Inhoud
- Shoot 'Em Up, Shoot' Em Dead
- Murder, Rape, Etc., Inc. -SPOILERS-
- Een ruimere context tijdens het spelen
- Geweld van de geest, geweld van de hand
- Waar is Don Johnson?
Wat willen mensen in sequels? De meesten willen dat een ontwikkelaar doorgaat met wat het eerst zo impactvol heeft gemaakt, maar het beter maakt; neem het in nieuwe richtingen, en creëer een echte opvolger die op zichzelf staat.
In dit verband, Hotline Miami 2 is een perfect vervolg.
Shoot 'Em Up, Shoot' Em Dead
De conclusie van de serie, Hotline Miami 2: Verkeerd nummer is een moordsimulator. Nou, nee, het is een actiespel dat de speler uitdaagt met chaotische, snelle actie terwijl je snijdt, schiet en je een weg verslaat van het ene niveau naar het andere. Het is altijd enorm bewust van zijn eigen inherente geweld en bouwt een verhaal op dat de realiteit van de acties van de speler in schril contrast plaatst met hoe we traditioneel geweld in games hebben waargenomen.
Het is altijd enorm bewust van zijn eigen inherente geweld en bouwt een verhaal op dat de realiteit van de acties van de speler in schril contrast plaatst met hoe we traditioneel geweld in games hebben waargenomen.
De serie is een perfect klein shot van indie-actie, opnieuw te spelen op zijn eigen bevredigende verdiensten van perfectionistische twitch-reaction gameplay, terwijl je competitief blijft met de beste tijden en scores. Latere levels bieden kwaliteitsproblemen, en de kern gameplay in HM2 zorgt voor een goed uitgevoerde, hard-hitting timesink in een hel van een wereld. Echt, een hel.
HM 2 is overal een brute ervaring, opzettelijk en bevredigend gemaakt. Bij het eerste laden vraagt het spel of je scènes wilt overslaan "die zinspelen op seksueel geweld." Dit is een verstandige beslissing, gezien de eerste scène en het openen van de zelfstudie, die ik in de volgende alinea zal beschrijven. spoilers, Ik denk dat je zou kunnen zeggen.
Er zijn veel soorten geweld, om vele redenen. HM2 is een ellendig uitstekende mix van allemaal op een zeer effectieve manier. Hoewel onze industrie en cultuur als geheel een enorme hoeveelheid opgroeien heeft om te doen, zijn sommige games zodanig volwassen dat het effectief communiceren van het ervaren geweld van films en boeken die niet per se worden genoten, maar impactvol zijn en worden gewaardeerd als een afbeelding van die vreselijke ervaring. Games zijn meer meeslepend vanwege hun interactiviteit, waardoor HM2 op het hoogste niveau effectief is in het bieden van een viscerale ervaring van actieve gruweldaad. Op geen enkel moment doe je enig seksueel geweld uit; HM2 gaat helemaal over het goede oude moorddadige soort geweld.
Murder, Rape, Etc., Inc. -SPOILERS-
In de tutorial leer je hoe je je personage beweegt, met je vuisten doodt en met slagwapens werpt. Je leert mensen neer te halen en met welke knop kun je ze vastzetten voor een laatste zet.
De telefoon gaat over nadat u de eerste verdieping heeft leeggemaakt. De stem aan de andere kant zegt dat ze boven is; vermoord haar. Je loopt een slaapkamer binnen; twee mensen hebben seks. Als je ervoor kiest om geen seksueel geweld afgebeeld of gesuggereerd te hebben, dood je ze allebei. Als je ja hebt gekozen, vermoord je hem en als je haar vasthoudt, wordt ze niet gedood maar verkracht (je personage speelt zich op dezelfde manier over je uit als andere mensen die je hebt gedood, maar neemt in plaats daarvan zijn broek omlaag). "EN SNIJD!" zegt de directeur. De scène eindigt en de acteurs staan op. Het is gewoon een film die je aan het filmen was Midnight Animal. Oh God. Gewoon een film.
HM2 is echter gewoon een spel, toch? Meteen krijg je een brede, doordringende toon van grimmig, misselijkmakend geweld en een plaats in de media (net zoals de media waar je deze game voor hebt gekocht). De regisseur zegt dat ze de scène zullen filmen waar ze haar morgen naar de auto brengen. De regisseur vraagt het meisje om "aan haar vrouwelijkheid te werken, meer hulpeloos en bang te doen ... Weet je ... meer meisjesachtig!"
Verdorie, ook dat? Cue het titelscherm.
Verkeerd nummer. Wil je een nieuw spel beginnen? Het is geen opening die iedereen leuk zal vinden, en het is ook niet de bedoeling om "genoten" te worden; en ja, het heeft al tot controverse geleid.
