Inhoud
- Zelfs met alles op een dieptepunt-instellingen liep het spel als een ezel.
- Maar het is erger dan dat:
- Je rent rond en schiet mensen neer. Er zijn niet veel franje op deze.
- Onze naamloze trenchcoat 'held' heeft een hekel aan iedereen en wil alles vermoorden.
- Ik voel wat haat, oke.
- Ik wilde dat dit spel zou slagen. Dat heb ik echt gedaan.
Nou, hier is het. Het spel dat het nest van de horzel schopte. Ik weet dat ik hier lang op heb gewacht. Onlangs schreef ik een reactieartikel op de WTF-video van Totalbiscuit en vanmorgen mocht ik het zelf spelen. Ik verwacht dat de meesten van jullie die dit lezen, al weten wat Haat is, maar voor het geval u dat niet doet, zal ik u een korte samenvatting geven:
Je speelt als een langharige freak in een trenchcoat. Hij heeft een hekel aan alles. Je gaat erop uit en doodt onschuldige mensen in verschillende settings. Als de politie verschijnt, dood je ze. Wanneer de SWAT verschijnt, dood je ze ook. Wanneer soldaten opdagen - je raadt het al - doe je je best om die jongens ook te perforeren. Je schiet mensen neer, steekt ze in brand, blaast ze op met granaten. Maar schiet ze meestal neer.
Dat lijkt een moeilijke formule om te verknoeien. Maar ik verzeker u, dames en heren, dat is zeker gebeurd.
Zelfs met alles op een dieptepunt-instellingen liep het spel als een ezel.
Beetje onthulling hier: ik speelde dit op een Toshiba A10 Quad-core-laptop. Het is zeker geen game-rig. Houd hier rekening mee wanneer u het volgende gedeelte leest.
Wetend dat dit een spel was dat op Unreal 4 draaide, stelde ik alles onmiddellijk op een laag pitje. Ik heb geen FPS-loket, maar ik durf wel te wedden dat het in de beste tijden ver onder de 30 was.
Normaal zou ik mijn machine hiervoor de schuld geven, maar tijdens de impressievideo van Totalbiscuit, zelfs op zijn beroemde monsterlijke rig, zou het spel niet boven de 30 FPS uitkomen, ongeacht wat hij ermee deed. Dus ja, er zijn optimalisatiekwesties. Maar ik kan dat op dag 1 vergeven.
Maar het is erger dan dat:
Mijn spel was zo gebroken dat ik het eerste niveau niet kon afmaken. Waarom? Omdat wanneer ik een lage gezondheidstoestand bereikte, de game zou bevriezen. Daarna zou het een paar frames spelen. Bevries dan opnieuw. Herhaal tot ik stierf, hulpeloos om er iets aan te doen. Het aanpassen van de instellingen loste het niet op, naar de venstermodus ging het niet, het wegnemen van het gebied herstelde het niet. Ik had het level opnieuw gestart en de moeilijkheidsgraad verlaagd naar Makkelijk om ergens te komen, en bij ongeveer mijn vierde poging om het niveau te verslaan bevroor mijn spel opnieuw en ik besloot dat genoeg genoeg was.
Ik kon alleen in 58 minuten volgens Steam klokken. Het spijt me, maar het was het beste wat ik kon doen met de game in deze staat. Ik zou meer gespeeld hebben als ik kon.
Het is een schande, want zelfs bij lage instellingen ziet de game er echt goed uit. Het heeft dit Sin City-stijl zwart en wit en roodtinten die ik echt graaf. Het maakt het spel donker en somber en leeg, zoals het hoort. De vernietiging was zeer indrukwekkend. Ik hield vooral van de vuureffecten. Er ging niets boven het gooien van een granaat in een garage en kijken hoe alles in vlammen opgaat.
Je rent rond en schiet mensen neer. Er zijn niet veel franje op deze.
Je voert niet-volkomen dode mensen uit om weer gezond te worden. Je krijgt een hurk-knop, maar daarbuiten geen echt dekselsysteem. Je hebt een sprintknop die ervoor zorgt dat je kunt vaulten over lage objecten en door vensters kunt springen, maar het is eigenlijk echt janky en onbetrouwbaar.
Terwijl je mensen vermoordt, komen politie opdagen. Blijf doden tot het level voorbij is.
Dit was misschien een tijdje vermakelijk als de AI niet zo hard zoog. Een behoorlijk aantal van de omstanders loopt niet eens in de goede richting weg. Sommigen zullen wegrennen, sommigen langzaam naar links of rechts, en een aantal van hen zullen zelfs dronken naar je toe dwalen. Ik heb meer plezier gehad met het maaien van mijn voortuin.
De reactiekrachten zijn niet veel beter. Ik herinnerde me een moment nadat ik een huis vol nietsvermoedende feestgangers had afgeslacht toen ik de sirenes hoorde aankomen. Ik nam dekking bij een raam en zag drie politieauto's naar buiten rijden. Op dat korte moment voelde ik hoe ik me altijd had voorgesteld dat een spree moordenaar zou voelen: in het nauw gedreven als een rat, nergens om te rennen, op het punt om uit te gaan in een bittere gloed van glorie.
