Dit is een kort verhaal uit de onlangs verschenen verzameling korte verhalen, First Person: War Stories from Gamespace. Geschreven door Ahl_Capwn. Geïnspireerd door Red Orchestra 2. Bewerkt door Kent Sheely.
Bekijk hier ons interview met de uitgever van de verzameling, Kent Sheely.
De kaart was Pavlov's House.
Om te winnen op deze kaart moet je in Red Orchestra 2 meer dan de helft van de punten op de kaart hebben tegen de tijd dat één team geen respawns heeft en alle overgebleven spelers worden gedood of 45 minuten verstrijken. Alles behalve twee punten zijn geblokkeerd, dus het spel verandert niet in een clusterfuck zoals de veroveringsmodus van Battlefield.
Ongeveer halverwege echter, realiseerden we ons (het Russische team) dat we niet het volgende punt zouden innemen omdat een ongezond aantal mensen probeert over een open veld te rennen zonder rook of dekking langs onze respawn-kaartjes. Gelukkig konden we winnen als we net het gebouw hadden veroverd en in het midden van januari 9 hadden gehouden. Square tot de klok op nul kwam. Ik heb dit aan mijn team gecommuniceerd. Ongeveer zeven van ons kregen het bericht tegen de tijd dat onze respawns op waren.
Ik gooide wat rook naar beneden zodat we over het veld konden rennen zonder door de schutters in de halfvernieterde appartementen tegenover ons te worden gesnapt. Eén persoon rende alleen om gesnapte te worden, dus we vielen terug in de loopgraven, vastgespeld. Onze schutter van de lichte machine kondigde kalm aan: "Ik heb de tracer gezien, ik zal hem onderdrukken."
Hij begon te schieten op wat ik alleen maar kon hopen dat het juiste raam was. Er was geen sprake van. de rook begon al op te lossen.
Ik rende. Ik hoorde machinegeweerrondes voorbij me vliegen en maakte verschillende knallende geluiden. Een van onze schutters probeerde te stoppen en vuur terug te brengen, maar werd geraakt. Ik kon zijn laatste gegons horen toen hij in zijn eigen bloed stikte en daarna niets.
Haunting.
Onze machineschutter stierf ook in de inspanning. We liepen naar de loopgraven net buiten het gebouw. Onze sapper gooide een lading schooltas het gebouw in, ruimde het op van een paar inwoners, maar stond te dicht bij de ontploffing. We zijn hem kwijt. We waren met z'n vieren vertrokken.
Onze aanvalsvlieger zag een bajonet die net nauwelijks uit de deuropening stak. Hij kroop naar de rand van de greppel, pakte een rookgranaat van een Duitse officier en gooide die naar binnen. De man die de deur voor de deur ophield, raakte in paniek en dacht dat het een echte granaat was en rende naar buiten. Hij werd opgewacht door een machinepistool.
We renden naar binnen en veroverden het gebouw. De Duitsers hadden nog een paar honderd versterkingen en 15 minuten op de klok, met slechts vier mensen om te elimineren en een punt om te vangen. We zouden het een stuk moeilijker maken dan het klonk. Onze aanvalsvlieger liet zijn machinepistool vallen ten gunste van het semi-automatische geweer van de overleden officier, een zeldzaam en dodelijk wapen, vergelijkbaar met degene die ik gebruikte.
We namen ieder een raam en begonnen onze laatste stand.
De volgende 15 minuten waren enkele van de langste in mijn gaming leven. Duitsers renden blindelings door rook en door de open ruimte, zovelen dat er geen ruimte was voor fouten. Met zijn vieren waren we amper genoeg om ze af te houden. We zouden af en toe van venster moeten wisselen om bij te blijven met Duitsers die uit verschillende richtingen komen en om sluipschutters af te zetten.
Toen zag ik het laatste wat ik wilde: de kenmerkende groene tracerrondes van een Duits licht machinegeweer dat uit een raam van een appartement naar me toe vloog. Nee. Niet tegen mij. Op naar de man naast me. Hij stierf netjes met een klap tegen het hoofd en ik wist dat ik snel weer bij hem zou komen als ik iets niet deed.
Ik mikte op het raam waarvan ik dacht dat de schutter afgevuurd was, schoot een hele clip erin en daarna een paar rondjes van mijn pistool voor een goede maatregel. Mijn naam verscheen op de kill-feed en ik wist dat ik hem zou slaan.
We waren nu met z'n drieën en ongeveer drie minuten. We hielden ze nog steeds tegen, maar ze begonnen om de 30 seconden een beetje dichterbij te komen. Straks moesten we ons terugtrekken naar de kelder van het gebouw, maar toen konden de Duitsers de trap op en neerstrijken door ons te overtroeven vanaf het hoogste niveau, of ons afzetten toen we de trap op kwamen.
Eindelijk, met nauwelijks nog tijd over op de klok, organiseerden ze zichzelf in een charge, haalden ze er een uit en lieten alleen mij en de mishandeling over. We hebben een beetje gecommuniceerd en besloten dat de beste manier was om me naar de top van de trap te laten gaan en hem naar de deuropening te brengen.
Ze kwamen binnenstormen, misschien zes van hen. De assault trooper kreeg ongeveer de helft, voordat hij tegen zijn microfoon schreeuwde: "Shit! Ik ben er niet meer, het is voorbij. '
De opnametimer ging van start en ik wist zeker dat het klaar was. We zouden verliezen. Ik gooide mijn laatste granaat en rende de trap af.
Toen ik hoorde dat het uit ging, stopte de capture timer; Ik had ze allemaal gekregen met één gelukkige paniekgranaat. Ik kampeerde de rest van de resterende vijftien seconden of zo, toen de klok op was en we wonnen.