De impact die Lichamelijke oefening had op de industrie is opmerkelijk als je er echt over nadenkt. Wat in eerste instantie werd uitgedragen als een guerilla-marketingtactiek voor het nu geannuleerde Stille Heuvel vervolg wist een nieuwe interesse te wekken in het ooit niche FPS-horrorsub-genre, en zo de weg vrij te maken voor titels als Lagen van angst en Resident Evil VII.
Het verlies van Konami is echt de winst van iedereen, omdat het concept rijp is voor het nemen van ideeën voor alle verschillende soorten ontwikkelaars, vooral binnen de Indie-gamegemeenschap - wat ons naar de wereld brengt. Ik ben er nog, een first-person thriller van de mensen van Cozy Game Pals.
Het uitgangspunt van Ik ben er nog is allesbehalve baanbrekend, omdat het verhaal begint wanneer je je verplaatst naar wat schijnbaar een spookachtig appartement lijkt te zijn, maar er is een subtiel commentaar dat weggestopt is dat zowel boekdelen over het F2P-horrorgenre als het totale verdriet van alleen leven in een krappe ruimte huis in studio.
Het bericht in Ik ben er nog is behoorlijk luid wanneer je erover nadenkt. Hoe we allemaal leven in een tijd waarin de hele wereld met elkaar verbonden is via een onzichtbaar netwerk waar bijna iedereen toegang toe heeft, maar toch blijven mensen op een of andere manier verder groeien met elke dag die voorbijgaat. Bladeren door de zoekresultaten van de proxyzoekmachine van het spel, "Wahoo", slaagt er slechts in die angstaanjagende droefheid over te brengen waar iedereen zich mee kan identificeren, en het is een deel van de menselijke conditie dat we niet vaak zien in dit soort spellen. .
Zo vaak zie je dat enge software zich richt op schrikken of storende beelden om angst aan te jagen bij gamers die genieten van de spanning die angst met zich meebrengt. Maar Ik ben er nog roept een heel ander gevoel van angst op - en ik stopte nooit echt om te bedenken hoe oorverdovend de kilheid van eenzaamheid eigenlijk zou kunnen zijn. Aan het einde van mijn schokkende ervaring met de game, vroeg ik me af welke angstige vraag we ons allemaal op een bepaald moment in ons leven stellen - wat nu?
Ik weet dat dat misschien raar klinkt, maar denk er maar over na; zo beangstigend als andere hedendaagse scare-feesten leuk vinden Geheugenverlies of Onder de slaap misschien, ze hebben allemaal een gevoel van finaliteit, iets waar je het einde van kunt bereiken, hoe chill je tijd met de titel ook was of zou kunnen zijn. Ik ben er nogDe experimentele kijk op de formule van Cozy Game Pals gaf me echter nog geen enkele indruk; waar ik een vorm van prestatie had gevoeld, liet de game me in plaats daarvan achter met een existentiële crisis.
De twist in de conclusie van de game is een schok die het leven imiteert op zo'n tijdrovende, accurate manier voor zo ongeveer iedereen. We kunnen ons nooit in gevaar brengen om met de ketting te worden gehalveerd, maar de dag dat we een woonkamerruimte moeten inrichten die zelden bezoekers zal zien, is een ontnuchterende realiteit die voor velen van ons om de hoek ligt.
Ik ben er nog is gratis voor iedereen die denkt dat ze dapper genoeg zijn om de griezelige leefruimte binnen te gaan, gewoon niet zeggen dat ik je niet heb gewaarschuwd, omdat je niet meer dezelfde bent als jij.