Stel je mijn teleurstelling voor toen de agenten één voor één door de voordeur marcheerden, waar ik ze met een jachtgeweer als eenden naar een kermis wierp. Ze hadden niet de hersens om simpelweg achter hun auto's en vuur te blijven hangen, zoals een echt politieoptreden zou hebben gedaan.
De verschrikkelijke AI is de belangrijkste reden waarom dit spel is mislukt. Op geen enkel moment had ik ooit het gevoel dat ik een mens aan het doden was. Niet een keer. Vrij significant falen wanneer dat het VOLLEDIGE PUNT van het spel is. Elke gelegenheid om valstrikken en hinderlagen te leggen, om je een jager van mannen te voelen, is volkomen verspild als je prooi je tegemoet komt als een stel zombies. Zelfs als mijn computer dit spel perfect zou kunnen spelen, zou het echt heel snel oud worden.
Onze naamloze trenchcoat 'held' heeft een hekel aan iedereen en wil alles vermoorden.
Dat betekent dat om de speler met de man te verbinden, er minstens één of twee dingen moeten gebeuren: een, we moeten ook iedereen en twee haten, doden moet bevredigend zijn. Wel, ik deel het wereldbeeld van deze man niet en het doden van een stel dwaze robots die zich niet kunnen verbergen of verdedigen is niet leuk. Daar gaat alle onderdompeling van je speler in.
Toen ik rondliep om deze amper bewuste schapen die door deze game mensen worden genoemd, te vermoorden, probeerde ik te bepalen welk effect de ontwerpers probeerden te maken op de speler. Als het was om de moorddadige psychopaat los te laten die in elk menselijk hart sluimert, zoals die van Santa Monica God van de oorlog bedoeld, het faalde om dat te doen omdat het bevredigende middelen ontbeerde om te doden. Als het was om me vragen te laten stellen over mijn eigen redenen waarom ik het leuk vind mensen pijn te doen in games, zoals die van Dennaton Hotline Miami wel, het is mislukt omdat de actie abstract noch schokkend genoeg was om me aan het denken te zetten.
Als ik schuld en spijt zou krijgen omdat ik mensenlevens zou nemen, als Spec Ops: de lijn wel, het is mislukt omdat niemand zich menselijk voelde. Mijn slachtoffers waren alleen goedkope poppen. Het doden van mijn empathie voor mensen zou geweldig zijn geweest als het opzettelijk was, de meest gewelddadige spellen die ik speel doen dat hoe dan ook, en in tegenstelling tot andere Haat, ze slagen er in om leuk te zijn.
Ik voel wat haat, oke.
Ik haat de verschrikkelijke AI. Ik haat de slechte prestaties. Ik haat het dat ik me niet kan engageren, verleiden of opwinden. Het is $ 20 dollar op Steam voor een saaie, zinloze en gebroken schlock.
Als je gewelddadige games wilt die hun geweld op een doordachte, betekenisvolle en leuke manier behandelen, bekijk dan een van de drie superieure spellen die ik hierboven noemde en die het goed deden. Doe hier geen moeite mee, tenzij je echt heel benieuwd bent.
Ik wilde dat dit spel zou slagen. Dat heb ik echt gedaan.
Ik heb dit eerder in mijn reactieartikel genoemd en ik zeg het nog een keer: ik geloofde dat dit spel een baanbrekende uitspraak zou zijn over geweld met videogames, een tot nadenken stemmend experiment waarbij mensen voor een moment tot een monster voor massavernietiging worden gemaakt. Ik hield van al het gepraat en het debat dat eromheen opliep.
Zoals elk mooi kunstwerk, Haat mensen aan het denken gezet; mensen spraken over vrijheid van meningsuiting en censuur, rechten van de ontwikkelaar en consument, samenlevingen van geweld en de ontwikkeling van empathie, noem maar op. Destructive Creations was geweldig om de media alle advertenties voor hen te laten doen, en terwijl vrienden van me walgden dat dit spel werd gemaakt. Ik was extatisch. Ik wilde zien hoe een wedstrijd die heerlijk controversieel zou blijken te zijn.
Daarom maakt het me razend dat ze deze pretentie zouden opbouwen om wat edgy te zijn, geen verontschuldigingsstudio die niemand in de steek liet of een compromis sloot, en ons dan ... dit gaf. Toch is dit stuk onzin alles wat we krijgen? Werkelijk?
Ze hebben mijn $ 20, maar mijn respect voor deze jongens is vrijwel verdwenen. Het was allemaal niets anders dan een stelletje hete lucht.
Onze beoordeling 3 Recensie van de provocatieve titel van Destructive Creations, Hatred. Daar gaan we. Beoordeeld op: PC What Our Ratings Mean