dit klinkt waarschijnlijk allemaal goed, maar het bedrag dat je ervan geniet, staat waarschijnlijk in directe relatie tot hoeveel je van de games hebt genoten Yooka-Laylee haalt inspiratie uit. Playtonic beloofde dat het spel trouw zou blijven aan zijn roots en dat doet het precies, van de stijl van exploratie en platformen helemaal tot aan de absoluut fantastische soundtrack. Het is mogelijk voor iemand die niet heeft gespeeld Banjo-Kazooie genieten Yooka-Laylee maar veel van de humor en charme van het spel gaat verloren bij degenen die nog niet hun tenen hebben laten zakken in de N64 (of zelfs oude PlayStation) platformer pool.
Dus hoe zit het met de bedieningselementen? Het plezier en de kwaliteit van een platformer hangt vaak af van de bediening, en hier zijn ze over het algemeen net zo strak als je zou verwachten. Maar dat wil niet zeggen dat er geen problemen zijn.
De bedieningselementen bij het rondlopen en het gebruiken van bepaalde vaardigheden zijn prima, maar bij het rollen of vliegen (twee manoeuvres die je van Trowser krijgt) kunnen ze omslachtig zijn. Er wordt verwacht dat beweging anders zal zijn als niet alleen maar lopen, maar soms maakt het sommige obstakelgebieden meer problemen dan ze moeten zijn.
De camera kan ook een beetje pijnlijk zijn - iets waar Playtonic zich van bewust is, met een grapje over de camera in een minigame met speelhallen die beter is dan die in het spel zelf. Het is over het algemeen geen probleem, maar af en toe is de camera echt je grootste obstakel. Dit is iets wat je van een 3D-platformer verwacht, en gelukkig hindert het de algehele ervaring niet.
Yooka-Laylee is een waardevolle vermelding voor het genre van het mascotteplatformplatform "collectathon", maar het valt niet te ontkennen dat het spel volledig gericht is op spelers die in het verleden van die spellen hebben genoten of een maag hebben voor oudere gameplay-stijlen.
Het vasthouden aan het oude is een groot deel van wat het onderscheidt. Met meer dan 20 uur aan collectible-searching en platforming als je het type bent om te proberen ze allemaal te verzamelen en 100% het spel, een soundtrack die het waard is om fysiek te bezitten, en veel charme van het kameleon-bat duo en de bizarre NPC's die ze tegenkomen, er is veel om van te houden Yooka-Laylee. Ondanks zijn fouten heb ik geen moeite me voor te stellen dat dit een vlaggenschip N64-spel is als het twee decennia geleden werd uitgebracht.
Pros
- Spot-on klassieke gameplay die je geest en reflexen op de proef stelt
- Fantastische muziek van Grant Kirkhope, David Wise en Steve Burke
- Tonnen om te verkennen en te doen met grote werelden en tonnen doelen
- Tal van ironische grappen voor retro gamers om te giechelen
- 4-speler minigames om opzij te spelen
Cons
- Camera kan een belemmering zijn
- Misschien niet zo leuk voor iemand die het genre op zijn hoogtepunt niet heeft meegemaakt
- De stem van Yooka is raspend
- Besturing bij het rollen of vliegen is los
- Campagnecoöperatie is eigenlijk alleen speler 2 die een cursor verplaatst
[Disclosure: Writer heeft recensie-exemplaar van Playtonic-games geleverd.]
Onze beoordeling 9 Yooka-Laylee blaast nieuw leven in het genre van de collectathon-platformgame, maar degenen die er tijdens de hoogtijdagen niet bij waren, zien hier mogelijk minder kilometers. Beoordeeld op: PC What Our Ratings Mean