Altijd soms monsters is een RPG die er misschien bekend uitziet, dankzij de oorsprong van de RPG Maker, maar het is anders dan elke RPG die ik ooit heb gespeeld. Binnen enkele minuten na het begin van de game vind je je personage alleen, werkloos en op de rand van dakloosheid. Het verhaal speelt zich af in een niet-geheel-nu Verenigde Staten van Amerika met alle kansen en risico's die dat met zich meebrengt.
Met een enkele dag om $ 500 te krijgen om je appartement te redden (en mogelijk je eigen kont), krijg je een reeks keuzes. Ga je naar je werk in de club, hang met de band? De drugsverslaafde vriendin van je vriend verschijnt, moet je haar wegjagen voordat hij haar ziet en riskeert hij alle moeite die hij in de afkickkliniek gestopt wordt? Als je drugs van haar afpakt, zou je ze dan later verkopen als je de kans krijgt? Je hebt tenslotte een snel geld (of 500) nodig.
Of moet je de kleine, oude buurvrouw helpen, die je een tijdje zal betalen om haar door het hele huis te helpen? Als ze je haar bankkaart en pincode geeft om te gaan winkelen, wil je dan haar account legen?
Dit zijn de soorten keuzes die je in de eerste twintig minuten spelen zult tegenkomen. Of u kunt een ander pad nemen en totaal verschillende opties aanbieden. Rob een supermarkt. Red een verloren hond. Stel een verkiezing op. Win de liefde van je leven terug. Verhongeren in een steegje. Een ding dat ik erg leuk vond aan het spel, is dat het je altijd een keuze geeft, zelfs voor de belangrijkste gebeurtenissen die in het verhaal gefixeerd lijken, is er ruimte om de eigen persoonlijke moraal van je personage te volgen.
Het moeilijkste deel van Altijd soms monsters is dat er geen juiste antwoorden zijn. En zelden breekt. De NPC's reageren op verschillende manieren op je personage, afhankelijk van je geslacht, etniciteit of seksualiteit. Je kunt de grootste White Knight ter wereld zijn, maar hebt het verkeerde gezicht en je zult nooit vooruit komen. NPC's die beweren je vrienden te zijn zullen je aanvallen, puur omdat hun motivaties zijn veranderd, of misschien gewoon omdat ze een waardeloos persoon zijn. In deze wereld is 'altruïsme' een vies woord.
De eerste keer dat ik speelde, heb ik mijn personage de opties laten kiezen waarvan ik dacht dat die het juiste ding waren om te doen. Ik verloor mijn appartement, sliep op straat, at uit afvalcontainers, kreeg veel de naam deadbeat. En toen, precies toen het erop leek dat ze mijn kant op gingen, werd ik verraden door mijn beste vriend en stierf ik.
De volgende keer dat ik speel, ben ik van plan iets minder 'puur' te zijn. Mijn gevoel is dat ik eerder in de game zal sterven, maar ... eerlijk gezegd weet ik het niet. Misschien moet ik een beetje monsterlijker zijn.
Als je interesse is gewekt, Altijd soms monsters is te koop op de website van de ontwikkelaar of op Steam.