Wanneer L.A. Noire werd voor het eerst vrijgegeven, het was een verademing. Het genre van de open wereld was niet zo verzadigd als het nu is, dus het was nog steeds uniek om zo'n verhaal-zware open-world game te zien die minder over actie en meer over dialoog en keuzes ging. Ondanks de studio, Team Bondi, die het jaar dat het werd uitgebracht, sloot, lijkt het erop dat Rockstar Games nog steeds enige interesse in de titel heeft en besloten heeft om het zes jaar oude spel opnieuw te maken. Ondanks enkele kleine hang ups, L.A. Noire slaagt er nog steeds in het gevoel van de detectivefilms uit de jaren veertig van de vorige eeuw te vangen.
Jij bent Cole Phelps, een terugkerende WW2-veteraan die begint als een standaardagent en snel de ladder op komt naar een detective. Er is veel corruptie en moord gebeurt in LA, en het is aan Cole om er een einde aan te maken. Cole is een goede agent; hij probeert altijd het beste te doen om de wet te dienen, heeft een sterk gevoel voor rechtvaardigheid en werkt om te voorkomen dat hij een smerige politieman wordt zoals sommige van zijn collega-LAPD-collega's. Naarmate het spel vordert, leert Cole echter langzaam dat niet alles zo zwart en wit is als hij denkt dat het is.
Het schrijven in L.A. Noire is eenvoudig een van de best bekeken in elk videogame. Natuurlijk kun je een archetype van een personage of een bekende plotlijn zien als iets uit een aflevering van Law and Order, maar het is allemaal zo goed verteld dat ze er vers uit komen. Het is ook een ongelooflijk volwassen spel, omdat het niet bang is om thema's van racisme, seks en moraliteit aan te pakken die in veel games niet zijn aangeraakt. Het doet ook niet afstand van het tonen van dingen zoals de frontale naaktheid van zijn dode slachtoffers. De game wordt ondersteund door een onberispelijke acteurscast die zich gemakkelijk kan handhaven tegen alle Emmy-genomineerde spelers met een grote naam. Toegevoegd aan de uitvoeringen is de toenmalige nieuwe technologie voor het vastleggen van gezichtsopnamen die werd geprezen in talloze interviews en clips achter de schermen. Het is nog steeds zo indrukwekkend als toen, zelfs als sommige games het op dit punt hebben overtroffen.
De gameplay van L.A. Noire is een mix van actie en mysterie oplossen, met de nadruk op de laatste. 75% van je tijd zal worden besteed aan het zoeken naar aanwijzingen en het ondervragen van getuigen en verdachten, terwijl de resterende 25% wordt besteed aan vuurgevechten en achtervolgingen. De game is veel meer lineair dan andere open-world games. Je gaat naar een plaats delict, zoekt rond om het even welk bewijsmateriaal en praat met primaire bronnen. Hoewel de kaart groot is, is er weinig te doen afgezien van enkele willekeurige gebeurtenissen die plaatsvinden. De structuur voelt als iets van een point-and-click-avonturenspel, maar het grote dat scheidt L.A. Noire van spellen van die stof is het dialoogsysteem.
Tijdens gesprekken moet je kijken of iemand de waarheid spreekt of niet. Het is hier waar L.A. Noire is op zijn best. Dankzij de geweldige technologie voor gezichtsopnames kan het moeilijk zijn om echt te zien of iemand de waarheid vertelt of liegt. Hoe beter u bent in het beoordelen van hen, hoe groter de kans dat de zaak wordt uitgebreid en duidelijker wordt. Hoewel je nooit gestraft wordt omdat je iemands motieven verkeerd hebt geraden, zul je bepaalde delen van het spel niet ervaren. Maar toch voelt het spel nooit alsof het zijn trucjes verbergt, en elk hoesje eindigt met een gevoel van voldoening, wat je aanmoedigt om terug te gaan en het opnieuw te proberen bij herhaalde doorspeelacties.
Het beheersen van Cole voelt nog steeds een beetje plakkerig, en het zou leuk geweest zijn om te spelen met een controleschema dat lijkt op dat van GTA 5, maar het klopt nog steeds. En hoewel het vuurgevecht niet zo vaak voorkomt als in sommige andere spellen van Rockstar, is het nog steeds vermakelijk. Gunfeedback is geweldig, hoewel je alleen een standaard pistool krijgt en de enige manier om nieuwe wapens te krijgen is van de grond af, nadat je een vijand hebt verslagen. Dat gezegd hebbende, als combat een beetje omslachtig voor je is, is er een optie die je toestaat deze sequences over te slaan als je genoeg keer sterft. Rijden is ook een gemengde tas. L.A. Noire heeft een meer arcade-achtig gevoel dan zoiets GTA 4 of 5, maar het draaien kan te traag aanvoelen, vooral in de hoge actie-achtervolgingen.
