Inhoud
"Online" is de God of All Gaming. Alleen spelen of met een paar vrienden in dezelfde kamer is passe. Niemand doet het echt meer.Het lijkt erop dat het lang geleden was. Een stel vrienden die uren achter elkaar RPG-games spelen, zittend aan tafel met de doos met koude pizza's. Opgewonden over het verhaal, luisterend naar de Game Master, waren ze volledig betrokken bij de werelden die alleen zichtbaar waren voor hen en hun verbeelding.
Het was de Age of the Dice
De dobbelstenen waren alles, beslissend voor elke seconde van het leven en elke mogelijke dood van zijn spelers. Er waren geen nieuwe spawns of tweede rondes. Wizards vermoord door Manticore waren dood voor de eeuwigheid van een spel.
Hoe spannend het was, en wat een echt echte ervaring was het voor alle spelers. Helaas is het nu vergeten - met uitzondering van een stelletje nerds die nog steeds ergens weg van de online beschaving spelen - zoals de jonge helden van Stranger Things, een serie op Netflix.
Met de uitbreiding van tijd en beschavingen werden tafel en dobbelstenen vervangen door technologie. RPG-maniakken evolueerden.
Het was het tijdperk van de LAN-party
De dobbelstenen werden vervangen door de nul of één code van de computerprocessor, maar toch (ongeacht verborgen achter lage-resolutiemonitoren) waren tovenaars en tovenaars aan het feesten op dezelfde koude pizza, zittend in dezelfde kamer verpakt in LAN-draden.
Het principe veranderde niet - het ging allemaal om de teaminspanning die werd gegeven om het spel te winnen. Er was nog steeds een soort Game Master die de dobbelstenen gooide, hoewel op dit moment zijn fantasie en creativiteit werden gemeten in bytes.
Vanuit sociaal oogpunt was dit vergelijkbaar met klassieke RPG-avonden en -nachten. Om te winnen moesten spelers communiceren en de verbeeldingskracht gebruiken, aangezien de graphics niet het sterkste kenmerk waren van de computers van eind jaren negentig.
Het lijkt erop dat de meest legendarische titel onder RPG's gespeeld op LAN was Diablo II - echt klassiek fantasieverhaal dat voornamelijk microschakelaars van de door spelers gebruikte muizen testte. Hakken met zwaard of bijl was de hoofdactiviteit, hoewel dankzij de speelbaarheid via een LAN-netwerk, het echte enthousiasme kreeg van team-gebaseerde RPG's. Wat waarschijnlijk nog belangrijker is, is dat het werd ontworpen om spelers recht op teamwork te geven.
Het lijkt erop dat het hele doel van klassieke RPG is om situaties op te bouwen waarin coöperatieve spelvaardigheden meer dan de laatste tijd zo populair worden getest.
Ongeacht de algemene populariteit Diablo II, het RPG LAN-genre was niet bestemd voor een mooie toekomst op het gebied van computergamen.
Volgens de database van LAN-games die op de markt verkrijgbaar zijn - tussen 1998 en 2016 - zijn er slechts 21 RPG-gametitels uitgebracht met de optie LAN-party.
Een deel van Diablo II het is de moeite waard om op te merken Baldur's Gate (1998), Baldur's Gate II (2000) en Torchlight 2 (2012). De nieuwste titel, slechts een uitgebracht in 2016, Grim Down is beschikbaar op Steam en heeft zeer positieve meningen van spelers.
Over het algemeen is LAN Party RPG echter de melodie uit het verleden zoals tafelblad-RPG's van de vroege jaren tachtig.
Wat de wereld nu regeert is veel meer wereldwijd.
Het is de Age of Online MMORPG
Globalisering is overal - ook in de spelwereld. Geen wonder dat kleine LAN-partijen plotseling massaal en online werden en het klassieke RPG-idee transformeerden in de MMORPG.
Je zou kunnen vragen: dus wat? Het gaat nog steeds om team-gebaseerd spel.
Jawel. In principe. Maar zeker heeft een moderne MMORPG veel minder verbinding met de rollende dobbelstenen van klassieke RPG's. Wat moderne MMO-gebaseerde RPG's eigenlijk missen, is dat deze koude pizza wordt gegeten door de leden van hetzelfde team; Tovenaar, zwaardvechter, boogschutter en spion. Iedereen zit in dezelfde kamer en ruilt energie van zijn eigen fantasie. Wat moderne MMORPG's ook missen, is het spontane vermogen van mensen om samen te komen en oplossingen voor de problemen te vinden. Moderne games zijn bijna zwaar gematigde realiteit - ze laten niet genoeg ruimte toe voor teamspel door toonaangevende spelers precies waar het spel wil dat ze zijn.
