Inhoud
- Sterk beginnen met een geweldige sfeer
- Gameplay die nooit ophoudt te entertainen
- Adembenemende beelden, geweldige stemactivteit en verbluffende verhalen vertellen
- Conclusie
The Legend of Zelda: Breath of the Wild heeft sinds zijn release op 3 maart 2017 enorme algemene kritieke toejuichingen ontvangen en wordt geprezen als niet alleen de beste Zelda-game ooit gemaakt, maar misschien wel de beste videogame aller tijden. Maar zijn deze claims redelijk? Het is Zelda, dus het is vast een geweldig spel, maar verdient het echt de titel van 'het beste spel aller tijden? Misschien. Laten we deze game eens goed bekijken en kijken wat hij goed heeft gedaan en wat hij verkeerd heeft gedaan.
Sterk beginnen met een geweldige sfeer
Het allereerste dat ik nodig heb om over dit spel te discussiëren is de sfeer. Breath of the Wild heeft met succes de meest meeslepende, geloofwaardige en ronduit mooie sfeer gecreëerd die ik ooit heb gezien, en heb nog ervaring met andere spellen. De levendige kleuren vergezeld van de rustgevende en bijna surrealistische geluiden van de natuurlijke wereld om je heen doen fantastisch werk door je onder te dompelen in Hyrule. Het is zo gemakkelijk om jezelf helemaal verloren te voelen in dit spel, het voelt echt alsof je de velden, bergen en woestijnen van de wereld verkent. Als je in de woestijn bent, is het niet moeilijk om je de laaiende hitte voor te stellen, want de game doet fantastisch werk door de woestijn in het echt af te beelden. Hetzelfde geldt voor de bergen - je kunt het gemakkelijk onderscheiden en je voorstellen hoe koud het is, omdat het spel deze gebieden perfect weergeeft.
De dorpen en stallen hebben allebei een ongelooflijk gezellige en vriendelijke sfeer; ze voelen levendig en levend aan. Om nog maar te zwijgen van het feit dat ze zich allemaal geografisch coherent voelen, alsof alles precies hoort waar het is. Niets lijkt hier misplaatst Breath of the Wild. Alles in dit spel behoudt een hoge mate van geloofwaardigheid, ongeacht waar je bent of wat je doet. Als dat nog niet genoeg was, bevat deze game prachtig die nietje Zelda-charme die we hebben leren kennen en waarderen. Het doet dit door het gebruik van eigenzinnige en sympathieke personages, ongelooflijk passende en memorabele muziek en het gebruik / opnieuw voorstellen van herkenbare Zelda-locaties. Plaatsen zoals Kakariko Village, Zora's Domain, Death Mountain, verschijnen allemaal in een of andere vorm.
Gameplay die nooit ophoudt te entertainen
Nu is het belangrijkste aspect van elke game zijn gameplay - zoveel valt niet te betwisten. Maar het gebeurt zo dat het spel waar is Breath of the Wild schijnt het helderst. De verkenning van deze game is absoluut foutloos, om nog maar te zwijgen van het feit dat deze game zeer expansief is. Ik heb meer dan 200 uur gespeeld en ik heb nog steeds niet alles gezien.
Niet alleen dit, maar omdat je zo ondergedompeld bent in de wereld, wordt het aspect van de verkenning veel bevredigender gemaakt. Ook het ongelofelijke niveau van polijsten en details geïmplementeerd in elke hoek van deze virtuele wereld maakt het spel een absoluut plezier om te ontdekken. Het is al voldoende dat je kunt gaan waar je naartoe wilt, en wanneer je daar naartoe wilt gaan zonder beperking, maar het feit dat het proces zo bevredigend is, maakt het spel zoveel krachtiger.
Over voldoening gesproken, puzzels in deze game zijn ook erg leuk. Er zijn er veel, en geen enkele is saai. De creativiteit van Nintendo schijnt hier echt, zoals altijd als het gaat om puzzels in Zelda-spellen.
Een ander gameplay-aspect dat hier is geperfectioneerd, is het vechtsysteem. Het behoudt dezelfde stijl van vechten als de andere 3D Zelda-titels, hoewel het in dit spel veel eenvoudiger is, wat eigenlijk in zijn voordeel werkt. Je kunt nog steeds op de aanvalsknop tikken, je kunt nog steeds vergrendelen, achterwaarts keren, zijwaarts springen, springaanval, spinaanval enzovoort.