In termen van extra's, L.A. Noire wordt geleverd met de standaardinhoud die van andere remasters wordt verwacht. Je krijgt alle DLC van de game, inclusief de verschillende outfits en extra afleveringen, en een visuele update. Voor de PS4- en Xbox One-versies hebben de beelden een aanzienlijke update gezien. Van verbeterde textuurdetails, nieuwe verlichting en ondersteuning voor 4K en HDR, LA Noireupdates zijn meteen merkbaar. Kleuren hebben een veel levendiger uiterlijk en karaktermodellen en animaties zijn enigszins verbeterd. Hoewel het niet hetzelfde niveau is GTA 5's update, het is nog steeds een geweldig uitziende game.
L.A. Noire is ook beschikbaar op de Nintendo Switch, hoewel het niet zo groot is als een update in vergelijking met Sony's en Microsoft-uitstapjes. Het is meer een schonere versie van de PS3- en Xbox 360-versies, die worden afgespeeld op 1080p in dock en 720p in de draagbare modus. Terwijl L.A. Noire is niet het type spel dat onderweg gespeeld moet worden, met zijn focus meer op het verhaal, het is nog steeds een leuke optie om overal mee te spelen. De touchscreen-bedieningselementen zijn ook een mooie toevoeging, omdat je elk van de verschillende aanwijzingen en objecten op het touchscreen kunt draaien en draaien (dit kan ook met de PS4-touchpad worden gedaan) en het kiezen van je dialoogopties via het touchscreen is ook een leuke optie.
De bewegingsbedieningen zijn er, maar je kunt beter gewoon een controller gebruiken. De Joy Cons of Pro Controller zijn niet zo responsief als de PS4- of Xbox One-controllers, met de ZL- en ZR-knoppen niet zo goed als de triggers die op de andere twee worden aangetroffen, waardoor het rijden lastiger wordt Schakelaar. Ten slotte zijn er veel meer secties in de Switch-versie die minder framesnelheid hebben dan in de andere versies. Ze zijn ongelooflijk merkbaar en lijken willekeurig te gebeuren.
Dat gezegd hebbende, er zijn nog steeds enkele kleine blosjes, ongeacht welke versie je besluit te krijgen. Ondanks verbeteringen in texturen, krijg je nog steeds wat wazige foto's als je dingen van dichtbij bekijkt. Je ziet ook korte trekkingsafstanden, waarbij de gamewereld constant gebouwen laadt naarmate je dichterbij komt, vooral op de Switch-versie. En er zijn overal anti-aliasing-problemen.
De audio is bijzonder aangenaam, met muziek die voortdurend gevoelens van nostalgie oproept als je naar de film noir-soundtracks van de jaren 40 en 50 hebt geluisterd. De score, door componisten Andrew en Simon Hales, is van topklasse en is een van de meer onderschatte muziek die je in gaming zult horen. Dit samen met het opnemen van tientallen gelicenseerde liedjes uit het tijdperk die de wereld authentieker maken. Bottom line, L.A. Noire kan oud zijn, maar er is genoeg TLC in de remasters van het spel gestopt om het meer als een levende plaats te laten voelen dan op de hardware van de laatste generatie.
L.A. Noire is nog steeds een unieke ervaring die nog steeds de moeite waard is om nog zes jaar te spelen. Hoewel sommige toevoegingen en wijzigingen leuk zouden zijn geweest, is er nog steeds niets dat lijkt op het realiseren van de droom om eind jaren veertig detective te worden. Voor slechts $ 40 op PS4 en Xbox One ($ 10 extra op Switch), het is een leuke deal. Hopelijk op een dag (na Red Dead Redemption 2), zullen we terugkeren naar Rockstar's versie van 1940's Los Angeles met een vervolg op de huidige generatie systemen.
Onze beoordeling 8 De culthit uit 2011 keert terug naar deze generatie en is nog steeds net zo boeiend en innovatief als toen. Beoordeeld op: Playstation 4 What Our Ratings Mean