Er bestaat een ziekte die New Eden verlamt. Zelfs onder het toeziend oog van Concord kruipt er een duisternis in de Empire-ruimte die de basis van het cluster dreigt te doorbreken. Ik spreek natuurlijk over de niet-consensuele speler versus speler-activiteiten, in de volksmond bekend als ganking. Laten we eens kijken naar de benarde positie van de grootziende zorgverlener, het slachtoffer van een dergelijke slachting.
Hier zien we Sara, een hardwerkende mijnwerker. Ze legt laser op de asteroïde en voorziet de massa's van New Eden van haar levensbloed, namelijk ertsen en mineralen. Het werk is lang en vaak vervelend, maar Sara soldaat door alle obstakels heen, wetende dat ze de middelen van vrijheid biedt voor elke capsulehouder. Helaas schuilt er een roofdier in Sara's midden. Zijn honger is onverzadigbaar. Zijn aanleg voor geweld en vernietiging heeft hem naar dit sterrensysteem geleid, op zoek naar tranen. Maar niet alleen maar tranen. Deze roofdier is na een speciale variëteit, het soort dat alleen kan worden gestolen uit het verse lijk van een eerder ongemeste mijnwerker.
En dus slaat onze gezichtsloze vijand toe. Sara wordt verblind door de aanval. De slechterik weerhoudt Sara ervan om met zijn warp-scrambler te ontsnappen, wat bijna onmogelijk is voor onze vervolgde zorgverlener. De slachting begint dan. De aanvaller fietst de wapens van zijn Hurricane op en steekt scherven van vurige dood diep door Sara's harnas. Helaas, Sara's Retriever is minimaal getankt en laat haar naakte romp bloot. Onze boef vuurt nu een verwijtende opmerking in de lokale tijd af voordat ze zich door Sara's laatste stukje hitpoints stort en haar reduceert tot een gehavend wrak in het landschap van New Eden.
Helaas is Sara's beproeving geen ongewoon verhaal. Er zijn veel mijnwerkers en mission runners die dezelfde niet-consensuele strijd voeren - nee, slagerij - door deze traanvoerders. En zo komt mijn bescheiden voorstel in het spel. Carebears hebben noch de ISK, noch de gevechtsvaardigheden om de strijd tegen deze criminelen te brengen. Dus mijn voorstel is van een ander soort. De enige bezitsberen zijn in overvloed andere carebears. Of het nu gaat om financiële incentives of een lager instinct om te overleven, carebears gaan vaak samen. Gebruikend hun aantallen in hun voordeel stel ik voor dat weinigen worden geofferd om de velen te redden. Dat wil zeggen, een paar carebears zouden zich aan een ganker wagen om zijn lust voor tranen op te smukken, en de andere beren uit de weg te laten. Het zou te hopen zijn dat met een verse voorraad van de zoetste tranen, waarvan het soort alleen kan worden geproduceerd door de meest onschuldige en naïeve beoefenaars, de verlangens van de gier zouden worden bevredigd, waardoor andere autobezitters hun werk als de ruggengraat van de New Eden-economie.
Laat het niet gezegd worden dat er voor andere oplossingen, voor zo'n groot dilemma, een even grote oplossing nodig is. Het praten over het creëren van meer blijvende gevolgen voor het slaan of het vestigen van legitieme markten voor beren om huursoldaten te vinden om hen te verdedigen, is onzin. Ze pakken eenvoudigweg de oorzaak van het probleem niet aan. Daarom heb ik een bescheiden voorstel naar voren gebracht, zodat de velen New Eden onbelemmerd kunnen aangaan voor de prijs van weinigen.