Ik ben altijd al enthousiast geweest over games. Toen ik een kind was, hield ik ervan mijn vader te verslaan Gran Turismo scoren en blijven op een schoolnacht proberen die laatste baas te verslaan. Voor mij gingen spellen over het overwinnen van uitdagingen en het ondergedompeld zijn in een andere wereld vol avontuur en mysterie.
Dit beeld veranderde toen ik een verveelde tiener in mijn slaapkamer 'rare spelletjes' in google typte totdat ik een artikel tegenkwam over 'kunstzinnige fartsy-spellen' van James DeRosa. Vervolgens bracht ik de rest van mijn avond door met het spelen van alle genoemde ongebruikelijke spellen en kreeg ik een nieuw inzicht in waar games voor zouden kunnen worden gebruikt. Deze daagden me niet uit met actievolle gevechten of beloonden me met het aanbod van nivellering. In plaats daarvan daagden ze mijn percepties van grotere zaken uit, en bewerkten ze zelfs hoe ik mijn leven leef. (Oh jee, het wordt diep!)
Deze lijst bevat: Elke dag dezelfde droom, Coma, gezelschap van mezelf, geliefden, immorTall, dit is het enige niveau, de majesteit van kleuren, ik kan voor altijd mijn adem inhouden, vandaag sterf ik, grijs, de overtocht van Jason Rohrere in 10 seconden. Lang genoeg om je nog een paar uur te vermaken!
Mijn persoonlijke favorieten uit deze lijst zijn (Spoilers!):
Elke dag dezelfde droom
Dit is een side-scroller die een normale dag van de gemiddelde werkende man weergeeft: wakker worden, naar het werk gaan, thuiskomen en slapen. Op het eerste gezicht is er niets bijzonders aan deze game, maar het dwingt de speler uiteindelijk om outside of the box te denken en delen ervan te verkennen die niet zo voor de hand liggen. Dit fantasierijke denken maakt de man alternatieve dagen hebben; dagen die uiteindelijk niet dezelfde repetitieve cirkel van werk en slaap zijn. Dit concept kan gemakkelijk worden toegepast op al onze levens, het is zo gemakkelijk om in een repetitieve levensstijl te vervallen die we kunnen vergeten om te ontdekken wat de wereld echt voor ons in petto heeft. Of althans, dat is de boodschap die ik hieruit kreeg.
ImmorTall
In dit spel krijg je het leven van een aliens te zien na een crash op de aarde. Het brengt zoveel emotie over zonder zelfs maar een woord van dialoog uit te spreken. De kunststijl is delicaat en 'schattig', wat je helpt te benadrukken met de emoties die je tijdens de korte gameplay ervaart. Van het geluk wanneer het buitenaardse wezen bevriend raakt met mensen op het platteland die hem helpen groter en sterker te worden, tot de overweldigende droefheid en frustratie wanneer het leger komt om het buitenaardse wezen neer te schieten; leidend tot zijn dood terwijl je je vrienden beschermt tegen hun doordringende kogels. Het is alleen de menselijke natuur om bang te zijn voor het onbekende, maar vanuit het gezichtspunt van het onbekende komt er een compleet nieuwe draai aan de dingen, waardoor ik altijd twee keer nadenk voordat ik uitslag beslissingen neem.
Deze games deden me beseffen dat vertelling en emotie op een veel interactievere manier kunnen worden overgebracht dan alleen films en verhalenboeken. Ze zijn niet conventioneel, meer experimenteel en werken er hard aan om sfeer op te bouwen voor een plot waarin de speler denkt in plaats van gewoon knoppen te slaan om die laatste baas te vermoorden. (Maar wie houdt er niet van om af en toe een bad guys-kut te schoppen?)