Inhoud
Zoals velen weten, de sonisch games uit de jaren 1990 waren razend populair. Ze wedijverden met Nintendo's Mario games en zorgden voor een ander soort platformavontuur dat meer de nadruk legde op reflex en aandacht voor detail dan de meeste games die op dat moment beschikbaar waren.
Zoals media en spelers alom hebben opgemerkt, Sonic Mania's onmiddellijke aantrekkingskracht is nostalgie. Voor een deel is het de nuzzia van de fuzzy-wuzzy -gelukkige herinneringen aan vroege gamedagen, de sensatie om te ontdekken dat je favoriete games goed zijn verouderd en nog steeds leuk zijn, en, voor sommige gamers, het extra voordeel dat je deze kunt doorgeven edelstenen uit het verleden tot de volgende generatie. Hoewel nostalgie vaak wordt uitgebuit en vaak door ontwikkelaars wordt geschuwd in de afgelopen jaren, is het een krachtig iets. Het gebruik van nostalgie komt echter ook met verantwoordelijkheid, terwijl het andere deel van nostalgie de reden heroverd waarom een spel zo dierbaar was om mee te beginnen.
Ontwikkelaars moeten voorzichtig zijn en ervoor zorgen dat hun producten aan de verwachtingen van de spelers voldoen, vooral met een reeks spellen die door zo veel mensen worden gewaardeerd.
Sonic Mania doet precies dat. Een groot deel van het succes is dat Headcannon en PagodaWest meer hebben gevangen dan alleen het geluid en het uiterlijk van de gloriedagen uit de jaren 90 van de egel. Het levelontwerp is precies zoals het al vele jaren niet is - te lang, zeggen fans - met perfect geplaatste platforms, slinkse valstrikken en vijanden die echt een bedreiging vormen. De ontwikkelaars vonden een uitstekende balans tussen niveaus die snelle runs en methodische backtracking aanmoedigen, op zoek naar verschillende paden of gemiste edelstenen.
Stadiumtypes variëren voldoende om de interesses van de spelers ook te behouden, zoals het oplossen van puzzels en 3D-platformen bij gelegenheid - net zoals de originelen deden. Even belangrijk is het feit dat de physics engine precies werkt zoals het hoort, zodat het slimme niveauontwerp niet verloren gaat. En bovendien Manie bevat nog meer herhalingsprikkel door Knuckles en Tails in de mix te stoppen.
In wezen is het bijna perfect sonisch ervaring, waardoor er mogelijk geen ruimte is voor andere kanshebbers - zelfs niet uit de eigen stamboom.
Sonic Forces: Contender of Pretender?
Helaas, Sonic Forces heeft niet het voordeel van een van die belangrijke stukjes nostalgie. Over het algemeen, de 3D sonisch games hebben in de loop van de jaren niet hetzelfde genot opgeleverd, afgezien van de twee Sonic Adventure spellen. En zelfs die twee bevatten een aantal behoorlijk belangrijke tekortkomingen.
Een deel van het probleem ligt in een specifieke opmerking: bij het maken van die spellen probeerde Sega met elke iteratie iets nieuws te creëren, inclusief het toevoegen van nieuwe, grotendeels onnodige personages, in plaats van te proberen om te verfijnen en perfectioneren wat al lang eerder was gedaan. In sommige situaties werkten deze nieuwe mechanica goed, maar veranderde de mechanica telkens wanneer raffinement werd vereeuwigd. En in de meeste gevallen - bijvoorbeeld Sonic en de geheime ringen - iteratie werkte gewoon helemaal niet.
Sonic Colors was de uitzondering, met goed ontworpen en interessante niveaus naast nieuwe power-ups die de manier veranderden waarop spelers die niveaus naderden. Hoe het ook is Sonic Generations dat is de bestverkopende 3D sonisch game in de afgelopen jaren, en vooral vanwege de terugkeer naar 2D-platforming met geïnspireerde levels. Lost Worlds probeerde dezelfde aanpak - het mengen van 2D en 3D - en was enigszins succesvol, voordat hij werd gevolgd door de rampzalige situatie Sonic Boom: The Rise of Lyric.
Zonder een sterke afkomst om uit te putten, Sonic Forces is een direct nadeel voor Sonic Mania, verleidende spelers om het te benaderen vanuit een "hoe erg zal dit zijn" hoek, in plaats van een positiever standpunt. De ontwikkelaars zullen ook missen, omdat er geen vaste lijn is om 3D te werken sonisch spellen om uit te tekenen.
Sonic bekijkt zijn 3D-erfenis ...
Het lijkt er ook op dat Sega misschien niet zijn lessen heeft geleerd uit mislukkingen uit het verleden - en vroege previews van Sonic Forces zijn gemengd. De eerste etappe die dit jaar op E3 wordt getoond, vertoont snelheid, ja, maar weinig anders. Het niveau is lineair, veel meer dan de ontsnapping uit de stad in Sonic Adventure 2 (waarvan het geïnspireerd is), en vijandelijke plaatsing lijkt willekeurig, en voegt op geen enkele manier iets toe aan het levelontwerp, zoals ze doen in kleuren, bijvoorbeeld.
De 2D-elementen ontbreken ook. Spike traps verschijnen, met nauwelijks enig gevaar van te hard rijden, een paar gemakkelijk bereikbare platforms breken de snelheid uit ... en dat is het dan ook. Sonic-bazen verschillen altijd in moeilijkheidsgraad en interesse, maar degene die wordt weergegeven in Sonic Forces'E3-segment is vrij algemeen - en het is bijna onmogelijk dat Sonic tijdens het gevecht een slag maakt.
De meest relevante elementen zijn echter de nieuwe. Het opnemen van aanpasbare avatarpersonages is een van de meest verwachte delen van de nieuwe release, hoewel het op dit moment te weinig gebruikt lijkt. Het avatarstadium zou Green Hill Zone moeten nabootsen, maar het platformwerk lijkt repetitief en wordt ernstig beperkt.
Unieke, avatar-only wapens vervangen de powerups krachten door de slierten van te absorberen kleuren, maar ze lijken niet goed te worden gebruikt. Eén macht laat de avatar (in zekere zin) vliegen, maar de gebieden die het opent zouden gemakkelijk toegankelijk zijn via platforms, zoals in de meeste andere sonisch levels.
De Tag Team-functie die onlangs is onthuld op Gamescom heeft een soortgelijk probleem. Het biedt een extra manier om een level te versnellen en activeert flitsende in-game scènes, hoewel het niet noodzakelijk of essentieel lijkt voor het niveau dat werd getoond - en dat is niet te spreken van het neutrale ontwerp van het level zelf.
Het vonnis
Sonic Mania en zijn getrouw bewaarde en uitgebreide terugkeer naar precieze platformvorming en gevarieerde stadia lijken niet in gevaar te zijn om van zijn troon te worden gesmeten. Sonic Forces waarschijnlijk zal het geen vreselijk spel zijn, maar het lijkt er niet op dat het zo goed zal zijn als het zou kunnen of zou moeten zijn. Het bouwt voort op een wankele basis van matte 3D-titels en bevat opzichtige extra's - met schijnbaar geen echt doel - ten koste van het aangaan van gameplay en level-design.
Het lijkt erop dat het veilig is om dat te zeggen Sonic Mania is een van de beste Sonic-games in een lange tijd - en dat het geen gevaar loopt om die titel snel te verliezen.