Oxenfree is een spel dat aan de oppervlakte een uniek concept en verhaal bevat, verpakt in een eenvoudige maar overdadige kunststijl. Een bovennatuurlijke mysteriethriller die een relatable coming of age-verhaal is tussen vrienden. Sommige bijzonder frustrerende ontwerpkeuzes houden het spel echter tegen om zijn volledige potentieel te bereiken, wat zeer teleurstellend is, omdat dit spel nog steeds een van de pareltjes van indie-games is.
Het spel begint op een boot die naar Edwards Island reist, als Alex (jij de hoofdpersoon) een rebelse tiener die haar gloednieuwe Step-Brother Jonas meeneemt naar een jaarlijks jaarlijks feest. Je ontmoet Ren, (haar goede vriend) Nona, (een verlegen maar sympathiek meisje) en Clarissa (het stereotype 'beter dan jij' personage). Alex heeft een oude stijl radio en wanneer je je in een grot waagt, stem je af op een anomalie die zich manifesteert in een breuk in de tijd naar de ontdekking van 'geesten'. Gedurende de 6 uur raken je vrienden bezeten, je moet tijdlussen doorbreken en proberen deze wezens te beheersen. Het verhaal blijft grotendeels bij elkaar, maar als je niet alle geheimen kunt vinden, kan het nog verwarrender zijn dan het al is.
Een van de opvallende kenmerken van de game die het verhaal helpt dragen, is het vertakkende dialoogsysteem - een gewaardeerde keuze die een realistisch vertakkend verhaal mogelijk maakt. Je zult meestal drie keuzes hebben van dingen om op te reageren of, je hoeft helemaal niets te zeggen, elk heeft interessante en unieke antwoorden van je metgezellen en beïnvloedt zelfs de uitkomst van het spel. Dit zorgt voor veel herspeelbaarheid, omdat er meerdere eindes zijn afhankelijk van de gesprekken die je hebt met iedereen om je heen. Het systeem heeft echter een probleem waarbij de antwoorden te snel vervagen zodat je naar een personage kunt luisteren en je eigen reactie kunt geven. Vaak moest ik het spel pauzeren om elk antwoord te lezen en dat het de onderdompeling verbrak. Wat nog erger is, is dat als je eenmaal een antwoord kiest, het personage de middelste zin uitspreekt, zodat je soms het hele gesprek niet kunt horen.
De personages staan ook centraal in de plot en het verhaal en de relaties die je smeedt voelen realistisch en menselijk aan. Een personage dat je in eerste instantie misschien veracht, kan er een worden die je begrijpt en waarmee je je kunt verhouden omdat informatie van bepaalde 'flashbacks' aan het licht komt. Elk personage heeft zijn eigen verleden en persoonlijkheid die doorschijnen waardoor ze realistisch kunnen reageren op de bovennatuurlijke en dodelijke gebeurtenissen die zich in het verhaal voordoen. Hoewel deze spellen een soort coming of age-verhaal zijn, schuwt het niet om bepaalde emotionele onderwerpen te raken, zoals zelfmoord en de dood van geliefden. Er zijn momenten dat ik moest huilen, sommigen maakten me aan het lachen en bepaalde segmenten maakten dat ik me heel ongemakkelijk voelde. Oxenfree jongleert met deze gevoelens met gemak en superioriteit, maar het is niet immuun voor sommige struikel- en pacingkwesties.
Zoals je misschien in de titel ziet, beschrijf ik Oxenfree als een 'Walking Simulator'. De reden hiervoor is het gebrek aan input tijdens het doorkruisen van het eiland van de game. Je zult merken dat je het grootste deel van je tijd zult besteden aan het vasthouden van de analoge joystick, terwijl je kijkt hoe Alex en vrienden lopen en dan stoppen wanneer iemand een gesprek begint, zodat je de kans krijgt om op te letten en op de dialoog te reageren. Het is meestal geen hoofdprobleem, omdat de dialoog interessant is, dus je zult willen stoppen en luisteren. Later, echter, wanneer je de laatste geheimen probeert op te pikken, waar geen conversatie is, kan het heel eentonig en traag zijn omdat de personages er op staan om in een rustig tempo te lopen. Houd er echter rekening mee dat dit de laatste 30 minuten ongeveer een probleem is.
De richting van de kunst bestaat uit gelijke delen, zowel simplistisch als rijk. De achtergronden voor het eiland zijn gevarieerd en interessant, geïnspireerd door schilderijen en met een soort handgetekende benadering die niet veel ontwikkelaars proberen, en het loont erg goed. Bovendien is het geen eenvoudig 2D side-on perspectief, maar bevat het een subtiel 3D-effect dat een unieke diepte toevoegt aan elke scène. De muziek en audio-effecten in het algemeen zijn goed uitgevoerd en geïmplementeerd, de soundtrack is een aanvulling op het genre van de game, maar het is niet erg gedenkwaardig vergeleken met andere Indie lievelingen zoals Ontwarren en Ori en het blinde bos -- die de nadruk legden op muziek terwijl Oxenfree richt zich op verhaal en karakters.
Terugkijken, Oxenfree is moeilijk te beschrijven en vergelijkingen tussen games te vinden. De enige manier waarop ik kan proberen te zeggen is dat het een mix is van Alan Wake en Vreemde dingen, de sfeer van de voormalige en de bende vrienden wegnemen door mysteries van de laatste op te lossen.
Deze game slaagt erin je naar binnen te trekken en geïnvesteerd te krijgen in zijn personages, die allemaal herkenbaar zijn en hun eigen interne strijd en dromen hebben. De draai aan het einde was schokkend, dubbelzinnig en over het algemeen bevredigend, maar je zult het ten zeerste waarderen dat je de tijd hebt genomen om alle verborgen geheimen op de kaart na te streven om een beter beeld van het verhaal te krijgen. Het heeft zijn gebreken zoals elk spel, zoals de beperkingen in spelerinteractie, echter, als een verhaalgedreven game met veel verschillende eindes gebaseerd op spelerkeuze, slaagt het erin waar veel vergelijkbare spellen proberen en falen in dit opzicht. Wat wel zeker is, is dat ik zeker opnieuw zal spelen om verschillende uitkomsten te proberen nastreven in dit klassieke en unieke coming of age-verhaal.
Onze beoordeling 8 Uniek, met een sterke cast van relatable personages, dit is een bovennatuurlijke mysteriethriller met een meeslepend verhaal en setting.