Inhoud
Staat de videogamesector op het punt van afsluiten, omdat de amusementssector van de entertainmentindustrie er niet is? Goed, Ride To Hell: Retribution zeker bevestigt die vermoedens en analogieën. God heb genade met de ziel van Deep Silver. Deze "game" is verschrikkelijk. Dat is de Pac-Man van Atari 2600 tot de huidige generatie videogames.
Onbedoeld satirisch, deze worst-fest, misogynistic, generalisatie van "videogame" (inaptly genaamd) is hopeloos. En hier is waarom.
Verhaal (losjes genoemd)
Het plot cirkelt rond Jake Conway, een aan spieren gebonden, ruige en smerigharige oorlogsveteraan op een eenrichtingsweg om wraak te nemen nadat een voddengroepje motorrijders zijn jongere broer vermoordde. Op papier kunnen de lineariteit en eenvoud van het verhaal geschikt zijn.
Gek, het verhaal werd afgebeeld door ongemakkelijke tussenfilmpjes, soms verstoken van enige opvullende muziek op de achtergrond om een door oorlog verscheurde sfeer te creëren.
Stemacteren is lachen hardop hilarisch, met oneindig weinig inspanning in het stemspel. Het is net alsof Tommy Wiseau uit de "komische" film De Kamer stem handelde elk personage.
Gameplay (zijn we al klaar?)
Conceptueel gesproken verlangde Deep Silver dit spel in 2009 te produceren. Rijden naar de hel moest grootschalig en omvangrijk zijn. Het beloven van een open wereld om doorheen te reizen in het post-Vietnam-tijdperk klonk ambitieus en als het op de juiste manier werd ontworpen, kon het leiden tot universele toejuichingen, waardoor ze daarboven kwamen te staan met mensen als Ken Levine.
Nu verschilt het product aanzienlijk van die visie. Als een flagrante kopie-kat van vergelijkbare cover shooters, faalt het om dezelfde ervaring daadwerkelijk na te bootsen. Vernietigde dekking doet niets. AI is zenuwachtig en het tegenovergestelde van eelt als het gaat om vuurgevechten. Terugslag mist de stoot en impact als 5 schoten op de borst niet voldoende zijn om een vijand neer te halen. Headshots worden aangemoedigd. Quicktime-evenementen zijn stijf en oncontroleerbaar. Het ontbreekt duidelijk aan vloeibaarheid.
Karaktermodellen worden talloze keren gerecycled en hergebruikt, met onschuldige miniaturen op elk personage, waarbij ze pretentieus een onwerkelijke en vage omgeving creëren met psuedo "aandacht voor detail". God, is Deep Silver zo perfide. Seks een overvloedig, Deep Silver is een primitief, stereotiep seksueel toespelingsfeest dat seksistisch is aan de grens en feministen een excuus biedt om de game-industrie opnieuw aan te vallen. Seks geeft je zelfs upgrades als je een 'jonkvrouw in nood' redt. Immediantie was blijkbaar nodig, met daaropvolgende seksscènes ter plaatse, zelfs als het zich in een gebied beladen met bebloede lichamen bevindt. Wauw. Ik laat jullie de grapjes maken.
Soundtrack
Gelukkig verlost de muziek zichzelf. Tot op zekere hoogte. Luid, soulvolle rock-'n-roll-tunes stellen de game in staat om een coherent naoorlogs Amerika te creëren. Maar de deuntjes zijn repetitief, waardoor de ervaring snel verdwijnt.
Tot slot
Dit titulaire spel is een gigantische afwijking van wat we een 'goed videogame' noemen. Dankzij de nutteloosheid van Deep Silver's wegen, vallen hun conceptuele ideeën plat met deze schokkende puinhoop van een spel. Hun plannen voor een franchise zijn binnenkort somber. Het aanstootgevende karakter zal ongetwijfeld een controverse veroorzaken. Laat dit een les zijn voor ontluikende of maagdelijke ontwikkelaars die net de industrie zijn binnengekomen: 'onwetendheid is gelukzaligheid'. Ik geef dit overweldigend slechte spel een 2/10.
Onze beoordeling 2 Mijn bespreking van de matte titel Ride to Hell: Retribution