Two Worlds krijgt een ongerechtvaardigde slechte rap. Ik heb deze generatie geen andere console-RPG's gespeeld die me zoveel vrijheid hebben gegeven om mijn personage te verkennen en aan te passen en tegelijkertijd mijn aandacht te houden door de golven van speurtochten en nevenmissies. Hoezeer ik in de loop der jaren ook van de Elder Scrolls heb gehouden, ik vind eigenlijk dat Two Worlds leuker is om te spelen.
Misschien komt dat omdat het vechtsysteem natuurlijker aanvoelt en feitelijk werkt vanuit het perspectief van de 3e persoon. Nee, het vechtsysteem in Two Worlds is niet perfect en als je het nu speelt, zal het gedateerd aanvoelen. Maar het is functioneel en ik heb heel veel plezier gehad met het experimenteren met verschillende vaardigheden, vaardigheden en spreuken die beschikbaar zijn gemaakt door de rijke nivellerings- en aanpassingssystemen.
Het nivelleren en aanpassen van je personage gaat veel dieper dan alleen het plaatsen van punten in de standaardcategorieën Kracht, Vitaliteit, Magie en Behendigheid. Er zijn 38 vaardigheden die je kunt ontwikkelen. En met geen bekende level cap, zou je letterlijk uren kunnen besteden aan het beheersen van bijna allemaal. Het is zeldzaam wanneer een western-achtige RPG je zoveel vrijheid geeft om je personage te ontwikkelen. De meeste RPG's die ik uit deze stijl heb gespeeld, hebben een strikte level cap afgedwongen die me ervan weerhield een echt uniek personage te bouwen dat bij mijn specifieke speelstijl past. Dit was misschien wel de reden waarom ik het meest van Two Worlds heb gehouden. Ik hield ook van hoe Two Worlds je toestond om wapens en uitrusting te stapelen om ze sterker te maken. Je zult honderden, zo niet duizenden wapens en pantsersets vinden terwijl je door het spel speelt. Het kunnen stapelen van dubbele wapens en pantserstukken maakten lootjutten zoveel leuker.
Exploration in Two Worlds is uitstekend. De wereld heeft een zeer divers terrein, variërend van weelderige bamboebossen tot dorre woestijnen en woestenijen. Een van de klachten van veel gamers bij de serie Elder Scrolls was het gebrek aan actie of gevechten tijdens het doorlopen van de wereldkaart. Dit is niet zo met Two Worlds. Het voelde alsof er een wolf, orc of bandietenkamp rond elke hoek lag te wachten tot je in een hinderlaag belandde. Factor in de uitstekende wapen- en armour-stacking die ik hierboven noemde en je hebt eindelijk een enorme open wereld die je echt aanmoedigt verder te kijken dan het voltooien van missies. Ik merkte vaak dat ik het spel niet laat tot diep in de nacht wilde afsluiten, in de hoop nog een grot te verkennen of nog een huis te plunderen om een ander zwaard of borstplaat te vinden die op mijn bestaande opstelling zou passen.
Dus over die vreselijke visuals? Op 360 besloot Two Worlds minder de nadruk te leggen op grafische getrouwheid en meer op de kleine details die een RPG zo meeslepend maken: de uitstekende soundtrack; het omgevingsgeluid van vogels en andere dieren in de wildernis; de gedempte en metalen stemmen van de magiërs uit de Zilveren Cirkel met ijzeren maskers; dat tastbare gevoel van gevaar als je voor de eerste keer het Dodenwoud instapelt en kwetsbaar bent voor one-hit moorden omdat de ontwikkelaars zo'n geweldige klus hebben gedaan door het gevecht regionaal te balanceren; en de overlevering geleverd door NPC's die Two Worlds zijn ziel geeft (ja, zelfs met de soms vreselijke geschriften).
Want alle twee werelden doet het goed, er zijn nog andere misstappen naast de slechte beelden. Het ethieksysteem komt meteen voor de geest. Ik waardeerde het vermogen om in iemands huis te sluipen en hun spullen te plunderen. Wat ik niet leuk vond, was hoe inconsequent ik betrapt werd. Zelfs volledig uit het zicht had ik nog steeds huiseigenaren die me met zwaarden achterna jaagden omdat ik iets had gegeuteerd op de 2e verdieping van hun huis, toen ik geen indicatie had dat ze me konden zien of horen. Koppel dat met het feit dat de stadswachten altijd een belachelijke hoeveelheid geld leken te hebben om me van de haak te slaan en je hebt een systeem dat wat meer balancering nodig had.
Gezien mijn hoge lof voor de nivellerings- en aanpassingssystemen, zou ik niet in de rij zijn om te vermelden dat het re-spec-systeem kapot is. Probeert te begrijpen hoe het werkt, maakte me verward, teleurgesteld en miste duizenden dollars.
Het verhaal is ook een beetje onsamenhangend wanneer het via NPC-dialoog wordt afgeleverd. Quest gevers gaven me soms een zoektocht om iemand te vermoorden en vervolgens de convo te sluiten door dingen te zeggen als: "Vertel me wat je te weten komt." En als je enkele van de belangrijkste NPC-conventies mist - wat heel goed mogelijk is omdat ze niet verplicht zijn om het verhaal naar voren te duwen - zul je niet echt weten waarom de belangrijkste gebeurtenissen in de plot zelfs plaatsvinden. En zoals gebruikelijk is bij veel andere westerse RPG's, is het feit dat het einde van de game vrij is, slecht.
Over het algemeen is Two Worlds Epic Edition mijn favoriete RPG aller tijden. Het was een uitstekende game verpakt in een vreselijke prom jurk uit de jaren 80. Ik voelde dat de nee-zeggers hun verlangen naar mooie graphics niet lang genoeg konden omzeilen om de prachtige functies onder de oppervlakte te kunnen zien (in hun verdediging maakte de framesnelheid mijn ogen bijna leeg). Maar, als je voorbij zijn ongemakkelijke f kunt komenaçade, er is een geweldige game te vinden die je meer vrijheid geeft om op jouw manier te spelen dan de meeste console-RPG's op de markt.
Onze beoordeling 8 Als je Two Worlds niet op Xbox 360 hebt gespeeld, heb je waarschijnlijk althans gehoord van de gruwelijke framesnelheid en de niet al te geweldige graphics. Ik denk niet dat een gamer of criticus in zijn of haar goede verstand zou proberen om die punten te beargumenteren. Als je echter besloten hebt om Two Worlds te verlaten, denk ik dat je een van de beste role-playing games van deze generatie hebt gemist.