Inhoud
- The Ghosts of Olympics Past and Future
- Sla gewoon de training over en geef me mijn gouden medaille
- De toekomst is gearriveerd
- Hoe te voorkomen dat je een sukkel bent
The Ghosts of Olympics Past and Future
Laten we zeggen dat we twee Olympische atleten hebben. Nee, ik weet niet welke. Het maakt niet uit. Ze zijn hypothetisch. Laten we, in de traditie van hypotheticals overal, belachelijke namen geven - Sam Speedy en Freddy Fast - en laten we dan voor hen een hypothetische analogie maken die waarschijnlijk een beetje is, maar toch een mooie taak zullen vervullen om een schokkende waarheid te illustreren. (Immers, wat heb je aan hypotheses als je het niet tot het randje van absurditeit kunt rekken en misschien alleen maar een haar verder dan dat?)
Sam Speedy is van het Olympisch verleden. Een beetje zoals de Ghost of Olympics Past. Alleen hij is geen geest. Hij is een atleet. Hij zet lange, brutale uren training in - uren op uren - en hoe harder hij traint, hoe sneller hij loopt. Hij doet geen drugs omdat hij niet uit de Spelen wil worden gezet. Hij is afhankelijk van het Olympisch Comité om ervoor te zorgen dat de regels worden gevolgd, en wanneer hij de startlijn volgt, weet hij dat hij op een gelijk speelveld aan het concurreren is.
Freddy Fast, aan de andere kant, is van de Olympische toekomst. Een beetje zoals de Geest van Olympische Spelen. Toekomst, goed, ik kan zien dat je het snapt, alleen hij is geen geest. Hij is een atleet. Maar de toekomst van de Olympische Spelen is grondig gemonetariseerd, dus Freddy Fast heeft een keuze over training. Hij kan de lange, zware uren die iedereen vandaag van Olympische atleten verwacht, of hij kan de Olympische commissie gewoon betalen om hem te laten overslaan.
Sla gewoon de training over en geef me mijn gouden medaille
"Maar dat is een stomme analogie," hoor ik je protesteren. "Als hij niet traint, zal hij gewoon verliezen. Het maakt niet uit hoeveel hij iemand betaalt om de training over te slaan."
Je zou het denken, ja. Maar in de Olympische Spelen van de Toekomst neemt het Olympisch Comité het geld van de atleten die zich niet druk willen maken over al die hinderlijke trainingen en die ze prestatieverbeterende drugs verkoopt. De medicijnen stellen hen op een significant voordeel ten opzichte van hun hardwerkende tegenhangers. Freddy Fast maakt dus een betere kans om te winnen als hij de "skip-the-training-and-give-me-my-Gold-Medal" -fee betaalt.
En natuurlijk doen de meeste andere hardlopers hetzelfde - behalve de allerarmste atleten - dus Freddy zal echt zijn nadeel als hij besluit te trainen in plaats van te doseren. De andere atleten krijgen meer drugs naarmate ze meer betalen, dus Freddy moet proberen ook meer te betalen om bij te blijven. Op de racedag wordt de winnaar degene met het meeste drugsgeld dat is geïnvesteerd in het winnen.
In feite had het Olympisch Comité de medailles net kunnen veilen voor de drie hoogste bieders in plaats van zich te storen aan hun schijnvertoning van een race, maar ze zijn slim genoeg om te beseffen dat als ze de illusie van de concurrentie zouden laten verdwijnen, niemand meer de medailles zou willen hebben . Concurrenten moeten zich voelen zoals ze zijn winnend de medailles, zelfs als ze in werkelijkheid ze gewoon kopen. Dus de commissie houdt de illusie levend, en Freddy blijft zo veel als hij kan betalen proberen om een medaille te winnen die niets waard is.
De toekomst is gearriveerd
Wat ik hierboven heb beschreven, is misschien niet wat de Olympische Spelen van vandaag zijn, maar hier is het enge: het is precies hoe 'gratis te spelen' mobiel gamen eruit ziet. Ik heb onlangs een kort artikel gelezen waarin Bennett Foddy, de man achter hem QWOP, somt een aantal belangrijke problemen op met het "free to play" -model. Het lezen was kort maar gruwelijk dwingend.