Echter, steken en andere gerichte aanvallen zijn weggelaten, in plaats daarvan vervangen door twee nieuwe gevechtsmechanismen. De eerste is shield parrying. Kortom, je steekt je schild (dat is dezelfde knop om te vergrendelen) af, wacht tot je vijand is aangevallen en tikt op "A" om hun aanval af te weren, ze kort te bedwelmen en je de kans te geven om aan te vallen en mogelijk je vijand.
De andere nieuwe monteur die is geïmplementeerd, staat bekend als een 'flurry rush', die eigenlijk net zo werkt als de shield parry, hoewel je hiermee veel meer schade kunt aanrichten. Je vergrendelt je aanvaller, wacht tot ze aanvallen en ontwijkt net als de aanval op het punt staat je te slaan. Dit zal je in een vlaag van haast brengen. De tijd zal langzamer worden en je zult je vijand hard aanvallen met vele, vele aanvallen.
Deze twee mechanica voegen een interessante laag diepte toe om die andere Zelda-spellen te bestrijden. Niet alleen dit, maar ze geven je allebei een groot gevoel van controle tijdens het vechten met deze vijanden. Ten slotte zou ik willen wijzen op het feit dat bogen, schilden en wapens breken. Dit kan wat irriteren, en ik kan zien waarom vanuit hun perspectief, maar ik heb het gevoel dat het echt een heel goede manier is om spelers aan te moedigen nieuwe speelstijlen uit te proberen. Niet alleen dat, maar het voegt werkelijke waarde toe aan de sterkste wapens in je arsenaal.
Ik heb niet eens de kookmechanica genoemd, die verrassend goed geïmplementeerd en leuk op zich is.
Ik wil ook graag een veel kleiner, maar nog steeds erg belangrijk aspect van deze game bespreken. Het gevoel van progressie verloopt perfect. Heel geleidelijk begin je je krachtiger te voelen. Naarmate de tijd voortschrijdt, heb je veel krachtiger wapens, sterkere schilden, verschillende soorten harnassen, nieuwe bogen, nog meer hartjes en uithoudingsvermogen. Aan het einde voel je je echt sterker als een held, je hebt het gevoel alsof je bent geëvolueerd naar iemand die nieuw is.
Adembenemende beelden, geweldige stemactivteit en verbluffende verhalen vertellen
Laten we nu visuals bespreken. The Legend of Zelda heeft verschillende kunststijlen doorlopen, en deze is verreweg mijn favoriet. Alles is helder, levendig, kleurrijk en gestileerd, terwijl het ook ongelooflijk gedetailleerd is. Bovendien complimenteren de personage- en vijandontwerpen rechtstreeks de prachtig vormgegeven kunststijl van het spel. Niet alleen is de kunststijl goed, maar de graphics zelf zijn verbazingwekkend. Het is een van de meest visueel aangename spellen waar ik ooit op heb gelet. Helaas kunnen de grafische afbeeldingen iets te veel zijn voor de hardware van de game, omdat de framesnelheid af en toe kan afnemen in steden en andere bepaalde gebieden in het spel. Omdat de framerate echter nooit de gameplay verstoort, beschouw ik ze niet als een probleem.
Een van de eerste dingen die je zult opvallen Breath of the Wild wanneer je het oppakt, is het feit dat er stemacteurs zijn. Hoewel het voor sommigen een beetje spannend is, vind ik persoonlijk dat de stem heel toepasselijk is voor de personages, het helpt hen echt een identiteit te geven, en terwijl andere Zelda-spellen perfect de emoties van een personage kunnen overbrengen door gezichtsuitdrukkingen, dialoog en raar gekreun geluiden, de stemacteurs brengen het echt naar huis en zorgen ervoor dat ze veel meer geanimeerd zijn. De stemacteur zelf kan behoorlijk cheesy zijn, maar het is het leuke, lieve soort kaasachtige en ik zou het niet op een andere manier voor een Zelda-game willen hebben.
Ik zou het verhaal van deze game willen bespreken, maar ik zal hiervan afzien om deze review spoilervrij te houden.
Conclusie
Breath of the Wild is een onberispelijke ervaring waar ik echt geen gaten in kon porren. Ik kon mezelf er niet toe brengen om het te nitpicken, want er waren nooit kleine details die me hinderden. Er was niets dat ik vond dat ik een hekel had aan deze game. Het was over het algemeen een perfecte ervaring en het voldeed zeker aan mijn verwachtingen.