Bedrijven zijn geen mensen & behalve; wanneer we willen dat ze worden & rpar;

Inhoud

• Het lijkt erop dat sommige gamers het verschil niet kunnen zien tussen een bedrijf en de mensen die voor het bedrijf werken.
• Een opmerking over zakelijke persoonlijkheid
• Social Media heeft dit fenomeen gemakkelijker gemaakt
• Hoe klein kan een bedrijf zijn voordat kritiek stopt met het aanvallen van het bedrijf, en begint direct de mensen aan te vallen?

Het is de beste dubbele standaard.

Na het nieuws dat Facebook Oculus VR kocht en de teruggang tegen zowel Facebook als Oculus achteraf, is gemeld dat sommige medewerkers van Oculus doodsbedreigingen hebben ontvangen die naar hen zijn gestuurd.

Het lijkt erop dat sommige gamers het verschil niet kunnen zien tussen een bedrijf en de mensen die voor het bedrijf werken.

Dat is belachelijk. Een tiener die bij McDonald's werkt, is niet verantwoordelijk voor obesitas; ook zijn de families van de Oculus-werknemers niet verantwoordelijk voor de beslissingen van het bedrijf.

Dit is duidelijk, maar de dreigingen gebeuren nog steeds.

Daar zijn veel redenen voor. Op het internet is het veel gemakkelijker om je stem te laten horen; er is de kwestie met anonimiteit en discussies over wat wel en wat geen vrijheid van meningsuiting is. Maar deze leiden allemaal tot een grotere conclusie:

We kunnen nu niet het verschil tussen bedrijven en mensen zien.

Een opmerking over zakelijke persoonlijkheid

Collectieve persoonlijkheid is het wettelijke concept dat een bedrijf in de ogen van de wet als individu kan worden erkend. De basis voor het toestaan ​​van deze nogal vreemde legaliteit is dat mensen (aandeelhouders, werknemers en dergelijke) geen aspecten van hun mensenrechten mogen verliezen wanneer ze optreden als het bedrijf waarvoor ze werken. Dit heeft geleid tot corportaties die steeds meer 'persoonlijke' vrijheden claimen (zoals het vermogen om te liegen); en wanneer een bedrijf minder als een baan en meer als een persoon wordt waargenomen, dan is kritiek op [voeg spellenbedrijf toe] quicking wordt [voeg kritiek toe van iedereen die voor een gamesbedrijf werkt] zelfs als we het ons niet realiseren. Neem Minecraft:

We waren in gesprek over misschien een versie van Minecraft naar Oculus brengen. Ik heb net die deal geannuleerd. Facebook maakt me gek.

- Markus Persson (@notch) 25 maart 2014

Voor de meeste mensen, @notch is Minecraft. Het bedrijf is belichaamd door één persoon. Maar terwijl in de game-industrie, gamers (meestal) bekend zijn met een paar van de ontwikkelaars achter hun favoriete spel, is dit niet het geval voor, laten we zeggen, grote supermarkten. Wie is de CEO van Tesco nu? Precies. Je weet het niet, ik weet het niet, het maakt ons niet uit.

Social Media heeft dit fenomeen gemakkelijker gemaakt

Social media is een geweldige manier om ons te laten verzorgen; het 'karakter' van een bedrijf wordt door de commissie gecreëerd om voor het grootste aantal mensen de meest aangename te zijn - de beste soort persoon. Ons 'Waldo Moment' is nu. Wanneer je een tweet als volgt ziet:

Sorry maandag, we kunnen je vandaag niet aan. We gaan een koffiekopvormig signaal in de lucht schijnen en wachten op de redding.

- Tesco (@Tesco) 31 maart 2014 grote bedrijven hebben sociale media nodig, het blokkeert werknemers tegen consumentenkritiek

Het gaat er actief op uit om het bedrijf als mens te presenteren. Sociale media fungeert als een masker, maar het zijn de gezichten van Janus - het gezicht van het bedrijf aan de ene kant, het menselijke gezicht aan de andere kant. Daarom hebben grote bedrijven sociale media nodig, het blokkeert werknemers tegen consumentenkritiek.

Maar dit is Xeno's Paradox: neem een ​​bedrijf van 100.000 mensen, verwijder één werknemer. Is het al een klein bedrijf? Nee? Ok, we doen het opnieuw, nu zijn er 99.998 mensen? Klein? Nog niet ... maar doe dat genoeg, en er is geen grens tussen een groot bedrijf en een klein bedrijf.

Hoe klein kan een bedrijf zijn voordat kritiek stopt met het aanvallen van het bedrijf, en begint direct de mensen aan te vallen?

In de game-industrie, die vol zit met kleinere ontwikkelaars - die vaak hun werk vertegenwoordigen via hun persoonlijke sociale media-accounts - moeten gokkers vragen waar de grens ligt tussen kritiek op de games of het bedrijf en kritiek op de mensen.

De late, grote Oscar Wilde heeft dat eens opgemerkt

"Er bestaat niet zoiets als een moreel of immoreel boek, boeken zijn goed geschreven of slecht geschreven, dat is alles."

Dit vertaalt zich goed naar alle media. Ezra Pound was een fascist; Orson Scott Card is een homofoob; typ 'Phil Fish is' in Google autocompletes met 'douche', 'lul' of 'eikel'. Maar ze hebben nog steeds veel werk verzet en kritiek op het werk moet worden gescheiden van kritiek op het volk.

Misschien vinden we het niet leuk wat er wordt gezegd. Maar we moeten hun recht om het te zeggen tot de dood verdedigen.