Vorige week vertelde iemand me dat als ze Phil Fish zagen, ze hem in zijn gezicht zouden slaan. Ik kan niet beweren verrast te zijn door deze dreiging van lichamelijk letsel tegen iemand die ze nooit fysiek hebben ontmoet, maar het is iets dat in me opkomt.
Phil Fish heeft dit weekend zijn Twitter-account verslagen. Hij is (opnieuw) gestopt in de gaming-industrie, hoewel hij deze keer een stap verder is gegaan. Hij biedt Polytron, het bedrijf waarmee hij heeft gemaakt Fez, naar de hoogste bieder.
Om het 'met pensioen' te noemen, is het geloof te veel geloofwaardigheid te geven. Phil Fish werd de stad uit gerend door een hooivork die internetburgers hanteerde, werd gepest en lastiggevallen tot hij weinig anders had dan te vluchten. Het internet doet een paar dingen in tweeën. Als het liefheeft, doet het dat met een compleet en vol hart. De haat is even gepassioneerd, een viscerale afkeer die je nooit kunt ontlopen.
Phil Fish's zonde is dat hij te veel mensen herinnerde aan die hippe klootzak, weet je, die vent die op de middelbare school te cool was, de eikel die je tijdens je studie of je baan overmeesterde. Je zou kunnen beweren dat Phil meer onaangenaam was dan de meesten, hij vertelde mensen berucht om 'zijn lul te zuigen' en te 'stikken'. Afgezien van een creatief gebruik van scheldwoorden, wat mij niet als gruwelijker beschouwt dan die van iemand anders, was Phil openhartig. Toen mensen negatief reageerden, reageerde hij terug. Met onafhankelijke games is hun grootste sterkte en zwakte de nabijheid van de ontwikkelaar. Ze kunnen maar een tweet van elkaar verwijderd zijn, en mensen hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om Phil Fish te vormen tot de grootste schurk van Indie Games.
Het zou onverantwoordelijk van me zijn om hem een onschuldig slachtoffer te noemen, maar het huiveringwekkende niveau van haat dat Fish krijgt, is verwant aan dictators uit de derde wereld en de man die je zuster seksueel heeft aangevallen. Het is persoonlijk en globaal en diep geworteld. Vechten is menselijk, maar Phil Fish is deze genade niet toegestaan. Hij wordt herhaaldelijk gepest door allerlei sociale media, verteld om hem op te zuigen wanneer hij klaagt of wanneer hij terugvecht. Dit wordt hem verteld, is de prijs van roem.
Ik ben klaar. Ik wil weg. WEGLOPEN. Doe het gewoon niet. Geef je dromen op. Het zijn eigenlijk nachtmerries. Niets is dit waard. Aan elke aspirant-ontwikkelaar van games die er is: niet doen. opgeven. Het is het niet waard. Dit is jouw publiek. Dit zijn videogames.
Deze tweet, deze sluiting van zijn Twitter, leest als een zelfmoordbriefje. En voor zijn carrière is dat zo. ik heb gekeken Indie Game: the Movie zo vaak voelt het een deel van mijn persoonlijke geschiedenis. De eerste paar doorgangen, ik dacht dat Phil gek was. Het is duidelijk, meer nog sinds hij gestopt is, dat het komt van een plaats van ware, onvervalste passie. Ik kan niet spreken voor Phil. Hij is geen persoonlijke vriend, hij is een man met wie ik eens een treinreis heb gehad en zag even tussen de schuifdeuren van auto's. Maar het lijkt erop dat Phil dol is op games, meer van hen houdt dan van de meeste mensen ooit van iemand anders. Deze passie had echt vooruitgang in de ontwikkeling van games kunnen maken, maar in plaats daarvan is hij verdwenen.
Ik hoop dat hij nog steeds creëert. Ik hoop dat, hoewel het internet hem heeft weggereden, hem eruit heeft geduwd, ik hoop dat hij nog steeds creëert. Ergens, zelfs als ik het nooit speel, hoop ik dat hij iets moois voor hem maakt. En ik hoop dat hij wegblijft, omdat ik denk dat hij op die manier gelukkiger zal zijn.
Farewell Phil Fish's Twitter. Afscheid van de plek waar ik me voor het eerst afvroeg waar Afrikaanse vrouwen in het game-design zaten. Afscheid van een plaats waar ik naar kon kijken voor commentaar op de stand van zaken vandaag. Jij was een van mijn favoriete brancherekeningen en ik zal je missen.