Inhoud
- Strategie herbouwd vanaf de basis
- Giant Robot Fighting Tactics
- Een kwestie van moeilijkheid
- Het komt neer op
Je zou de makers van niet verwachten FTL om met een spel te komen dat de strategie van heeft X-COM, maar zou ook op de een of andere manier onder de categorie "informeel" kunnen worden gebracht. Dat is echter wat je krijgt met de gaming-triomf die dat is Into The Breach.
Hoewel het niet schitterend is om naar te kijken, pakt dit kleine juweeltje een hele hoop poetsmiddel op. De graphics zijn nog meer afgezwakt dan in de vergelijkbare (maar minder goed uitgevoerde) Tiny Metal, maar laat dat geen afschrikkende werking hebben. Into The Breach reduceert elk laatste element opzettelijk naar de meest elementaire onderdelen - en het is een ontwerpbeslissing die mooi uitpakt.
Denk aan de "nog maar één beurt" -games zoals Heroes Of Might And Magic? Hier is het "nog een kaart" of "nog een reset" om te zien of je dat niveau een beetje beter had kunnen afmaken dan de vorige keer.
Strategie herbouwd vanaf de basis
Elke kaart begint als een 8 x 8 raster en je bent altijd op de hoogte van alle mechanismen en vijandige aanvalspatronen van tevoren, waardoor de algehele ervaring meer op schaakmeetings lijkt Advance Wars dan de eerder genoemde X-COM.
Er is geen mist van oorlog, geen gigantische kaarten om te verkennen, geen randomisatie in schade of tactieken - allemaal resulterend in een zeer vereenvoudigde ervaring met de strategiecomponent die is gedestilleerd in zijn meest pure essentie.
Eerlijk gezegd, Into The Breach is bijna meer een bordspel of een puzzelspel dan een strategietitel, maar het houdt genoeg van een fineer van de mech versus kaiju-strategie om een voet stevig in dat genre te houden.
Hoewel de lay-out van de kaart willekeurig is en je kunt kiezen waar je je start-eenheden wilt plaatsen, is er in deze game heel weinig in de weg van RNG-shenanigans, dus winnen heeft alles te maken met het werken van de mechanica in plaats van met geluk.
Je weet meestal alles van tevoren, inclusief hoe en waar een vijand zal aanvallen en waar ze zullen spawnen. Dit betekent dat positionering is veel, veel belangrijker dan het omgaan met rechte schade.
De enige concessies aan de machtige en verguisde god RNGesus zijn een kleine kans dat een gebouw een aanval overleeft (beginnend bij ongeveer 15%, dus het is geen solide strategie om op te vertrouwen), en natuurlijk, de vijandelijke AI van of een gigantisch insectenmonster zal ervoor kiezen om een gebouw of je mechs aan te vallen.
Giant Robot Fighting Tactics
Verschillende strategieën zijn beschikbaar voor verschillende speelstijlen, afhankelijk van welke mech-loadout je kiest, met meer squads van mechs beschikbaar om te ontgrendelen terwijl je prestaties en bonusdoelen voltooit.
Je zou je uiteindelijk kunnen richten op het duwen en trekken van eenheden uit kwetsbare steden, het opleggen van vuur-gebaseerde schade na verloop van tijdeffecten, het gaan voor rechte schade, het verhogen van de gezondheid voor mech schade aan het laten overleven van de vijand, of in plaats daarvan simpelweg het ontkennen van vijandelijke bewegingen.
Elke kaart heeft meestal meer te maken met "Hoe kom ik aan dit apparaat dan hier" dan "Hoe kan ik dit apparaat regelrecht doden?" In essentie, je vecht meer tegen de kaart dan de insectenmonsters. Natuurlijk kan ik deze bug slaan en onmiddellijk doden, maar het zal in een stad vliegen en het vernietigen, waardoor mijn gezondheid op het eiland afneemt, en dat is slecht.
Een kwestie van moeilijkheid
Er is eigenlijk maar één knelpunt in deze verslavende strategie / puzzelmashup, en helaas kan het een dealbreaker zijn voor degenen die dol waren op de vorige smash-hit van de ontwikkelaar.
Simpel gezegd, Into The Breach is aanzienlijk eenvoudiger dan FTL op elke denkbare manier, maar als je in de harde modus gaat en geruperiseerde mech-squads gaat gebruiken, wordt het spel een stuk gekker.
Als je in de loop van het spel al je rastervermogen verliest, komt een overlevende mech in een time-rift terecht en begint opnieuw, waarbij je upgrades voor een piloot nog steeds intact zijn. Vanaf dat moment kunt u elke bestelling naar de locaties kiezen, maar verliezen is niet echt een grote tegenvaller omdat de kaarten gerandomiseerde lay-outs en doelen hebben.
Er is geen gek eindbaasgevecht dat je misschien verwacht, en uiteindelijk niet veel van een resolutie, maar dat mag je verwachten op basis van de verhaallijn voor tijdreizen / dimensiehoppen van het spel. Dit is geen spel dat echt over Lore gaat.
Het achtergrondverhaal van een insecteninvasie die volgt op het feit dat de aarde wordt opgeslokt door de stijgende zeeën, is een voertuig voor de monteurs, en niet echt de focus of iets om aan opgehangen te worden.
Het komt neer op
Ergens tussen puzzel en strategie terechtkomen, Into The Breach heeft een zeer bevredigende mix van casual drop-in-and-play-mechanica met een verrassend diepgaand niveau van tactische opties.
Het is gemakkelijk om manieren te bedenken waarop het spel met verschillende kaarttypen, vijanden en aanvallen kan worden uitgebreid als gratis updates of DLC, hoewel dat de kerneenvoud kan wegnemen.
Hoewel de game gemakkelijk te leren is, is er meer om de monteurs te beheersen dan in het begin mogelijk was. Het niveau overleven kan één ding zijn, maar overleven zonder gebouwen te verliezen terwijl je nog steeds de bonusdoelen voltooit, is een heel andere uitdaging.
Er is een enorme opwinding te bespeuren wanneer je een gekke combo uittrekt, alle eenheden op de juiste plaatsen brengt en enkele onverwachte momenten van opgetogenheid wanneer je per ongeluk iemand in positie plaatst voor de perfecte aanval of beweging.
Simpel gezegd, Into The Breach is verslavend en heeft veel strategie zonder frustrerend te zijn, waardoor het de beste van alle werelden is.
Onze beoordeling 9 Deze 8-bit gaming triomf bewijst dat je geen al te gecompliceerde mechanica of 3D-graphics nodig hebt om een geweldige strategie-ervaring te bieden. Beoordeeld op: PC What Our Ratings Mean