Een levensgezellin

World of Warcaft, het spel dat misschien nooit zal sterven. We hebben allemaal ontelbare uren besteed aan deze game-slijpstenen, goud, uitrusting of andere pixeldingen.

Ik wil jullie mijn verhaal over WoW vertellen. Mijn WoW-avontuur begon ongeveer 9 jaar geleden in Classic op het magische rijk van Eonar. Ik zag mijn vader spelen op zijn bedrieger in die mijnen ten zuiden van Goldshire. Ik kan dat beeld echt goed in mijn gedachten zien. Ik weet niet hoe, maar ik heb veel van de game kunnen genieten, ook al had ik nog nooit 1 woord Engels op school gehad en kreeg ik zelden een personage boven level 20. Ook 1 goud was in die tijd een fortuin voor mij. Op een dag begon ik aan een menselijke krijger (ik stond op het punt om hem Emmer te noemen, wat Nederlands is voor Bucket, maar sinds ik rond die tijd 8 was schreef ik Emer). Emer was het eerste personage dat ik me echt kan herinneren als een prestatie. Ik ben ergens rond level 37 opgestaan ​​en heb net de Whirlwind Axe / Berserker Stance-opdrachtregel voltooid. Om de een of andere reden besloot ik dat ik Emer's uiterlijk helemaal niet leuk vond (zijn haar was echt vreselijk en kapperswinkels waren er niet in de klassieker) dus besloot ik hem te verwijderen. Een beslissing waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds spijt van heb.

Enige tijd later maakte ik een (mannelijke) nachtelfstrijder als eerbetoon aan mijn eerste serieuze personage en noemde hem (verrassingsverrassing) Emer.

Ik besloot dat hij mijn eerste max level personage en mijn hoofdpersoon zou worden. En dat deed hij. Oh de vreugde toen ik eindelijk de max level cap van 90 raakte! Mijn huidige uitrusting is best slecht, maar de game is nog steeds leuk. En toen kwam er 6.0.2. Wat hebben ze met je gedaan Emer ?! Waarom hebben ze je laten doorgaan alsof er geen zorgen zijn in de wereld ?! Nadat ik een beetje van het overslaan had gekalmeerd besloot ik de naam Emer te googlen en het bleek een Ierse vrouwelijke naam te zijn (ze zullen je niet in vrede achterlaten, zullen ze Emer?).

Hoewel Eonar leeg is gelopen, ben ik altijd op het rijk gebleven, vanwege de goede herinneringen die ik had en de geweldige mensen die ik daar heb ontmoet. Ik heb ook onlangs lid van een goede gilde met zoveel leuke mensen. Ik heb zelfs enkele vrienden kunnen slepen naar het spelen van WoW, wat de ervaring alleen maar heeft verbeterd.

Ik denk dat de moraal van het verhaal is: WoW gaat niet over het hebben van de beste uitrusting of het meeste goud, maar de sleur / boerderij / kerker loopt met vrienden die werken aan deze epische berging of dit coole kledingstuk. Na alle community's is wat houdt WoW levend en leuk om te spelen.

Ik hoop dat mijn verhaal leesbaar is en dat sommige mensen zich zelfs kunnen verhouden.

Emer