Inhoud
- Ultros
- Final Fantasy VI, Final Fantasy XII-2, Final Fantasy XIV en nog een hele reeks andere dingen.
- Neo Exdeath
- Final Fantasy V
- Warmech
- Final Fantasy
- Veiliger-Sephiroth
- Final Fantasy VII
- Gilgamesh
- Final Fantasy V - XIII-2
- Ozma
- Final Fantasy IX, Final Fantasy XIV
- Kefka Palazzo
- Final Fantasy VI
De eindbaas van de videogame, wat een geweldige prestatie in monsterontwerp zou moeten zijn, is een uitstervende kunstvorm. Games veranderen altijd en brengen nieuwe manieren om aspecten van de mensheid te confronteren die moeten worden aangepakt, en deze hebben niet altijd de vorm van fantasieën over fantasieën.
Final Fantasy, voor al zijn ups en downs, nooit het belang vergeten van echte climactische eindbazen. Ze zijn in staat om zowel een verlangen naar vreselijke beesten te verzadigen en soms een emotionele diepgang te bewerkstelligen. Hier zijn er zeven waarvan ik denk dat ze bijzonder geprezen worden.
volgende
Ultros
Final Fantasy VI, Final Fantasy XII-2, Final Fantasy XIV en nog een hele reeks andere dingen.
Het schrijven in RPG's kan lastig zijn. Grappen verouderen niet altijd goed, en een grapkarakter kan heel gemakkelijk in muf lopen. In Final Fantasy VI, Ik geloof dat Ultros gemakkelijk in het eerste valt en niet in het laatste.
Werkelijk een anomalie, Ultros heeft geen reden om te doen wat hij doet, behalve om gewoon te knoeien met het feest, en het wordt nooit oud. Ik heb geen idee waarom "de grote paarse octopus die blijft dreigen de speler op te eten" net zo goed werkt als hij doet, maar hij wel. Het blijft hangen en ze spelen het net lang genoeg. De zesde inzending in de Final Fantasy serie is een van de zwaarste in termen van verhaal, dus de komische reliëfrol van Ultros komt altijd als leuker dan vervelend.
Dat gezegd hebbende, hij is geen negatieve man, maar wie is dat?
Neo Exdeath
Final Fantasy V
Terwijl Exdeath's gimmick van het willen beëindigen van de realiteit door het bestaan als geheel de leegte in te brengen, nooit echt het meest dwingende doel was (in Final Fantasy V, een game die in het begin niet echt heel overtuigend was), Neo Exdeath maakt de lijst uitsluitend gebaseerd op de deugd dat hij eruit ziet als een hooggeplaatste Berserk-apostel. Kijk maar naar deze kerel. Dit is monsterontwerp door middel van de elektrische kool-hulpzuurtest. Er is een skelet, hij heeft een soort van de Predator in zich, een stel dames en een grote oude 'bat-top' om het allemaal mee naar huis te nemen. Neo Exdeath ziet eruit als iets dat Ultraman zou bestrijden als Ultraman werd gemaakt door Jan Švankmajer.
Gooi het feit in dat de Neo Exdeath-baasgevecht eigenlijk afzonderlijke aanvalspatronen heeft die rond zijn gefacetteerde uiterlijk draaien, en het is een nette strijd.
Warmech
Final Fantasy
Of je nu de voorkeur geeft aan "Warmech" of "Death Machine", noem het maar niet het verkeerde, of het kan op het slechtst mogelijke moment verschijnen.
Je hebt maar een kans van 3 op 64 om Warmech tegen te komen, en het verschijnt alleen als je in een willekeurige strijd in de Flying Fortress stapt, maar ik hou er alles van: de rare keuze in zalmroze voor het kleurenschema, het is één groot oog precies in het midden, altijd licht naar boven en naar de hoek kijkend. Het doet me denken aan een slechte vroege gen Pokemon, maar het vecht zeker niet zo goed. Warmech is een beest en het wordt de eerste "superboss" genoemd Final Fantasy, verwijzend naar optionele gevechten tegen een enorm moeilijk monster. Het heeft dezelfde HP als de eindbaas, om nog maar te zwijgen over het vermogen om 5% van de enorme gezondheidspool elke ronde te regenereren. Niet alleen dat, maar het heeft ook toegang tot Atomize, een ongelooflijk sterke niet-elementaire spreuk die het hele feest treft.
