Ik dacht dat ik mijn GOTY al in mei had laten plukken - The Witcher 3. Een spel dat me deed nadenken over keuzes waarbij er geen manier was om iedereen tevreden te stellen, geen manier om iedereen te redden ... keuzes die vragen stelden over wie ik was en het soort impact dat ik op de wereld wilde hebben. Een heerlijk grijze ervaring met een beslist grimmig wereldbeeld.
Vorige maand kwam er echter een retro-achtig spel voorbij waar ik nog nooit van had gehoord. Een blogger die ik leuk vond, werd enthousiast door skeletten met de naam van de lettertypen waarin ze spraken. Een van mijn vrienden haastte zich naar een veldslag die hij niet had moeten leveren. Een andere vriend, die door alle accounts een heel slechte tijd had, leek ontroostbaar. Toch kocht meer van mijn sociale kring, totdat de aantrekkingskracht van het spel onverbiddelijk leek; zelfs als het leek alsof het gewoon een andere indie-smaak van de maand was.
Ik kwam binnen Undertale precies genoeg weten: wetende dat de slogan van het spel, je hoeft niemand te vernietigen, betekende dat het schaden van iets me zou uitsluiten van het beste einde van de game, wetende dat mijn save-bestand niet noodzakelijk onder mijn controle was, wetende dat de game dit zou weten, zelfs tussen playthroughs. Ik had het geluk dat ik in de buurt was van mensen die weigerden meer te onthullen, waardoor ik de genoegens van de game alleen kon ontdekken.
Undertale is een optelsom van kleine ervaringen. Zonder prestaties om naar te streven, geen checklists met verzamelobjecten, en geen gevoel van bijzondere urgentie voor het grootste deel van het spel, werd ik overgelaten aan het verkennen in mijn eigen tempo. Ik speelde golf in de sneeuw, evenwichtige hotdogs, luisterde naar muziek, aaide verscheidene honden en lachte om enkele vervelende, zette per ongeluk een slak in brand en stond luid op iedereen die dat geluisterd had anime is echt, jullie. Zonder scores of statistieken verschoof mijn focus naar het genieten van de simplistische look en altijd aanwezige charme van het spel.
De onderliggende gruwel van de setting van het spel en het achtergrondverhaal leek soms ver weg. Bij anderen was het druk in de buurt en zowel de kwaliteit als het hart van het schrijven en de innovatie van de game scheen. Undertale maakt er grenzeloos gebruik van, en produceert momenten van schokkende ondermijning die me sterk deden denken dat dit niet iets was dat werd geëmuleerd uit de afgelopen decennia.
Bepaling wordt meer dan een buzzword - het is een belangrijk thema van het spel. Overtollige of zinloze vastberadenheid zorgt ervoor dat de speler vreselijke, onomkeerbare beslissingen neemt omwille van het completisme. Bij iedere bocht, Undertale tegelijkertijd vraagt je om je achtervolging van het ergste einde op te geven en je wordt bespot omdat je de dingen halverwege hebt gedaan. Het navigeert behendig over een dunne lijn tussen intrigerend en hardhandig.
Misschien vooral, Undertale is niet bang om een goed spel te zijn over fundamenteel goede mensen ... meestal. Het beste einde van het spel is een bitterzoete triomf die vele losse eindjes bij elkaar brengt - maar niet alles. Breuken tussen sommige personages zijn te diep om te genezen en het is uiteindelijk onmogelijk om iedereen te redden, zelfs niet door het veelgeroemde gebruik van vastberadenheid.
Er is een complexiteit aan deze personages en hun situaties die het talent van de ontwikkelaar van het spel, Toby Fox, laten zien. Niet alles is perfect of zo netjes opgelost in het leven, maar er is nog steeds een enorm potentieel voor goedheid en liefde om het te verrijken. Undertale weerspiegelt deze rijkdom prachtig.
In mijn Undertale, iedereen leefde nog lang en gelukkig - of zo gelukkig als ze konden. De game heeft er alles aan gedaan om te vragen om dingen achter te laten, en het feit dat ik het heb is een weerspiegeling van de potentie van dit kleine indietitel om 'Game of the Year' te zijn.