Mijn eerste herinnering aan videogames is op de SEGA Genesis. Ik weet dat ik al een paar games gespeeld heb, maar dit is het dat echt opvalt als mijn dierbaarste herinnering aan mijn jeugd-gaming.
De game was Straten van Rage 2. Als multiplayer-game was het iets dat ik met mijn vader kon spelen. We hebben de game ingebracht en de vier speelbare personages bekeken. Ik koos ervoor om het snelle jochie op rolschaatsen te zijn en mijn vader was ofwel de blondharige karate met witte karate of de aan de spier gebonden shirtloze kerel. We brachten uren door met het spelen van dat spel en het doormaken van de gekke levels. Ik zou overstuur raken wanneer ik mijn laatste leven zou verliezen, waardoor we opnieuw moeten beginnen vanaf het begin. We waren allebei op hetzelfde niveau van vaardigheid met dit spel, en springen op de rug van vijanden en stompten hen in het gezicht terwijl mijn vader mannen rond gooide en geslagen schedels was gewoon opwindend.
Het liftniveau moest het moeilijkste deel van gamen zijn dat ik tot nu toe in mijn leven had meegemaakt. Het voelde uren voordat het de top bereikte waar het ook naartoe leidde, elke vijand werd moeilijker naarmate we hoger stegen. Dat was de eerste game waar mijn vader en ik echt een band over hadden. Dat waren de dagen.