Dit lijkt misschien een beetje op zure druiven afkomstig van een gamer die is opgegroeid in de PS1-generatie - maar eerlijk gezegd, PaRappa de Rapper had geen PS4-remaster nodig.
Ik kreeg niet de kans om het originele spel op de dag te spelen, want de titel was zeldzamer dan die van de duivinnen! In plaats daarvan moest ik genoegen nemen met de relatief harde fase 1 op een PlayStation-demoschijf. Maar ik kreeg eindelijk de kans om het hele spel in mijn plaatselijke museum te spelen in april 2014, toen een videogametentoonstelling (oorspronkelijk in Melbourne, Australië) naar mijn geboortestad in Edinburgh kwam. Ik vond het geweldig en een paar weken later pakte ik een exemplaar op een online veilingsite.
De visuals (uitsneden uit de jaren 90) van Rodney Greenblat waren funky en oneerbiedig, en de muziek was mager. Wat het verhaal betreft, het was helemaal van de muur - en je moest het spelen om het te geloven, want het omvatte een kip die je leert hoe je een cake moet bakken en PaRappa die de badkamer wanhopig moet gebruiken. Maar in de kern ging het verhaal over PaRappa die probeerde een bloemvormig meisje genaamd Sunny Funny te imponeren door middel van rap.
Ik nam het vervolg op, PaRappa de Rapper 2, op mijn PS4. Nogmaals, ik hield van het spel - maar voor zover ik kon zien, werd er heel weinig toegevoegd aan de nieuwe iteratie, afgezien van een herformattering van visuals voor moderne tv en een trofeeënsysteem.
Het ontbreken van een echte upgrade tussen het originele spel en het vervolg gaf me geen hoge verwachtingen van de remaster - en zoals ik vermoedde, voldeed het spel niet helemaal aan de verwachtingen. De middelmatige 62 score op Metacritic vertelt me dat ik niet de enige ben die teleurgesteld was.
Toegegeven, het delen van je gameplay en het online plaatsen ervan is veel gemakkelijker met de geremasterde versie, maar er is weinig anders toegevoegd dan een nieuwe laag HD-verf.
En eerlijk gezegd, Greenblat's unieke beelden hadden niet echt een HD-upgrade nodig, dus het heeft niet veel voordelen om een betere resolutie te hebben op dezelfde manier als titels zoals Crash Bandicoot of Final Fantasy VII zou doen. Het lijkt een beetje op hertekenen van basis pong visuals op een nieuwe console - het ziet er misschien wat frisser uit, maar voor het grootste deel is het grafisch hetzelfde als de originele versie.
Hetzelfde geldt voor de soundtrack van de game, die ook is opgewaardeerd in kwaliteit. Het is echt vergelijkbaar met het oppakken van een album door je favoriete artiest op vinyl, en dan hetzelfde album pakken via een online winkel. Hoewel de online versie misschien beter klinkt in moderne headsets die vaak vol zitten met surround sound, is de vinylversie ook nog steeds uitstekend. En voor PaRappa de Rapper's eclectische nummers, er was niet veel bijwerking die kon worden gedaan zonder de persoonlijkheid te verliezen die ze zo gedenkwaardig maakte in de eerste plaats.
Afgezien van het ontbreken van bijgewerkte visuals en een goed ontwerp, was de toevoeging van het trofee-systeem een leuke touch voor de moderne gamer. Maar afgezien van het opscheppen van rechten, zelfs dat brengt niet erg veel naar de tafel. (En persoonlijk vind ik het iets minder bevredigend om gewoon hoge scores op sociale media te plaatsen, in plaats van foto's te nemen en ze naar tijdschriften te sturen zoals we dat in de loop van de dag zouden doen.)
Het enige echte voordeel van deze remaster is toegankelijkheid. Er is geen tekort aan kopieën, omdat het digitaal kan worden gedownload. Het is dus geweldig dat meer mensen dit muziekspel kunnen ervaren als ze dat nog niet eerder hebben gedaan. Maar voor aloude fans van dit IP-adres deed de remaster het onvoldoende om het bronmateriaal als een bevredigende aankoop te beschouwen.
De opvallende beelden en onconventionele teksten van PaRappa de Rapper de toon zetten voor het PlayStation-tijdperk uit de jaren 90, en de remaster slaagt er uiteindelijk niet in dat te vangen. Ik zou het alleen maar aanraden om het op te pakken als je het origineel niet hebt gespeeld.