Het is duidelijk dat HM2 zo direct mogelijk een verklaring aflegt over het diepgewortelde geweld dat inherent is aan onze gevestigde cultuur, seksueel of anderszins. En niet alleen geweld tegen vrouwen (bedenk dat het drie "slechte" jongens waren die je bruut vermoordde in koud bloed voordat je naar boven ging), en niet alleen de objectivering van vrouwen ("meisjesachtig"), maar de aanbiddelijke vastlegging van het ergste van de mensheid in film als een opening voor een uitdagend, goed gemaakt spel ontworpen om je in een donker verhaal te brengen dat zich afspeelt in een donkere wereld. Dit is een zeer doordachte, diepe, snelle actie-ervaring.
Een ruimere context tijdens het spelen
Gezien de staat van de cultuur, is het belangrijk om niet overdreven bewust te zijn in het dwingen van een bericht in een spel of andere media; subtiliteit is de sleutel om de ervaring onthullend te maken, dus het blijft bij je, dus het betekent iets. Maar veel spelers zullen die subtiliteit niet noodzakelijkerwijs oppikken, en hoewel de context duidelijk is vanuit het perspectief van de ontwikkelaars, wordt de context vaak verkeerd geïnterpreteerd of gewoon volledig gemist.
Het tafereel gaat zo snel verder dat het allemaal deel uitmaakt van dit uitbundige tapijt van Miami. In de proloog van de eerste game stopt je personage in het midden van het bloedbad om op zijn knieën te vallen en gal te spuwen. HM2's openingsscène van primitief geweld is bedoeld om uit te steken, en doet het bij sommigen, maar past zo goed in de wereld van geweld dat het een zieke soort van zintuig is.
In een verklaring van uitgever Devolver Digital twee maanden eerder, en in een interview met RPS, hebben de ontwikkelaars hun beslissingen genomen. Hun spel. Hun kunst. Het is gewoon een schot weg, ja?
Geweld van de geest, geweld van de hand
In boeken kan de beeldtaal grootser zijn omdat je fantasie de enige visuele is en geen grenzen kent. Hoewel pixels zeker grenzen hebben, wordt het geweld in HM2 uitgevoerd in een tempo dat je dwingt je te concentreren op het doden.
De plofbuien, stoten, knallen en splatters bouwen een ritme op dat je diep raakt en de muziek pompt verder. Opgeklopt in een razernij van concentratie en het beukende van de elektronica, is het geweld dat je je voorstelt in HM2 net zo gemeen als elke hoge-resolutie CGI, als je je verbeeldingskracht hiermee laat lopen. Pixel-games in deze retro-stijl zijn langs gekomen. Hier is de stijl bijzonder effectief voor het communiceren van het late '80s / early' 90s-tijdperk waarin je je bevindt.
Voor toetsenbord of controller zijn de bedieningselementen strak, eenvoudig en effectief; het spel laat je specifiek focussen op de ene kill na de volgende. Elk niveau wordt gepresenteerd als een VHS-tape in een reeks gewelddadige films. In HM1 waren de omgevingen gewoonlijk beperkt tot huizen, schuilplaatsen voor mobs en dergelijke, maar HM2 heeft veel meer locatiediversiteit terwijl ze in het kwaliteitsthema van sleeze, misdaad en verdorvenheid blijven.
Hoewel ze de maskers uit HM1 hebben bewaard, wat je speciale vaardigheden voor je personage oplevert, heeft Dennaton Games hun vervolg een solide gemaakt door nieuwe personages (mannelijk en vrouwelijk) toe te voegen die je bestuurt.
Gebroken, wanhopig, kwaad of niet, de karakters van HM2 vertellen een gruwelijk verhaal als de gebeurtenissen van de eerste game zich ontvouwen tot een verwrongen tragedie.
Waar is Don Johnson?
Ik heb altijd problemen met het definiëren van genres. Wat dit vuile, sexy, bloederige neonlandschap ook is, het is op zo'n mooie manier lelijk. Cyberpunk? Postmodern retro-futurisme? Neosynthpop?
De muziek in HM2 is zelfs beter dan de stellaire soundtrack van de eerste. De muziek tussen de gameplay is echt heel zacht en rustgevend, maar blijft nog steeds bij de toon van deze vroege jaren '90 Miami. Wanneer het tijd is om met die bat te gaan werken, kloppen de elektronische geluiden echter met concentratie. Op elk VHS-trackniveau staat zelfs het nummer dat speelt als achtergrond voor je symfonie van moord.
HM2 is brutaal, ziekmakend, gewelddadig korrelig.
De geluiden zijn zwaar, de gameplay raakt hard, de wereld is boeiend; het is helemaal geweldig. Het kan vervelend zijn om het geweld voort te zetten, en dat is verbazingwekkend. Het is een ervaring die je moet hebben, in tegenstelling tot de meesten in zijn klasse. Het is een ander succes in het verkennen van de uitersten van hoe ver games, vooral die gemaakt door kleine, gepassioneerde teams, kunnen gaan.
