Inhoud
- Tarwe is voor zwijnen, vlees is voor dieren
- Een interessante "Lite" RTS
- Fluffy Mechanics
- De sleutel in de machine
- Uitspraak: Een beetje plat, maar leuk
Pocketwatch Games - de studio achter de cult-hit Monaco - Onlangs lanceerde het zijn tweede game. Dubbed Tand en staart, het is een informele RTS met vereenvoudigde functies.
In Tand en staart, vier dierlijke facties vechten om controle over een belangrijke beslissing die bepaalt wie wordt gegeten. Met een schattige kunststijl en een verhaal dat tegelijk grimmig en luchtig is, is er veel te genieten van deze frisse kijk op het strategiegenre. Maar helaas valt het spel hard terug in termen van RTS-beheer.
Tarwe is voor zwijnen, vlees is voor dieren
Tand en staart vindt plaats in een wereld waar beschaafde dieren (met uitzondering van varkens) hebben besloten dat ze liever vlees eten, en dat alle andere voedingsmiddelen voor varkens zijn. Deze varkens worden meestal afgebeeld als niet-intelligente bronnen van vlees - en hun enige doel is om te overleven tot "oogsten" en de andere dieren te voeren.
Maar varkens zijn niet het enige vlees dat deze dierenmaatschappij eet. Tijdens moeilijke tijden controleert een religieuze beschaafde factie, geleid door Archimedes, een loterij die bepaalt wie wordt gegeten als de varkens niet genoeg zijn om iedereen te ondersteunen. Onlangs eiste deze loterij het leven van de zoon van Bellafide op - wat leidde tot een revolutionair vuur dat hem ertoe bracht om de Longcoats-factie op te richten met de intentie om terug te vechten tegen de geciviliseerde.
Vechten naast de Longcoats zijn de Commoners, geleid door de geliefde Hopper - een held voor het allanimal, die haar eigen arm opgaf zodat haar mensen konden eten. En vechten voor het einde van de oorlog zijn de KSR, geleid door een kwartiermeester die in het conflict werd gedrukt.
Een interessante "Lite" RTS
Tand en staart wordt omschreven als een "popcorn" RTS, waarbij je je commandant rechtstreeks bestuurt en indirect opdrachten aan je eenheden geeft terwijl je speelt. In de singleplayercampagne heb je vaak ergens tussen 2-6 eenheden om te bouwen of te gebruiken, afhankelijk van de missie zelf en de factie. Je zult ook Gristmills moeten controleren, de primaire bron van vlees. In deze Gristmills zullen je zwijnen zich vetmesten voor de oogst. Naarmate de campagne voor één speler vordert, speel je elke factie in de voortdurende oorlog voor vlees en dominantie.
Een interessante functie in Tand en staart is dat alle kaarten, inclusief de verhaalmissies voor één speler, willekeurig worden gegenereerd. Dus als je de campagne meerdere keren doorspeelt, krijg je verschillende kaarten met dezelfde doelstellingen.
Over het algemeen duurt de laatste 5-15 minuten, en je algemene strategie draait om het beheren van een enkele bron voor vlees, terwijl je je eigen productie gebouwen verdedigt en je tegenstanders aanvalt. Je doet dit met verschillende eenheden - inclusief dronken eekhoorns, zelfuitbarstende padden, medische duiven, vlammende beren en nog veel meer.
Multiplayer-matches zijn relatief eenvoudig, met standaard 1v1-, 2v1- en 2v2-matches. Elke speler kiest een beperkt aantal eenheden die ze tijdens de wedstrijd kunnen gebruiken, waarna het op pad gaat en overeenkomstig wordt gespeeld. Net als de singleplayer-campagne worden deze kaarten willekeurig verdeeld voor maximale herspeelbaarheid.
Fluffy Mechanics
Een van de Tand en staart's beste kwaliteiten is onmiskenbaar de kunststijl, van de vaag retro in-game graphics tot de charmante illustraties voor de personages. De game was visueel aantrekkelijk en de verscheidenheid aan omgevingen vanwege de gerandomiseerde kaarten zorgde ervoor dat dingen de meeste tijd vers aanvoelden.
Een RTS-popcorn zijn heeft ook zijn voordelen, omdat je je minder zorgen hoeft te maken over tijdsbeperkingen als je even wilt gaan zitten en een tijdje wilt spelen. Bij de meeste strategiespellen moet je een moment nemen en beslissen of je wel of niet twee uur in een online wedstrijd kunt dumpen. Maar met het gemiddelde Tand en staart wedstrijdtijd tussen 5-15 minuten non-stop actie, het is een geweldig spel om op te pikken en te spelen voor korte intervallen.
Het vlees van Tand en staartis echter het eenvoudige besturingsschema en eenvoudig te leren mechanica. RTS-spellen hebben de reputatie moeilijk te leren zijn, en nog moeilijker te beheersen (en terecht). Maar T & T lijdt niet onder deze mechanische leercurve, dus het laat nieuwkomers in het genre zich net zo goed vermaken als veteranen.
