Ik begon wow te spelen toen ik 7 jaar oud was en het was het jaar waarin het uitkwam. Ik zou altijd een personage naar level 20 krijgen en denken dat ik superieur was aan alles en tegen alles in kon gaan wat ik terugkijk en denk wat ik aan het doen was. Mijn moeder en broer speelden graag, maar ik was nooit goed genoeg om met ze te spelen. Toen ik opgroeide, begon ik meer te begrijpen over wow en hoe leuk het was. Ik zou altijd geschreeuwd worden om 's avonds laat op te blijven en te spelen. Mijn broer zou vrienden hebben en ze zouden de hele dag videogames spelen voor zijn verjaardag dat ik daar nooit was uitgenodigd of gewild. 2 jaar geleden begon ik veel meer te spelen. Ik zat op de middelbare school en veel mensen op mijn school dachten dat het raar was omdat ik van gamen hield. Het maakte me echt verdrietig, omdat mensen me zouden uitlachen alleen maar omdat ik niet deed wat een normaal meisje zou doen. Ik was anders en soms zoog ik maar dat weerhield me er nooit van om videogames te spelen. Ik begon zelfverzekerder te worden en vond mensen die me leuk vonden als ik. Ik ben begonnen met andere spellen te spelen. Op een avond werd ik uitgenodigd om mijn broeders te bellen en sprak met hem en mijn broers beste vriend. Ik voelde me anders om hen heen, omdat ze ouder waren dan ik. Ze verwelkomden me bij hun groep en ik werd verliefd op mijn broers beste vriend. We begonnen te praten en begonnen met daten. Ik en hij zijn elke dag samen gamen en dat doen we nog steeds. Ik deed mee en gilde en overal waar ik ging en hij volgde. Ik haat het om het te zeggen, maar het is bijna alsof ik hem aan de lijn sleep. Maar hij zal me nooit alleen laten. Ik hou nog steeds van hem tot op de dag van vandaag en ik hou van mijn vrienden. Videogames maakten deel uit van mijn leven en dat gold ook voor wow, de eerste game die ik ooit heb gespeeld. Ik zal nooit echt spelen. Dit is het tiende jaar van wow en ik kan niet wachten om te zien hoeveel herinneringen het zal brengen en hoeveel nieuwe vrienden.