(QWOPTrouwens, het is een spel. Als je er nog nooit van hebt gehoord, bekijk de video helemaal bovenaan dit bericht. Het deed me zo hard lachen dat mijn kanten pijn deden. Of je kunt de iets bekendere - of op zijn minst meer virale - video midden in de post bekijken, maar eerlijke waarschuwing: de taal is niet gezinsvriendelijk. Helemaal niet. Ik bedoel ... gewoon ... ja ...)
Maar terug naar de mobiele analogie. Het gratis te spelen model is gebaseerd op spelers die uiteindelijk geld uitgeven aan de game, en de manier waarop de meeste ontwikkelaars ervoor zorgen dat spelers betalen, is door de game-elementen zo lang te laten meegaan dat je ze gewoon wilt overslaan. Met andere woorden, je wilt niet om het spel te moeten spelen. Stop even en bedenk hoe gek dat is. Wij zijn betalen voor het voorrecht van niet het spel spelen waaraan we ons geld geven. Ik bedoel, laten we gewoon iets anders doen, toch? Ga naar buiten rennen of een boek lezen of kijk televisie, maar serieus waarom betalen voor het recht niet om iets te doen als er genoeg dingen zijn die je kunt doen niet gratis doen?
Dus waarom doen we het? Omdat we de beloning willen! We willen het zeldzame roer voor de slimme smartphone-krijger of het zeldzame gebouw voor onze kleine smartphonestam of het zeldzame huisdier voor onze smartphone-dierentuincollectie. En we zijn bereid om te betalen om het sneller te krijgen, maar net als ons hypothetische Olympische Comité is de gameontwikkelaar slim genoeg om de illusie dat we ervoor spelen niet te vernietigen - dat we verdiencapaciteit het - dus bouwen ze een spel rond wat in essentie, in het hart, gewoon een winkel is voor het kopen van virtuele producten met echt geld.
Waar is dat zeldzame roer tenslotte? Staat het thuis op je plank? Kun je hem aantrekken? Kun je er rondlopen op Dragon * con? Nee. Het staat op de cartoonkop van een cartoonafbeelding op je smartphone. En jij kocht het voor een zeer reële $ 4,99.
Hoe te voorkomen dat je een sukkel bent
Dus wat is de beste manier om mobiele gaming-zwendel te vermijden? Denk aan Sam Speedy en Freddy Fast en probeer weg te blijven van het gratis te spelen model. Ga in plaats daarvan naar games met een eenmalige vergoeding. Soms betaal je voor de download en dan bezit je gewoon het spel gratis en helder daarna. (Grote vis, Ik zeg het je. Zo leuk!) Of soms krijg je een paar levels gratis en als je het leuk vindt, betaal je een eenmalige vergoeding om de rest van het spel te openen.Hoe dan ook, niemand probeert jou ertoe te brengen om ze te betalen om te voorkomen dat je gefrustreerd raakt.
Aan de andere kant, als je je favoriete gratis-to-play-titel absoluut niet kunt opgeven (het artikel dat ik heb genoemd, vergelijkt ook game-ontwikkelaars met drug-pushers trouwens), kun je overwegen die creditcard uit je telefoonaccount te verwijderen. en deze te vervangen door een kaart met een beperkte naam die je moet kopen in een echte winkel. Als je jezelf bijvoorbeeld beperkt tot het toevoegen van slechts één kaart van $ 10 per maand, ongeacht hoeveel verleidingen je tegenkomt, wanneer het geld op is, is het uit.
In plaats van iemand te betalen om te stoppen met spelen, kun je het gewoon stoppen met spelen gratis. Je kunt tijd doorbrengen met de mensen om wie je geeft. Je kunt teruggaan naar de natuur. Misschien gaan wandelen, of kajakken of fietsen. Je kunt op zijn minst een tijdje het huis uit ... al was het maar om nog een kaart van $ 10 te kopen.