Inhoud
- Zouden mijn studenten iemand op die manier van hen laten profiteren?
- Het personage van David Madsen is bijvoorbeeld zo'n geval waarin mijn studenten en ik niet op de hoogte zijn.
- Het leven is vreemd spreekt de onoverwinnelijkheid van mijn studenten aan.
[Spoilers vooruit]
Ik heb het speciale voorrecht om middelbare scholieren te doceren, van wie velen erg geïnteresseerd zijn in gamen. We raden vaak spellen aan voor elkaar, en meest recent is onze favoriete game om te spelen en te praten over DontNod's Het leven is vreemd.
Als ik speel Het leven is vreemd, Ik kom vanuit het gezichtspunt van een jonge volwassene, terwijl ik zelf bijna 8 jaar niet op de middelbare school zat. Het leven is vreemd maakt me erg nostalgisch voor de ruige en verpeste dagen van mijn jeugd. Voor mijn studenten komen ze echter in het spel als tieners die alleen maar contact hebben met personages die zij zien als hun leeftijdsgenoten. Ze weten precies hoe Max en de andere personages zich voelen, omdat ze momenteel die tijd beleven in hun leven waar emoties hoog oplopen.
"Ik heb nog nooit een spel gespeeld dat leek alsof het over mij ging - niet om te zeggen dat ik superkrachten heb of zoiets," zei een student in mijn klas.
Het is interessant hoe de tijd je rijpt en je dwingt dingen en mensen op een andere manier te ervaren dan je eerder had gedaan. Mijn studenten zijn bijvoorbeeld allemaal erg verliefd op de tiener-rebel, Chloe Price met haar blauwe haar en punkhouding.
Velen van hen willen op haar lijken of daten met haar, dus als ze als Max spelen, vertrouwen ze haar volledig. Zij is hun vriend, toch? Waarom zouden ze haar niet vertrouwen?
"Ik vertrouw Chloe vooral, je kunt zien dat ze echt je rug om heeft," zei een andere student.
Ik, aan de andere kant, kijk naar Chloe en zie een deel van mijn verleden. Ik herinner me dat ik de neerslachtige tiener was met zoveel verlies in mijn leven dat ik niet wist wat ik met mezelf moest doen. Als ik het spel speel, weet ik het niet om Chloe te vertrouwen.
Ze is niet per se een slecht persoon, maar het is duidelijk dat ze wil dat mensen pijn doen aan de manier waarop ze pijn doet, en dat ze manipuleert wie om haar heen egoïstisch is. Het is giftig gedrag. Dus als ik naar mijn studenten kijk, maakt het me bang.
Zouden mijn studenten iemand op die manier van hen laten profiteren?
Het is heel interessant hoe mijn studenten de volwassen personages in het spel bekijken. Principal Wells, Mr. Jefferson, David Madsen en Joyce worden allemaal beschouwd als gelijken aan Max in de gedachten van mijn studenten. Max heeft de kracht om de tijd terug te draaien die haar de mogelijkheid geeft om te doen handvat situaties bij het contact maken met volwassenen.
Mijn leerlingen benaderen de volwassenen met hetzelfde vertrouwen dat ze een van de studenten bij Blackwell zouden zijn, niet erkennend dat ondanks de speciale vaardigheden van Max de volwassenen nog steeds in de macht zitten. De kracht van de volwassen personages en hun middelen geven hen de overhand. Dus zijn ze uiteindelijk de beslissers in het leven van Max en haar vrienden.
De volwassen wereld bepaalt de norm voor wat goed is en wat er mis is in de samenleving, dus dat is geen schok voor mij Het leven is vreemd beeldt schijnbaar corrupte volwassenen af.
Het personage van David Madsen is bijvoorbeeld zo'n geval waarin mijn studenten en ik niet op de hoogte zijn.
We zijn het er allemaal over eens dat ondanks alle waardevolle informatie die David misschien verzamelt, hij op geen enkele manier jonge vrouwen mag fotograferen, lastig vallen en stalken. Hoewel wat mijn studenten en Max niet herkennen, de ernst van de situatie lijkt te zijn. Ze komen in de situatie alsof ze de baas zijn. Ze behandelen David als een gelijke. Ik erken echter dat David in de positie van macht is als volwassene.
Hij heeft autonomie om te doen wat hij wil, terwijl Max en haar vrienden dat niet doen. Of David een goed mens is of niet, valt nog te bezien, maar ik erken dat hij Max kan ruïneren als hij dat wil, en dit heeft invloed op mijn besluitvorming.
Het leven is vreemd spreekt de onoverwinnelijkheid van mijn studenten aan.
Ze hebben geen angst wanneer ze worden geconfronteerd met gezagsdragers, een volledige minachting van gevaar, en zien de beste mensen. De tijd heeft me zeker geleerd om voorzichtiger te zijn met mijn acties, die ik kies om een deel van mijn leven te maken, en de dingen die ik kies te zeggen.
Mijn studenten, zoals Max en haar vrienden, zijn er nog niet helemaal. Het leven is vreemd heeft me de invloed en overredingskracht die ik heb over mijn studenten laten herkennen, terwijl ik tegelijkertijd hun roekeloosheid en wilde harten waardeer.
"Ik ben voorzichtig met mijn beslissingen, maar ik denk waarschijnlijk niet genoeg na over de consequenties," gaf een student toe.
Uiteindelijk bespreken Het leven is vreemd met mijn studenten was een echte leerervaring. Het heeft de deur geopend voor serieuze gesprekken over vriendschap, verraad, verkrachting, toestemming, drugsgebruik, zelfmoord, feminisme en nog veel meer. Ik juich DontNod toe voor het maken van een dergelijke game, een die de gegenereerde kloven kan opvullen en kan mensen helpen een raakvlak te vinden over dit zinvolle en prachtig uitgevoerde verhaal. Een student samengevat:
“Het leven is vreemd is een ervaring. Het geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben. "