Het fantastische van Warmech is dat het een vreemd robotmonster is dat kernwapens lanceert, en Final Fantasy 1 speelt zich af in een middeleeuwse fantasiewereld. Dit zou hetzelfde zijn als in het origineel Kerkers en Draken, er was een geheime inzending in de Monsterhandleiding voor Tinker the Robot.
Veiliger-Sephiroth
Final Fantasy VII
Het is onmogelijk om Safer-Sephiroth (of Seraph-Sephiroth als we de fanatieke fan-theorie niet geloven) ergens op deze lijst te hebben. Hij is legendarisch, een lid van de Ivy League of boss battle alumni samen met Jubileus uit Bayonetta, Liquid Ocelot in Metal Gear Solid 4en die eenden waarvan Warren Robinett beweert dat het draken zijn Avontuur.
Er is niets dat ik je over Safer-Sephiroth kan vertellen dat je niet al weet. Hij lijkt op Tetsuo Angel's Egg en kan je pijn doen met een korte film Supernova. One-Winged Angel is een van de meest herkenbare nummers in de geschiedenis van videogames en het was de eerste Final Fantasy lied om vocals te omvatten.
Terwijl sommige mensen misschien zeggen dat Safer-Sephiroth zo veel jaren later een beetje heeft verloren, ben ik het daar niet mee eens. De opbouw van dit gevecht is uitstekend - je hebt al die tijd doorgebracht met het grijpen naar de klonen van Jenova, en als je dan eindelijk oog in oog komt te staan met de man zelf, wordt je niet een stralende hemelse schoonheid getoond, maar in plaats daarvan geconfronteerd met een gedraaide quasi-deity vervaardigd uit gekartelde polygonen. Het is spookachtig, maar je kunt niet wegkijken.
Gilgamesh
Final Fantasy V - XIII-2
Gilgamesh is een combinatie van Ultros en Goku, en dat is OK met mij.
Het enige wat hij wil doen is vechten - zo erg zelfs dat hij je in verschillende games zal volgen nadat je in een dimensionaal portaal bent gezogen. Het is deze smaakvolle herhaling, niet anders dan onze octopusvriend van vroeger, die Gilgamesj zo gedenkwaardig maakt. Wat hem echter echt op de lijst plaatst is de strijd in Final Fantasy XIII-2.
Gilgamesh is terug, met weer een nieuwe opstelling van zijn themanummer Pokey's March-stijl, en klaar om er samen met jou en het feestje bij te komen. Maar deze strijd is niet alleen een leuk maar ook dwaas gevecht met Gilgamesj; het is een viering van het personage en de serie als geheel. Hij komt uitgerust met beroemde zwaarden van de Final Fantasy serie, vierde wandbreuken en referenties in overvloed.
Gilgamesj is sindsdien bij de serie geweest Final Fantasy V, en om zo'n liefdevol vervaardigd gevecht voor hem te zien, toont een echt niveau van eerbied voor hoe ver Final Fantasy is sindsdien gekomen. Dit is Final Fantasy's Liquid Ocelot v. Snake.
Ozma
Final Fantasy IX, Final Fantasy XIV
Mijn favoriete item in deze lijst: The Ball.
Ozma is raar en ik vind het legitiem beangstigend als je erover nadenkt. Denk echt aan Ozma. Een volledig optioneel gevecht dat je alleen tegenkomt als je jaren van je leven ruilt om de Chocobo Hot & Cold speurtochten side quest te voltooien, de langste side quest in Final Fantasy IX, die al vol staat met lange nevenmissies omdat het een is Final Fantasy spel. Zodra je met succes je menselijke energie hebt verzilverd voor een digitale beloning in een oude PlayStation-game, krijg je toegang tot een grot weggestopt achter in de Air Garden. En daar is Ozma.
