Of je speelt Pokemon Go of niet, je moet begrijpen dat het een hoop spelers de echte wereld in heeft gedreven en misschien net de weg heeft geëffend voor interactief gamen op grote schaal. Niet alleen dat, maar als je een kind van de jaren negentig bent, kan je waarschijnlijk niet anders dan een beetje nostalgisch worden als je een glimp opvangt van Pikachu of de iconische hoed van Ash Ketchum.
Na het lezen van een schattige lijst over huisdieren die "verschrikkelijk" zijn in het vangen van Pokemon door blogger Rachel Youens, moest ik achterover leunen en me afvragen, wat zou het zijn als Pokemon echt zou zijn? Zouden we echt met ze vechten?
Ik denk van niet, of op zijn minst, niet legaal. Noch zouden we dat willen (diegenen onder ons die normale, aangepaste mensen zijn). Sinds de start van Pokemon in de jaren negentig, is er een constant debat gaande over de ethiek erachter met mensen die beweren dat het dierenmishandeling bevordert.
Dat argument keerde volledig terug met de geboorte van Pokemon Go in de loop van de zomer, en er zijn sommige mensen die ERG ECHT in zijn. Een schrijver op de Daily Dot ging zo ver om te zeggen,
"Het spel normaliseert in principe digitale hondengevechten."
Hij staat niet alleen in zijn opvattingen. Alleen Google "de negatieven van Pokemon" en je vindt een overvloed aan artikelen, forums en blogs die een volledige aanval op de kinderprogramma's en -games ondergaan.
In 2013 ging een PETA-lid zelfs zo ver om te zeggen dat ze getraumatiseerd waren nadat ze werden blootgesteld aan Pokemon. Ze vertelde verslaggevers,
'Mijn dochter is misschien een seriemoordenaar of erger geworden, een dierenmisbruiker, als ik haar het spel had gekocht.'
Pure waanzin en absoluut onzin. En eerlijk, wie ziet dierenmishandeling erger dan seriemoorden? Het is allemaal absoluut vreselijk, maar kom op!
Als iemand die al sinds begin jaren 90 heeft gespeeld en opgegroeid is met het kijken naar Toonami en Adult Swim, denk ik dat ik met zekerheid kan zeggen dat Pokemon (noch enige andere soortgelijke show * hoest * Digimon * hoest *) het idee van dierenmishandeling nooit heeft beïnvloed of genormaliseerd. mij of een van mijn vrienden. Sterker nog, ik denk dat het dieren en de natuur veel spannender maakte tijdens mijn denkbeeldige Pokemon-exploits.
Na ongeveer 15 jaar Pokémon-spellen te hebben gespeeld (aan en uit), denk ik dat ik gerust kan zeggen dat ik geen seriemoordenaarsproblemen heb, dankzij een normale, gebalanceerde jeugd. Noch zou ik ooit een dier kwaad doen.
Ongeacht aan welke kant van het argument je valt, beschouw dit alsjeblieft: het is maar een spel.
Er is echt niet veel meer aan. Ik bedoel, de meesten van ons in de jaren negentig zijn opgegroeid met het kijken en lezen van kippenvel, spelen Grafroveren Harry Potter lezen. Ik vermoed dat de meesten van ons nooit op zoek zijn gegaan naar griezelige, spookachtige poppen, een korte broek op hebben geslagen en naar Azië zijn gereisd op zoek naar verloren schatten, of geprobeerd hebben door muren te lopen om in Diagon Alley te komen.
Als een spel zoals Pokemon Go triggert mensen, moedigt ze aan om dieren te verwonden, of verandert ze in seriemoordenaars, ze waren waarschijnlijk ernstig geestesziek, om mee te beginnen.