Inhoud
- Geen verhaal voor angsthazen
- Het geeft te veel te snel
- Solide survival-horrorspel, maar ontbreekt aan complexe puzzels
- Een algemeen goed spel ondanks zijn gebreken
Je wordt wakker in een vochtige sombere gang van een kasteel. Je hebt geen herinneringen, behalve je naam (Daniel) en waar je vandaan komt (Mayfair). Je begint een spoor van vloeistof te volgen dat op de grond ligt, waar je een briefje vindt dat je zelf hebt geschreven en achtergelaten voordat je een geheugenverzachterdrankje hebt genomen. Terwijl je je verdiept in de diepten van het kasteel van Brennenburg, begin je te verdelen wat er is gebeurd en ga je wraak nemen.
Geen verhaal voor angsthazen
Het verhaal van Amnesia: The Dark Descent lijkt in eerste instantie nogal eenvoudig, maar naarmate het vordert, bouwt het langzaamaan op tot iets veel gecompliceerder. Hoe dieper je in Brennenburg gaat, hoe donkerder en gruwelijker het verhaal in een briljant tempo wordt.
Terwijl je door het kasteel reist, krijg je audio-flashbacks van gruwelijke gebeurtenissen die daar hebben plaatsgevonden. Je hoort de personages praten en alle vreselijke geluiden die op dat moment zijn opgetreden. De flashbacks zijn in eerste instantie relatief tam, maar naarmate je verder komt donkerder en sinister.
Het beste aan hoe het verhaal is geschreven, is dat het je niet direct de gruwelijke dingen toont die in het kasteel zijn gebeurd. In plaats daarvan geeft het je voldoende visueel bewijs van de nasleep en hoorbare weergave dat je eigen geest beelden begint te creëren van wat er is gebeurd - en het is zeker bijna waardeloos op bijna elke manier. De verbeelding creëert scènes die gruwelijker zijn dan de ontwikkelaars waarschijnlijk hadden kunnen bedenken.
Het verhaal doet je zeker geweldig werk, je koude rillingen geven en je echt ongemakkelijk voelen met wat je ervaart, maar het is niet zonder gebreken. Er zijn drie verschillende eindes aan het spel, afhankelijk van hoe je omgaat met de laatste kamer. Helaas, ongeacht welk einde je ontvangt, blijven er nog veel onbeantwoorde vragen over. Alle eindes zijn erg onbevredigend.
Het beste einde van het spel laat de grootste vraag van allemaal en doet niets om het te beantwoorden, waardoor de speler een gebrek aan volledige sluiting heeft.Ik was geschokt dat het spel eindigde zoals het was. Ik voelde dat het verhaal echt zijn hoogtepunt begon te bereiken en al mijn vragen moesten worden beantwoord. Maar toen was het net afgelopen, waardoor ik mijn hoofd krabde en probeerde te begrijpen wat er net was gebeurd.
Het beste einde van het spel laat de grootste vraag van allemaal en doet niets om het te beantwoorden, waardoor de speler een gebrek aan volledige sluiting heeft.
Het geeft te veel te snel
Dat valt niet te ontkennen Geheugenverlies heeft enkele briljante enge en zeer intense momenten, maar het zijn er maar weinig. Wat weinigen daar in het begin van het spel in een keer spelen. Het beste deel van het spel (en een van de meest intense momenten in de geschiedenis van videogames) is het onzichtbare keldermonster.
Je kunt het wezen niet zien, maar je kunt zijn bewegingen in het water beneden zien als je door het gebied navigeert door van krat naar krat te springen en lijken te gebruiken om het af te leiden. Aan het einde van dit scenario moet je door een aantal gangen navigeren met het wezen dat je volgt, en het enige wat het vertraagt, is het sluiten van de deuren achter je.
Zonder twijfel was het een van de grootste momenten vol adrenaline die ik ooit heb gehad in een videogame. Mijn handen trilden, mijn hart klopte, ik zweette en ik kon er geen genoeg van krijgen. Ik was opgewonden; Ik was gretig; Ik wilde meer; Ik had er zin in; Ik had het nodig. Maar ik heb het nooit gekregen.
Ondanks dat er tijdens het spel momenten zijn geweest waar je rond monsters moet sluipen of rennen en je voor ze kunt verbergen, was het niet hetzelfde. De speler hoeft alleen maar een kamer te zoeken, de deur te sluiten en zich in een donkere hoek te verbergen totdat ze veilig zijn.