Ozma praat niet. Ozma geneest niet. Ozma doet niets anders dan proberen je leven te beëindigen. Gewoon non-stop, onophoudelijke saaie bonzen komen recht op je af en je feest op het moment dat je in dezelfde postcode zit als nucleaire verdomde bommen. En Ozma mikt op de keel. Ozma werpt vloek? Je bent dood. Meteoor? Dood. Heeft een partijlid vatbaar voor Lv5 Death? Niet meer omdat ze dood zijn. Of het zal gewoon de Dood werpen en de formaliteiten helemaal overslaan. Oh, en Ozma heeft tegenaanvallen, dus pas op voor Berserk en Curaga omdat ze in de mix zitten zodra het een bepaalde HP-drempel bereikt. Dit ding heeft geen remmen en geen interesse om zichzelf of iemand anders uit te leggen, dus je overwinning moet verdiend worden.
Wat ik vooral gaaf vind aan Ozma, is hoe weinig we ervan weten. Om nog maar eens te herhalen, dit is niet de eindbaas of een verplichte baas of zoiets. Ozma is een volledig 100% optioneel gevecht. Mene waarschuwt je wanneer je de grot nadert en zegt dat hij "een vreemde aanwezigheid voelt ... niet van deze wereld", maar dat is het. Eidolons zijn wezens die afkomstig zijn van mensen die legendes vertellen, vergelijkbaar met persona's, maar Ozma is slechts een gekleurde bol. Misschien is het een legende zo oud dat iedereen die bestaat, gewoon is vergeten wat het is, en dat het je aanvalt omdat je thuiskwam als de eerste bezoeker in aionen, Schaduw van de Colossus stijl.
Griezelig, mooi, mysterieus en een enorme pijn in de kont, Ozma maakt zeker zijn voorouder Warmech trots.
Kefka Palazzo
Final Fantasy VI
De beste bazen van videogames, zoals elke slechterik, zijn gemaakt en niet geboren. Ik vind een eindbaas veel boeiender als ik kan zien hoe ze waren voordat ze zo'n vreselijke angst waren, en Final Fantasy VI is een documentaire over Kefka.
Als we de werkelijke gameplay afbreken, is Kefka's gevecht niet echt fenomenaal in termen van rauwe gameplay. Wat deze strijd gek maakt, is dat we Kefka kennen. Je kent Kefka. Denk aan wie hij was toen je hem voor het eerst zag. Een rare kleine nar? Bijna als een Ultros? En wat is hij nu? God. Halverwege het spel verandert Kefka in God.
Ik zal dit gevecht nooit vergeten voor dat gewicht erachter, het gewicht dat Kefka zijn doel heeft bereikt. Kefka is niet Sephiroth, een tragische vergissing die gewoon zijn geloof niet kon accepteren. Noch is hij een Ozma, een natuurlijke kracht die je ongelukkig genoeg was om te storen. Kefka is de God van de magie en zijn heerschappij wordt gekenmerkt door een onstabiele afkeer van de wereld om hem heen. Hij kreeg de beelden van de Warring Triad in handen en nam de bewuste beslissing om de wereld in de duisternis te storten. En hij begon als een grap, een personage wiens spel hij lijkt te schelen weinig voor.
Je kunt echt een gevoel van agency voelen achter Kefka, bijna zoals Lucas in Moeder 3. Lucas wordt NIET geacht de hoofdrolspeler te zijn Moeder 3. Flint is. Alles wat je hoort aan het begin van het spel is hoeveel eerbied iedereen in Tazmily heeft voor Flint, vergelijkbaar met Ness aan het begin van gadelijks. Maar Flint is niet de hoofdrolspeler. Lucas moet deze terughoudende rol accepteren, een functie waarvoor hij niet echt geschikt is. De game vertelt ons zoveel wanneer hij hem bij elke beurt een huilebalk noemt. Kefka mag de slechterik niet zijn. Gestahl is. Waarom zou het de rare clown zijn, toch? Je ziet het gewoon nooit aankomen. Het verhaal is zo geschreven dat het voelt alsof het is gekaapt. Kefka's macht (halverwege het spel) is zo'n fantastische lokaas-en-schakelaar. En die toren moeten beklimmen om bij Kefka op zijn troon te komen, deze Luciferiaanse figuur? Er is echt niets zoals het.
Bossgevechten zijn ontworpen om memorabel te zijn omdat grote schurken altijd in je hoofd uitsteken, ongeacht wat de reden is, en dat is de schoonheid van een bossgevecht. Het kan overal variëren van de wrede eenvoud van een overweldigende vijand tot een climaxgevecht dat het geheel van het spel afdekt.
En soms heb je het geluk om beide te krijgen.