Natuurlijk zijn we nog steeds aan het besluiten waar te gaan, welke zoektocht te nemen. Natuurlijk zijn wij degenen die clans, corporaties en facties creëren. Maar wij zijn niet degenen die de dobbelstenen gooien!
Misschien zijn MMORPG's gebaseerd op teams. In veel spellen spelen heel grote teams; als in Star Wars The Old Republic, waar de teams zelfs honderd spelers kunnen hebben.
Er is echter geen directe verbinding die deel uitmaakt van wat RPG zo specifiek maakt voor dobbelstenen.
Terwijl spelersgemeenschappen steeds groter worden, zijn echte persoonlijke verbindingen en samenwerking niet zo belangrijk meer.
Desktop-RPG's stellen ons echt in staat om onze eigen charactors en verhalen te bouwen, waarbij de MMO de mogelijkheid heeft genomen om een RPG-realiteit te vormen volgens onze fantasie en verbeeldingskracht. We zijn nu meer de volgers dan de makers, wat we waren toen de dobbelstenen in gebruik waren.
Concurrentie, economie, politiek en invloed. Deze vervangen Game Master en de dobbelstenen. We wachten op wat er gaat gebeuren en al die tijd creëren we nauwelijks meer dan niet-significante microverbindingen in moderne RPG's.
Natuurlijk net als bij al het andere - het hangt allemaal af van mensen. Er zijn zeer goede teams in elk bekend MMO-spel, waardoor het gevoel van goed teamgeoriënteerd spel terugkomt. Lore wordt eindelijk gebruikt voor het daadwerkelijk creëren van werelden, met achtergrondverhalen die het gevoel van rollenspellen geven. Een van de voorbeelden kan verhalen over de geschiedenis zijn Elite: gevaarlijk of EVE Online die enorme communities van spelers aan het rijden zijn, ongeacht of beide games in werkelijkheid niet afhankelijk zijn van de RPG achter de hoofdverhaallijn. Je kunt meegenieten van de belangrijkste missies, maar spelers vliegen nog steeds rond en doen willekeurige of zijmissies. Deze games zijn nog steeds MMO's, hoewel hun kennis een beetje 2D werd door het gebrek aan werkelijk diepe achtergrondverhalen.
Het goede nieuws is dat de mensen die massale multiplayer-titels spelen, diep van binnen, nog steeds dezelfde nerds zijn die de dobbelstenen gooien. Ze willen graag het verhaal achter het algoritme zien en weigeren lijn van computersystemen te volgen.
Het is ook waarschijnlijk dat sommigen van hen nog steeds graag hun computers meenemen en ze in dezelfde kamer plaatsen om het gevoel van klassieke RPG's te bevatten, terwijl ze hun mening, eten en drinken delen. Tegenwoordig wordt zitgelegenheid in dezelfde ruimte vaak vervangen door communicatie, zoals kanaal via TeamSpeak of Discord.
Misschien is dit waarom, van tijd tot tijd, ongeacht de algemene trend om alles enorm te maken, ontwikkelaars leuke voorbeelden van de spellen introduceren die door maar weinig spelers kunnen worden gespeeld.
Een heel goed voorbeeld is de Astroneer, onlangs uitgebracht als early access game op Steam. Het is zeker geen klassieke RPG, maar dit ruimtespel is geclassificeerd als zandbak. Dankzij een geïmplementeerde Co-Op-optie brengt het een idee van team-gebaseerd spel met zich mee, waarbij teams van 4 personen kunnen spelen.
Er is geen concurrentie tussen spelers, maar ze moeten samenwerken om succes te behalen - precies het punt van klassieke team-gebaseerde spellen. Astroneer is gemakkelijk te begrijpen en het oude gevoel van tafelopstapeling dat er daadwerkelijk dobbelstenen zijn is terug! Leden van hetzelfde team van Astroneers kunnen de toekomst creëren en beslissen waar en hoe ze zullen gaan. Ze kunnen ook beslissen wat voor soort realiteit ze zullen creëren. Het voelt alsof je teruggaat naar de kern van team-based spelen, het voelt weer deel uit te maken van teamaangelegenheden. Het voelt dat alles weer van ons afhangt!
Kent u andere titels op de markt die een idee van klassieke RPG op basis van teamplay zouden kunnen brengen?