Inhoud
- Terwijl de kunststijl meeslepend is, blijven de graphics teleurstellen.
- Aflevering Twee is op bijna elk front spectaculair.
Vertel verhalen De wandelende doden is altijd bekend geweest om zijn solide verhalen vertellen en schrijven. Bijna elke aflevering heeft ontwikkelde, geloofwaardige personages getoond, elk met hun eigen motivaties en verhalen. Het splitsende huis van het seizoen Twee is dichtbij het toppunt van niet alleen de spellen van Telltale, maar ook games als een verhalen medium als geheel.
Voor degenen die het niet bijgehouden hebben, seizoen twee van Telltale's De wandelende doden volgt Clementine's reis door een zombie-apocalyps - een apocalyps waar mensen veel gevaarlijker en onvoorspelbaarder zijn dan de zombies ooit zouden kunnen zijn. Aflevering One sloot af met een climax, en Episode Twee is niet anders, maar in plaats van een snelle, bijna overweldigend intense eerste aflevering, neemt Episode Twee zijn tijd in anderhalf uur van trage opbouw om zo dik te spannen het kan met een mes worden gesneden. Helaas kan er heel weinig gezegd worden zonder spoilers voor het hele seizoen te onthullen.
Terwijl de kunststijl meeslepend is, blijven de graphics teleurstellen.
De graphics zijn aantoonbaar dezelfde kwaliteit als de laatste aflevering van Season One, maar de stijl van de kunst laat zich nog steeds gelden voor de aard van de serie. Zoals altijd zijn de animaties een beetje schokkerig en lang niet zo vloeiend als een game in 2014 zou moeten zijn. Misschien zal het onvermijdelijke seizoen drie een upgrade laten zien, maar tot die tijd zijn de animaties meer een nadeel voor het spel dan iets anders.
Het debat over de vraag of Telltale's De wandelende doden is een spel zinloos.
Af en toe is er discussie over het al dan niet titels zoals De wandelende doden of Naar huis gegaan zijn eigenlijk spellen. Een begrijpelijk debat, maar uiteindelijk maakt het niet uit; Aflevering Twee laat zien dat het mogelijk is om een genre te buigen, het is mogelijk om een medium te buigen en het is mogelijk om een game uit te geven die even goed is in schrijven en evenveel suspense als elk ander tv-programma, zo niet meer.
Aflevering Twee is op bijna elk front spectaculair.
Degenen die aarzelden met het tweede seizoen van Telltale's De wandelende doden kan erop vertrouwen dat het spel zijn plaats heeft gevonden, en het is volkomen spectaculair. De kunststijl en gedateerde graphics kunnen sommige spelers wegjagen, maar het verhaal is zo fenomenaal dat zelfs de meest koppige sceptici misschien overtuigd zijn. Seizoen Twee begon met een knal, en Episode Twee heeft aangetoond dat Telltale niet alleen dat vuur in stand kan houden, maar ook kan laten groeien.
Onze beoordeling 8 Telltale blijft stralen omdat A House Divided de beste aflevering is van een Telltale-game tot nu toe.