Zelden vertaalt een game het drama van tussenfilmpjes naar het eigenlijke spel. Sommige games worden uitgescholden wegens zinloos geweld. Spec Ops: The Line geeft gewicht en beknoptheid aan elke trekkracht van de trekker. Met nadruk op dialoog en keuzes, presenteert Spec Ops een onvergetelijk verhaal.
Het uitgangspunt achter Spec Ops: The Line, krijgen jij en twee andere soldaten de opdracht om overlevenden van een enorme zandstorm in de stad Dubai te vinden. Deze missie omvat niet alleen het redden van de burgers, maar ook het proberen te vinden van overgebleven leden van de 33rd Infanterie. De 33e was oorspronkelijk belast met de evacuatie van Dubai, maar het commando heeft slechts een noodsignaal na 3 dagen.
Bij het binnenkomen van de stad ontmoet je de vijandige lokale bevolking, om erachter te komen dat ze vechten met de 33e. Vanaf hier heb je een spervuur aan informatie dat in het begin een beetje overweldigend is. Het verhaalt het verhaal tussen de hoofdrolspeler en de slechterik samen met andere stukjes informatie die ik in het moment over mijn hoofd vloog, alleen om het uren later zinvol te maken. Zodra de tutorial-achtige delen voorbij zijn, houdt het spel niets meer tegen. De gevechten worden steeds epischer naarmate je verder komt, net als de moeilijke keuzes die je moet maken.
Tijdens de hele campagne kun je verschillende morele beslissingen nemen. Deze keuzes worden niet op een traditionele manier afgeleverd. Als je een keuze krijgt, zijn er geen knopprompts, eindigt de filmpje en begint je beslissing. In veel gevallen is het een kwestie van weglopen.
In eerste instantie lijken de keuzes niet dat er een optie is. Met een naadloze overgang van verhaallijn naar gameplay-beslissingen, is het soms moeilijk om te onderscheiden wat je zou moeten doen. Een voorbeeld zou zijn wanneer je onder een viaduct loopt, heeft de schurk twee mensen aan een touw opgehangen. Het is jouw keuze naar wie woont en waarom. Je krijgt beide achtergrondverhalen voor de mensen in kwestie. Wat niet opvalt, is dat je gewoon weg kunt lopen, een van de mannen kunt neerschieten of ervoor kunt kiezen om de sluipschutters aan te vallen terwijl ze naar de twee bengelende mensen kijken.
Naarmate je verder reist, begin je die keuzes te zien overdragen in de hele verhaalboog. Je twee teamgenoten zullen zelfs schertsen en discussies voeren, zowel in als buiten het filmpje, over de keuzes die je hebt gemaakt.
Terwijl je je door deze verwoeste stad voortbeweegt, begin je op te merken hoe de lokale bevolking en het leger onderdak hebben gevonden onder de stad. Dit resulteert in een aantal creatieve strijdbeelden. Ze kunnen binnen, onder de grond of in volledig open ruimtes plaatsvinden, die allemaal gevarieerd en gedetailleerd zijn.
In elk van deze omgevingen is zand een sleutelelement. Terwijl vijanden je locatie bombarderen met kogels, zullen een paar blinde vuurschoten naar een bovenstaand venster betekenen dat zand zal uitstromen, en je vijanden verslindt. Elk gevecht geeft de sensatie dat je een echte underdog bent, iets wat je in games niet zo vaak tegenkomt. Een gebrek aan geduld en timing zal resulteren in veel, veel game over schermen. Je doelen zijn talrijk, tactisch en agressief.
Je wordt er altijd aan herinnerd dat die vijanden, net als jij, Amerikaanse soldaten zijn. De vijanden zijn er in verschillende maten en vormen. Je hebt je traditionele soldaat met een aanvalsgeweer of een soort machinegeweer. Dan heb je de meswacking-wackos die je achtervolgen, naar de volledig vergulde zware trooper met een licht machinegeweer. De game presenteert je een goede mix om je altijd scherp te houden.
Elk van die vijanden was snel, slim en geflankeerd ... veel. Elke keer dat een soldaat van mijn kogel viel, voelde het raar. Om de een of andere reden bleef ik niet weten waarom mede-soldaten vuurden, elke keer weer.
In geen ander spel heb ik vastgehouden aan het feit dat ik mensen aan het doden was. De game breekt zelfs een paar keer de derde muur af om te laten zien hoe "het gewoon een spel is" en "het maakt niet uit." Ik merkte dat ik vaak hetzelfde dacht als mijn twee teamgenoten: "We doden gewoon zonder reden." Op een gegeven moment, dat ik niet zal bederven, besef je dat je inderdaad te ver gaat, zelfs in een digitale wereld.
Spec Ops: The Line overschrijdt de drempel van "gewoon een andere schutter" door zo'n fundamentele nadruk te leggen op het verhaal. Een die aan het einde een drastische verandering doormaakt, waardoor ik de zes uur durende campagne nog een keer of twee wil herhalen. De multiplayer aan de andere kant liet me met bittere smaak in mijn mond. Hoewel het spel zich op de Unreal Engine afspeelt en iets vergelijkbaars afspeelt, de Gears of War-serie; de multiplayer past gewoon niet.
Het idee dat multiplayer moet worden opgenomen in elke game is onjuist. Spec Ops: The Line's multiplayer is daar een lichtend voorbeeld van. Met kaarten die niet volledig doordacht zijn, ongebalanceerde gevechten en een gebrek aan Pools, lijkt de multiplayer een verspilde inspanning van de studio.
Ondanks het ontbreken van een leuke multiplayer, Spec Ops heeft een van de beste campagnes voor één speler die ik in een lange tijd heb gespeeld. Wat een ervaring is die je met veel shooters niet hebt gehad. Ondanks het genre waar dit spel in valt, is het puur feit dat de ontwikkelaars in staat waren om zo naadloos verhaal, gameplay en keuzes met elkaar te verweven zo goed ongelooflijk. De manier waarop geweld, zowel in het spel als in het echte leven, wordt overgebracht is een verbazingwekkende prestatie.
Spec Ops: The Line is een ruwe diamant. Met zoveel games die een gimmickachtige aanpak proberen, schiet Spec Ops vast wat hij wilde doen. Het vertelt een meeslepend verhaal waarin je geweten je blijft herinneren aan de digitale gruweldaden die je op het scherm hebt gepleegd. Zelfs in het spoor van zo'n zwaar getint verhaal is de gameplay leuk en uitdagend, en een die iedereen zou moeten meemaken.
@Coatedpolecat
Onze beoordeling 9 Een hartverlammende shooter die als doel heeft om in-game-geweld betekenis te geven en te bezorgen.