Christopher Boyd, van de Washington Post, heeft onlangs een stuk geschreven over ontwikkelaar Dontnod's Het leven is vreemd, en mijmerde of het spel als "kunst" kon dienen.
Hij kwam tot de conclusie dat dit zo is.
Tenminste, hij gelooft dat dit gebeurt op basis van een reeks van regisseur Steven Spielberg, die verklaarde dat hij wil dat iemand contact met hem opneemt wanneer "iemand toegeeft dat hij huilde op niveau 17" in een paneel uit 2004.
Boyd, pleit voor Het leven is vreemd om te tellen als "kunst", gebaseerd op het feit dat de game ervoor zorgde dat zijn ogen "verneveld" werden. Hij voelt zich op tegen de zogenaamde 'test' van Spielberg.
In een verhaal dat hij beschrijft als 'een tragische reis naar ontgoocheling', vindt Boyd veel plezier in de interacties tussen de personages en hun individuele progressies door het spelverhaal. Er is conflict, niet alleen in de personages zelf, maar vaak ook in de manier waarop je door het spel wilt gaan. De op tijd gebaseerde mechanica waarop het spel is gebaseerd - wat in eerste instantie nuttig lijkt - biedt een behoorlijk raadsel, omdat plot vordert. "Het leven is vreemd, " zegt Boyd, "gaat over de onmogelijkheid om een perfecte oplossing te vinden."
Natuurlijk is het niet iets nieuws voor de meeste gamers om emotioneel een game te spelen. Veel games hebben door de jaren heen een grote variëteit aan emoties uit het publiek ontlokt - vooral die gemaakt voor de nieuwste generatie consoles. Titels zoals De wandelende doden, Beste Esteren de aankomende Tacoma zijn geweldige voorbeelden van dit soort spellen; zoals de recent uitgebrachte Die draak, kanker.
Ontwikkelaars experimenteren momenteel met en slagen er vooral in om interactieve werelden te creëren waar spelers zich kunnen verdiepen en keuzes kunnen maken. Hierdoor kunnen games verschillende emotionele reacties van spelers oproepen.
Naarmate videospellen veranderen en evolueren in de komende jaren, kunnen we nog meer verrijkende ervaringen krijgen voor spelers om door te nemen. Misschien zal niemand ooit level 17 huilen, maar ik ben er vrij zeker van dat er momenten zijn geweest waarop iedereen vond dat hun ogen een beetje 'verneveld' raakten.
Worden spellen als kunst voor je beschouwd? Wat is de laatste game waardoor je bent verscheurd?