De eerste instantie hiervan kan enigszins eng zijn, maar na elke ontmoeting wordt het gewoon muf en saaier. Gelukkig gebeurt het niet al te vaak.
Ik wou dat ze meer momenten zoals het onzichtbare monster hadden geïmplementeerd, of het op zijn minst in een later stadium in het spel hadden gezet, dus we hadden iets om naar uit te kijken.
Solide survival-horrorspel, maar ontbreekt aan complexe puzzels
Geheugenverlies heeft zeker enkele geweldige ideeën en gebruikt verlichting en sfeer in zijn voordeel. De donkere, sombere gangen van het oude kasteel, met je enige lichtbron die je olielamp is en fakkels aansteken met tondeldozen, is gewoonweg prachtig.
U moet zorgvuldig kiezen wanneer u de tondeldozen wilt gebruiken en zorg ervoor dat u ze niet te veel gebruikt. Hetzelfde geldt voor het gebruik van uw olielamp, omdat beide beperkt zijn in het aanbod. Je kunt het gebied ook niet te veel verlichten, omdat het minder gebieden voor je achterlaat voor de schuilplaatsen die in het kasteel wonen.
De sanity-monteur is ook een leuke toevoeging, hoewel het in het algemeen niet echt van invloed is. Hoe meer geestelijke gezondheid je verliest door in het donker te staan, monsters te zien of gruwelijke dingen te ervaren, hoe moeilijker het is om het personage te besturen. Als het laag genoeg wordt, kan het personage tijdelijk instorten, maar de kans dat dit gebeurt erg laag. De enige keer dat het personage voor mij instortte, was toen ik dingen een beetje haastte bij mijn tweede playthrough. Voorzichtiger spelen zoals je zou doen bij je eerste keer, zal het waarschijnlijk niet gebeuren.
Survival-horrorspellen hebben tijdens hun hele ervaring vaak talloze puzzels, waardoor je momenten hebt om na te denken om vooruitgang te boeken. penumbra, bijvoorbeeld, had een paar geweldige puzzels die je echt aan het denken zetten. Zulke puzzels omvatten het vertalen van morsecode, het opnieuw installeren van systeemconfiguraties voor een server, en meer. Het waren echte puzzels die niet te moeilijk waren, maar hard genoeg moest er een gedachte worden ingebracht.
In Geheugenverliesechter, de puzzels zijn moeilijk om puzzels te noemen. Vaak moeten ze items A, B en C vinden en plaatsen waar ze moeten gaan, wat het spel automatisch doet. Dus echt, de enige puzzel is het vinden van de items. En dat is geen puzzel.
Er is één uitzondering, waarbij je een aantal buizen in een bepaalde volgorde hebt geplaatst, maar variaties in de plaatsing van de pijpen waren extreem klein. Je zou er niet langer dan een paar minuten aan vastzitten, zelfs als je niet zo hard probeerde.
De puzzels zijn echter eerder een tweesnijdend zwaard. Ze zijn teleurstellend vanuit een puzzelstandpunt, maar door hun gebrek aan moeilijkheid gaat het spel in een vrij snel tempo vooruit.
Een algemeen goed spel ondanks zijn gebreken
Amnesia: The Dark Descent heeft zijn gebreken, maar toch is het een plezierige game. Het zal je niet de hartaanvallen zoals geven Stille Heuvel. Het geeft je niet de puzzels van de penumbra trilogie. En het zal je geen verhaal geven dat volledig gesloten en uitgelegd is.
Het zal echter genoeg verhaal en sfeer geven om het een algeheel plezierige ervaring te maken - een ervaring die ik op prijs stelde en die ik net zo graag als de eerste keer een tweede keer speelde. Geheugenverlies is niet perfect, maar heeft momenten waarop het bang is, stoort en de speler echt eruit gooit. Ik zou het aan elke horrorfan aanraden.
Met een enorme rijkdom aan door de gemeenschap gecreëerde inhoud, de Geheugenverlies ervaring hoeft niet te stoppen bij het hoofdspel. Er zijn honderden aangepaste verhalen om te downloaden en te spelen, wat je uren meer speeltijd zal geven in deze prachtige titel, die een zeer belangrijk onderdeel is geweest van de moderne survival-horror. Op de spits van de gebreken, zal het ongetwijfeld in de geschiedenis van het spel verdwijnen.
Amnesia The Dark Descent is te koop op GOG.com voor € 17,99 en op Steam voor € 19,99.
Onze beoordeling 8 Een Survival Horror-ervaring die doet schrikken maar zeker niet perfect is. Beoordeeld op: PC What Our Ratings Mean