Het afgelopen weekend had ik de grote eer om deel te nemen aan de inaugurele Train Jam. Een evenement gestart door Adriel Wallick, dit jaar bestond het uit 58 game-ontwikkelaars, twee filmploegen en twee journalisten, die allemaal 52 uur met de trein van Chicago naar Emeryville, Californië reisden en onderweg enkele ongelooflijke games maakten. Ontwikkelaars uit Canada, het VK, Australië, Nederland, Duitsland, Finland, Italië, Denemarken, Saoedi-Arabië, Brazilië en de VS kwamen allemaal samen voor een van de meest innovatieve game-jams die ik ooit heb gehoord.
Hoe ik, en mijn mede-Kentucky-ontwikkelaar Matt Hudgins, onderdeel werden van zo'n illustere groep, is onbekend. Tijdens een vreemde samenloop van gebeurtenissen ontdekte ik een last-minute tweet van Adriel naar het effect van "nog 3 kaartjes". Matt en ik gingen niet naar GDC. Omdat hyper-indies, kleine tijd van een staat die weliswaar fantastische ontwikkelaars bezit, grotendeels onopgemerkt blijven in de technologiescene, waren we enthousiast over de mogelijkheid van een nieuwe omgeving om games te creëren, en de kans om met ontwikkelaars te werken die we anders niet zouden hebben.
Dus hebben we ons aangemeld. Ik reed de zes uur van Lexington, KY naar Chicago, zodat we de 52 uur durende treinreis konden beginnen. Er waren een aantal fantastische en getalenteerde ontwikkelaars die zich ook hadden aangemeld, waaronder Rami Ismail van Vlambeer Depressie Quest ontwikkelaar Zoe Quinn, maar ook ontwikkelaars die aan dergelijke titels hebben gewerkt Plicht en Grand Theft Auto.
We pikten ons thema op bij een delicatessenwinkel in de terminal van Chicago. "Disconnected", een goed thema omdat de meesten van ons voor het grootste deel van de reis zouden worden afgesloten van mobiele service, wifi en onze banen. Ik had het genoegen om met een klein team van verschillende ontwikkelaars te werken: Alicia Avril, Eric Chon en Andrew Gleeson om een spel te maken met behulp van de VR-tool Oculus Rift. Ik heb ook met een ander team samengewerkt, inclusief de eerder genoemde mensen, evenals Eric Robinson, een existentieel visspel met de naam "Waiting for Ganandot." Met weinig tijd voor afleiding was deze jam verreweg een van de meest relaxte en vriendelijke ervaringen die ik ooit heb gehad.
Door zo dichtbij te wonen en te werken ontstaat er een heel ander soort jamervaring. Je weet hoe ze ruiken (aangezien de meesten van ons de hele 52 uur geen douches hadden, ja) maar je krijgt ook een kans om over andere dingen te praten, om enthousiast te worden over kleine steden in Californië zoals Truckee, en om te spelen met grote treinfluitjes. De hele ervaring werd bepaald door de vriendelijke en collaboratieve omgeving gecreëerd door Adriel en de rest van de ontwikkelaars. Hoewel ik een van de laagste niveaus in de groep had, voelde het alsof ik een bijdrage kon leveren.
Toen de trein eindelijk in Emeryville aankwam, begon ik te verlangen naar een jaar om iets sneller voorbij te gaan. Als het mogelijk is, zou ik graag de Train Jam opnieuw willen ervaren en samenwerken met mijn mede-ontwikkelaars terwijl we het land doorkruisen.