Inhoud
- Hun gedachten om me te laten verdwijnen, keren terug naar hun werk, vernietigen huizen in de vallei en nemen elke inhoud die erin ligt.
- Het geweer boven schiet een schot af, we stoppen allemaal met het doorknippen van de houten structuur en draaien naar het geschut.
- Omdat ik de dwaze nieuwe bandiet was die ik was, probeerde ik mezelf te bewijzen aan deze nieuwe familie van de woestenijen.
Ik open mijn ogen met de rijzende zon, de bergen vormen een barrière tussen de glinsterende lichtbol en mezelf. De hoge pieken werpen schaduwen over de vallei waar ik me in bevind. Twee torens in de verte creëren hun eigen, zich uitbreidende schaduwen als de zon hoger en hoger boven je opkomt. De lege overblijfselen van een klein stadje, onherstelbaar bestraald, liggen achter me, vlak langs de kleine heuvel langs de gebarsten, afbrokkelende weg.
Voor mij lopen talloze figuren rond in de verte, en zonder al te veel na te denken over het onderwerp ren ik naar hen toe.
De simpele steen die ik mezelf moet verdedigen ziet er vreemd uit tegen hun metalen bijlen. Elk van hen heeft zijn gezicht bedekt met een doek inwikkeling, hun lichamen passen in harnas, al het stof. Ze stoppen en kijken me op en neer, bepalen of ze me moeten doden en mijn spullen pakken of niet.
Een van hen gebruikt de bijl om iemand te huis te slaan; de houten wanden laten hun eigenaar tekort als de bijl het vernietigt. Ik hef mijn steen op en begin het hout ook neer te slaan, en laat zien dat ik vriendelijk ben en bereid ben om me bij hun groep aan te sluiten.
Hun gedachten om me te laten verdwijnen, keren terug naar hun werk, vernietigen huizen in de vallei en nemen elke inhoud die erin ligt.
Een van hen stopt halverwege het werk en laat wat gekookte kip voor me vallen, en laat het in een zakdoek achter op de stoffige ondergrond. Ik dank hem en grijp hem vast, scheur in het gekookte voedsel en verzadig mijn verlangen naar honger.
We keren terug naar het bashen van open huizen, het neerhalen van de eerste en het ontdekken van een houten kist. Ik open het en ontdek talloze stukjes gekookte kip. Ik distribueer het gelijkmatig onder de groep bandieten die ik nu vrienden noem. Ze keren de gunst terug met mijn eigen metalen bijl en laten het voor mijn voeten vallen in een blijk van verwelkoming.
Ik gooi snel mijn rotzooi weg en schep de bijl op. Terug aan het werk. We vervolgen onze haast door de vallei; we zijn als een storm die alles in zicht vernietigt. We hebben niet zoveel geluk met onze zoektocht naar benodigdheden; de andere huizen zijn kaal naast de veelbetekenende tekenen van een kampvuur weggestopt binnen hun grenzen.
Ik kijk omhoog naar de zon, nu ondergaande; we hadden de dag weggewuifd met ons werk - bandietenwerk - maar werken toch in dit godvergeten land. Ik zie de toren opdoemen over ons, de bandiet naar huis. Helemaal bovenaan waakt een sluipschutter over ons, de schittering van zijn geweer gluren over de rand van de houten structuur. Ik ben dankbaar voor deze nieuwe groep, die me beschermt, voedt en accepteert.
Het geweer boven schiet een schot af, we stoppen allemaal met het doorknippen van de houten structuur en draaien naar het geschut.
Iemand is onze vallei binnengegaan en zoekt naar zijn eigen voorraad. Hij heeft een zelfgemaakte geweer in zijn handen en hij rent ermee naar ons toe. Vier van ons op de grond, allemaal eerst gewapend met bijlen. Twee van mijn bandieten metgezellen trekken aangepaste revolvers ergens vandaan, de derde trekt zich terug en M4.
Omdat ik de dwaze nieuwe bandiet was die ik was, probeerde ik mezelf te bewijzen aan deze nieuwe familie van de woestenijen.
Ik snelde naar voren met mijn bijl en stormde de overlevende als een storm tegemoet. Mijn arm zwaaide en ik sloeg hem vele malen met het geslepen mes.
De man krijgt een schot en schiet de geweerkogel in mijn borst. Ik sta nog steeds en zwaai nog steeds met mijn bijl, de adrenaline stroomt door me heen terwijl ik probeer dit gevecht te overleven. Mijn medebandieten hebben ons omsingeld en maken een potopname tegen de man. Een paar treffers, ik zie de bloedspetters als hij dekking zoekt. Hij duizelt achter een boom voor de veiligheid, maar is het echt veilig?
Ik volg hem en sprint naar de nu gewonde man. Ik kom net op tijd om de boom heen om te zien hoe hij het zelfgemaakte geweer herlaadt. Hij zwaait het op en vuurt. Alles wordt zwart, ik voel de grond in mijn rug slaan als ik hem raak. Het stof en de rotsen vliegen omhoog met de impact van mijn lichaam.
Leer hoe je je eerste dag / nacht kunt overleven Roest.