Inhoud
- Ik heb een held nodig; Ik sta voor een held tot einde van de nacht
- Wow factor
- Third Down en een Fumble
Nathan Drake kwam de doctrine van Sony's console belichamen - een sarcastische, geestige en charmante hoofdrol. Drake zou passen in de cartoonrijken van Ratchet, Clank, Jak, Daxter, Sly Cooper en anderen. Zijn creatie plaagt Microsoft's SpikeTV-achtige, grof-gesproken mannelijkheid. Hoofdmeester van Microsoft en Marcus Fenix zijn misschien broeders in de vertrapten.
De Britse pompeuze houding van Lara Croft had niet dezelfde aantrekkingskracht als Indiana Jones. Nathan Drake doet het. Plotseling had de interactieve kant van artefact-nabbing en daaropvolgende close calls een sarcastische blockbuster-kloon, maar een die bereid was zich bezig te houden met de idiotie die heerst binnen: enorme betonnen monumenten die nog steeds werken na duizenden jaren; een of andere manier nog steeds-onontdekte mythen die een pad honderden kilometers breed in bossen snijden; legioenen schurken die atletisch kunnen klimmen en slingeren met de gratie van een jonge 20-jarige; verklarende dialoog gevuld met verrassende ontdekkingen.
Ik heb een held nodig; Ik sta voor een held tot einde van de nacht
Wat interessant is, is hoe Drake de slechterik van zijn eigen serie is. In tegenstelling tot zijn theatrale voorganger, die onverdedigbare nazi's slaat in de vroege dagen van de Tweede Wereldoorlog, vermoordt Nathan Drake onophoudelijk die in een hedendaagse tijd. Tussen drie games stijgt het aantal tot meer dan duizend levens eindigend in een zoektocht naar rijkdom of persoonlijk gewin. Drake schiet, mensen gaan dood. Het is normaal voor hem. Rationele bezorgdheid wordt afgedaan voor zelfgenoegzaamheid. niet in kaart gebracht weigert de nodige context te bieden. In alle goed geprepareerde entertainment-brillen van de serie, bestaat moord omdat het is wat videogames doen.
Onder een serie die anders een ongebruikelijke kennis vertoont voor het bewerken, de vorm en de verhaallijn van de cinema, onthult het nog steeds botgekoppelde contextuele eenvoud. Zelfs in omstandigheden waar Drake niet moet doden, doet hij dat wel. Door een museum sluipen in het openingshoofdstuk van Uncharted 2, de "held" slingert een onschuldige museumwacht van een dak tot zijn dood in de oceaan beneden. Drake's stelende partner maakt een grappige kwinkslag in plaats van het verlies van onschuldig leven te erkennen. De dood wordt bedekt door een minzame persoonlijkheid en showmanschap.
De realiteit is vaak te moeilijk om met dit medium te confronteren. Nogmaals, Uncharted's goofiness is misschien niet de juiste discussieruimte. In drie spellen - vier tellen de Vita's Gouden afgrond - niet in kaart gebracht gaat nooit in op het speciale ops-achtige wapengebruik van Drake. Hij is Amerikaans. Blijkbaar komt het natuurlijk bij de geboorte.
Wow factor
Van de vrij eenvoudige jungle-jacht originele tot de set-stuk gereden sequels, niet in kaart gebracht heeft de mogelijkheid om te "wauw". Het is zo gemakkelijk om te worden opgenomen door technische pracht. Dat is goed. Sony bouwde en verkocht PlayStation 2 op basis van een "emotiemotor", in de overtuiging dat empathie en gevoel zouden worden gecreëerd door een chipset in plaats van verhalen vertellen. De logica was inherent defect. Terwijl Sony's andere serie probeerde, niet in kaart gebracht is de één generatie-late realisatie van die pittige marketinghoek.
Scenario's aan de overkant niet in kaart gebracht een vastberaden persoon construeren die, in de buurt van de mensen die belangrijk voor hem zijn, legitieme gevoelens buigt. Oppervlakkig of niet, Drake is sympathiek als een leider. Banter is scherp, wit is hoog en komische timing is precies.
Punkerig en oppervlakkig zoals de dood lijkt in een tijdperk van checkpoints en herstarts, het opbouwen van spanning met de wetenschap dat Nathan Drake niet kan worden gedood is een bewonderenswaardige eigenschap. Dezelfde manier waarop het karakter van Jeff Goldblum nooit ten prooi valt aan zijn dood terwijl hij aan een trailer hangt Lost World: Jurassic Park, Drake zal verdragen terwijl hij cliffside bungelt aan een ontspoorde trein. De sleutel zorgt voor een "misschien wel" gevoel van twijfel. Uncharted 2 maakt gebruik van losse pijpen, de vocale aard van gespannen metalen en steeds losdraaiende schroeven. Hun gebruik en plaatsing is overtreffend, echt in hun drama. Ter vergelijking: talloze arena's die klaar zijn voor voorspelbare shoot-outs worden willekeurig. Ontsnappen in de buurt van de dood blijkt spectaculair.
Third Down en een Fumble
Voor de opgeschaalde opmars gemaakt door Uncharted 2, Uncharted 3 wordt een valse bedrieger. Terwijl 2 ontweken enige gamification (zoveel als toegestaan in mega-budget, first-party ruimtes) de derde is een ineenstorting van die idealen. Drake barst tegen gigantische reuzen van zeven voet met onvergeeflijke herhaling. Merkwaardige schaal is onnodig - een weliswaar heerlijke, zinkende werfontsnapping is volledig losgekoppeld van een verhalend doel. Zoals het sluit op verwijzingen naar David Lean's woestijn schoonheid in Lawrence of Arabia (te dicht bij zelfreferentiële, in-moord satire), Uncharted 3 is te ver weg om te zorgen, ook al is een deel van de overlevingsexpressie de piek van de serie.
Dit alles is nu in HD. Of echte HD. Of, welke marketingformaliteit Sony ook heeft.
"Ontdek het werk van Nathan Drake met schonere, minder smerende texturen en meer resolutie."
Niet zo beknopt, maar waarheidsgetrouw. Dan is een onnodige frame rate boost die maakt niet in kaart gebracht minder aanvoelen als de films waar het van afstamt en meer als een goedkope documentaire. Dergelijke keuzes leggen videogames neer bij hun eigen technische vergetelheid. Het gebeurde Halo, te.
Hoe dan ook, elk niet in kaart gebracht voert dezelfde stroom, opent met druipend optimisme, wekt Drake's twijfel op als ringen waar het om gaat, en valt dan in geruststellende, theatrale heldendaden om de aarde te redden. Misschien is dat de reden waarom Drake wegkomt met moord - hij redt ons allemaal, zelfs als zijn bewijs aan elk uiteinde in de kern van de planeet zal zinken. Uncharted 11: Drake's Pre-Trial. Het zou nog steeds verkopen.
Onze beoordeling 8 De flubs van Uncharted zijn veel, maar de serie is enthousiast over het verhaal en het karakter - genoeg om het door drie games te zien.