Inhoud
- Het survival-horror-genre heeft een enorme toestroom van nieuwe titels gezien, vooral van indie-ontwikkelaars die geen angst hebben om met iets nieuws verder te gaan.
- Nee, gewoon nee.
- De next-gen consoles brengen op eigen kracht een heel nieuw tijdperk in het survival-horrorgenre tot stand.
Sinds het begin der tijden heeft de mens een vreemde verslaving aan angst gehad. De duisternis heeft veel kinderen en volwassenen bang gemaakt, en toch houdt dat niemand tegen om het te verkennen; ontdekken wat er echt in de schaduw rondkruipt als onze ogen ons niet kunnen vertellen wat er is. We houden van verhalen over monsters, zombies, de apocalyps en Japanse spookkinderen die aan de voet van ons bed staan. Deze verslaving lijkt misschien onredelijk en voor sommige compleet krankzinnig, en toch is er een diep deel van ons allemaal dat diep van binnen verlangt. Om bang te zijn voor onze ziel, ons leven in de balans te hangen, of op zijn minst ons virtuele leven.
Het survival-horror-genre heeft een enorme toestroom van nieuwe titels gezien, vooral van indie-ontwikkelaars die geen angst hebben om met iets nieuws verder te gaan.
Games zoals Amnesia: The Dark Descent en Slank: de aankomst zijn die diepe put in onszelf teruggekeerd, de angst voor wat er op elke hoek op de loer ligt.
In de afgelopen jaren heeft het overlevingshorrorgenre en horror in het algemeen een meer actiegerichte aanpak gekozen. Dit heeft weliswaar gezorgd voor een grotere consumentenbasis, maar het heeft de ware fans van het genre vervreemd: degenen die hopen ammo te krijgen in een pikzwart asiel, die bidden dat er iets is dat op hen wacht tot ze een fout maken bewegen.
In plaats daarvan staan we oog in oog met kratten vol met Ak-47's en MP5's met alle munitie die we mogelijk kunnen dragen. Health-packs zijn er in overvloed en onze triggervingers zijn gespannen en klaar om de clip te ontladen.
Nee, gewoon nee.
We willen meer horror, waar verschrikking. De laatste keer dat ik in een Resident Evil spel en was echt bang om alleen te spelen in het donker was de dagen van de Ondergrondse bestanden titels. Sindsdien is de serie bergafwaarts gegaan, met uitzondering van Resident Evil 4. Geweren en teamgenoten zijn de norm geworden; wanneer je iemand aan je zijde hebt, is het niet zo eng om alleen in het donker te zijn. Je weet dat iemand je rug heeft, je weet dat ze gewapend zijn en klaar voor de beesten die op je jagen. Het zijn jouw donzige, roze kussens die je angst verhinderen op te staan.
Maar survival-horror hoeft niet helemaal een eenzame affaire te zijn.
Games zoals verdoemde, dat op Steam Early Access staat, bewijst dat je zelfs met een team van andere spelers aan je zijde bang kunt zijn. Het monster werkt om je te scheiden van je groep en pikt je één voor één af. De angst om nooit te weten waar dat wezen opduikt om jou eruit te halen, zorgt ervoor dat spelers terugkomen voor meer. Zonder een wapen kan niemand je beschermen tegen wat zich in het donker verbergt. Survival horror op zijn best.
Maar singleplayer is een belangrijk aandachtspunt in survival-horror. Ik kocht elk Geheugenverlies spel bij de lancering en langer duren dan bij zijn vrijlating. Deze drie titels hebben me in staat gesteld om mijn geloof in het overlevingshorrorgenre als geheel te herwinnen. Nooit ben ik zo bang geweest om een titel te blijven spelen als toen ik voor het eerst belde langer duren dan op de lanceringsnacht. Ik deed de gordijnen dicht, deed alle lichten uit en deed de deur op slot om onderbrekingen te stoppen. Ik had er bijna pissig van dat ik het speelde, maar ik bleef doorgaan.
Ik was verslaafd aan dat gevoel van angst, ik wilde meer. Ik wilde dat die krankzinnige asielpatiënten me gevangen en me in flarden scheurden.De next-gen consoles brengen op eigen kracht een heel nieuw tijdperk in het survival-horrorgenre tot stand.
We zien dat graag The Evil Within, Daglichten de poort van langer duren dan, wat de moeite waard is om opnieuw te spelen. Al deze spellen hebben één focus: ze zijn afhankelijk van horror. The Evil Within is de enige met elk type wapen en zelfs dan zijn rennen en verbergen je sterkste bondgenoten. Munitie is zeldzaam en de vijanden zullen niet ophouden je tot kleine stukjes te hakken omdat je een 9mm-pistool op hun borst richt.
Daglicht lijkt in het bijzonder een functie naar het genre te brengen die eigenlijk meer zou moeten: procedurele (gerandomiseerde) generatie. Dit is misschien mijn favoriete term in de game-industrie. Dit betekent dat het spel anders zal zijn elke keer dat je het speelt; de omgevingen veranderen en verschuiven, wat een hoge mate van herspeelbaarheid mogelijk maakt. Vaker wel dan niet hebben survival-horrorspellen de neiging om een lineair verhaal te hebben, dus meer dan één keer kunnen doorspelen voor de schrik is briljant. Die verslaving aan angst zal hand in hand gaan met Daglicht.
Met deze nieuwe titels zien we misschien gewoon de survival-horror genres revival. Erger nog, ontwikkelaars zullen een aantal nieuwe ideeën in het genre proberen en verpesten - we kunnen die spellen overslaan. De goede zullen doorschijnen en ons meteen bang maken. Ik ben bereid om dit jaar de lichten uit te zetten en alle survival horrors van 2014 te spelen. Waarom? Ik ben verslaafd aan angst.
Hartelijk dank aan Katy voor het tonen van de bovenstaande video. Het is een interessant horloge.