Als je ooit in kunst, grafisch ontwerp of gameontwerp hebt gewerkt, ken je deze mensen. Ze komen van de straat en ze hebben 'het idee'. Je weet wel, degene waar niemand ooit aan heeft gedacht. Het "idee" dat hen miljoenen gaat maken! Het is Facebook maar voor groentetelers! Het is een spel dat combineert Limbo en Schaduw van de Colossus! Het is perfect en prachtig, een volledig gevormd idee.
Ze hebben je alleen nodig om het te halen.
Ze zijn meestal het soort mensen dat je vergeet. Het soort mensen dat op Twitter terechtkomt, zoals For Exposure, het soort "werkgevers" dat je vermijdt op Craigslist, of waar je drankjes over zou verhandelen als je naar bars zou gaan vol met brak grafisch ontwerpers.
Of, weet je. Het zijn Peter Molyneux.
Ze zeggen degenen die niet kunnen doen, lesgeven. Maar de realiteit is dat degenen die niet kunnen doen, beheren. Het zijn idee jongens. Zij zijn het soort mensen dat belooft je leven te veranderen, die beloven dat je DVD's kunt spelen op de in-game billboards, waarbij je 60 onderling verbonden spelers belooft wanneer het spel alleen 8 kan ondersteunen, of die zeggen dat hun spel is het beste spel aller tijden worden. (Dat zijn allemaal beloften van Molyneux, alleen voor de duidelijkheid).
Het is moeilijk te onthouden (vooral voor mij omdat ik letterlijk niet leefde), maar Peter Molyneux was een boonverkopers die besloten dat hij spelletjes ging maken. Hij kwam in de industrie vanwege een spelfout en een van zijn grootste successen, Popoulus, werd ten minste gedeeltelijk gegenereerd door een ongeval.
Rock, Paper, Shotgun voerde onlangs het meest waardeloze, diep ongemakkelijke interview van Peter Molyneux's carrière waarin ze vroegen of hij een pathologische leugenaar was. Voormalig bullfrog (Molyneux's eerste bedrijf) medewerker Mike Diskett vertelde Kotaku een jaar geleden:
Ik heb nooit echt begrepen of Peter een geniale visionair is die van plan is zijn beweringen waar te maken, een dwangmatige leugenaar is, gewoon fantastisch enthousiast om te behagen of misschien zelfs een gek megalomaan die zijn eigen overdrijving gelooft.
We zijn verstrikt geraakt in het idee van de waarheid. Het voelt alsof er hier maar één waarheid kan zijn, dat Molyneux bereidwillig een aantal mensen uit hun geld heeft geschroefd via een Kickstarter waarvan hij wist dat die zou mislukken. Dat hij de zichzelf wegcijferende parodie van zijn eigen parodie Twitter-account is geworden. Misschien is de waarheid eenvoudig dat zijn eerdere successen tot stand zijn gebracht door zijn team en dat Molyneux in zijn kern gewoon een ideeman is.
Hij weet niet dat zijn spellen onmogelijk zijn - hij heeft het idee. Als je ooit met een 'ideeënkerel' hebt gewerkt, weet je dat het idee niet de helft van de strijd is. Het is zelfs geen 5%. En als alles wat je hebt het idee is, dan heb je niets.