Meerdere mensen kunnen tegelijkertijd vanaf dezelfde computer spelen. Dat is juist -- Tand en staart is een van de weinige pc-spellen die gesplitst scherm ondersteunt. Dus schattige dieren die elkaar vermoorden, kunnen nog beter worden gemaakt met maximaal vier vrienden in co-op-banken met een gedeeld scherm.
De sleutel in de machine
helaas Tooth and Tails ' grootste kenmerk is ook het grootste nadeel. Eenvoud kan op een bepaald moment gunstig zijn, maar heeft nadelige gevolgen wanneer het te ver doorgevoerd wordt. En degenen die bekend zijn met het RTS-genre kunnen vinden dat dit waar is voor deze game.
Het spel verwijdert veel van de unit control-functies die RTS-games plezierig maken - zoals complex unit pathing, patrouilles, directe unitcontrole voor nauwkeurige orders, onvermogen om eenheden van een enkel type te splitsen in meerdere groepen en vele anderen. Dus er is geen manier om met je om te gaan Tand en staart eenheid op een korrelige, strategische manier. U bent gedwongen om alle eenheden van alle typen samen te groeperen, of elke eenheid van een enkel type samen. Er is geen middenweg. En de enige bevelen die je aan deze groepen met te veel bereik kunt geven, zijn 'aanvallen', 'volgen' of 'blijven'.
De gerandomiseerde kaarten zijn ook een enorm nadeel als het gaat om strategische ontwikkeling, ondanks de herhalingswaarde die ze toevoegen. In de Steam-beschrijving voor Tand en staart, Pocketwatch Games beschrijft deze kaarten als volgt:
"Met procedureel gegenereerde kaarten en aanpasbare facties zullen geen twee conflicten hetzelfde zijn, waardoor spelers moeten strategiseren in plaats van onthouden."
Hoewel aanpassingsvermogen absoluut deel uitmaakt van goed strategiseren, geloof ik dat Tand en staart heeft het te ver doorgevoerd, terwijl het beweert dat het iets is dat het niet is. In de meeste gevallen is strategie volledig vervangen door aanpassingsvermogen in zowel singleplayer- als multiplayer-modi.
Uiteindelijk bereik je een punt in het spel waar de moeilijkheidsgraad van je ontmoetingen niet wordt bepaald door je vaardigheidsniveau of het niveau van de AI, maar door je willekeurig gegenereerde startpositie en je vijanden. Er waren meerdere wedstrijden die ik speelde waarbij de AI het voordeel van de hoge grond zou krijgen met heuvels die het zicht van mijn eenheid blokkeerden en ze een hoek gaven om op mijn eenheden te schieten - zonder de mogelijkheid om rond te gaan. In dit geval zou 'strategie' gebruikmaken van afstandseenheden om het obstakel te overwinnen of eenvoudigweg naar een nieuw uitkijkpunt te gaan. De willekeurige kaarten lenen zich echter niet goed voor deze acties in de campagne voor één speler. Dus in plaats daarvan moest ik tientallen eenheden tegen een onverplaatsbare muur slaan.
Dit soort gameplay moedigt geen strategie of zelfs aanpassingsvermogen aan - het vereist alleen dat je speelt in de weinige opties die je hebt om een situatie te benaderen, ongeacht of het strategisch is om dit te doen. En natuurlijk is het opnieuw strategisch starten van een wedstrijd voor één speler in de hoop een betere gerandomiseerde kaart te krijgen.
De procedurele generatie is niet zo slecht in de multiplayer-modus, omdat de dingen voor het grootste deel minstens semi- symmetrisch leken. Ik heb echter tijden meegemaakt waar ik meerdere knelpunten tegen vijandige spelers tegenkwam, simpelweg niet om ze te overwinnen vanwege de manier waarop heuvels, bunkers en zichtlijnen werken. Dit soort problemen werd nog verergerd door mijn onvermogen om complexe opdrachten aan mijn eenheden te geven om dit te compenseren.
Uitspraak: Een beetje plat, maar leuk
Ondanks dat het ontbreekt aan de strategische diepgang die ik gewend ben (en waardeer) in RTS-games, heb ik genoten van mijn tijd Tand en staart. Het verhaal was boeiend en door het hectische tempo dat de game uit het spel instelt, bleef ik ondergedompeld in zijn wereld. Het is een solide spel in het algemeen, ondanks enkele kleine misrepresentaties in zijn marketing.
Ondanks enkele hangups, Tand en staart is een goed casual RTS-spel voor diegenen die een strategie willen, maar niet willen dat een game een tweede baan wordt. Als je geïnteresseerd bent in Tand en staart, je kunt naar Steam gaan en het voor $ 19,99 ophalen.
[Notitie: Een exemplaar van de game werd door Pocketwatch ter beschikking gesteld voor deze beoordeling.]
Onze beoordeling 7 Tooth and Tail is misschien een beetje te simplistisch soms, maar er is nog steeds veel goede gameplay te krijgen. Beoordeeld op: PC What Our Ratings Mean