Inhoud
Het leven is soms eng. Het zit vol met bochten en kronkels, en je weet nooit echt wat je kunt verwachten. In videogames zoeken we vaak een uitstel uit de echte wereld: een gebeeldhouwde mannelijke marine met een groot geweer of een huurmoordenaar met een stalen besluit om te doden. Niet vaak worden we in gecompliceerde, volwassen situaties zoals in Catherine.
Verhaal
Deze game vertelt het verhaal van een slager uit het midden van de jaren dertig, Vincent genaamd, die op de afgrond staat van een beslissing over het grote leven. Zijn oude vriendin wil de relatie naar het volgende niveau brengen met het huwelijk. Als reactie op dit ogenschijnlijk onverwachte gesprek rent hij weg om met zijn vrienden te drinken, wordt dronken van de stroom en wordt wakker naast een prachtige blonde vreemdeling. Atlus, het ontwikkelingsteam achter de JRPG-serie Persona, brengt ons een game buiten de gebaande paden om ons te concentreren op een meer serieuze kant van interpersoonlijke relaties, terwijl we een gezonde dosis fanclubs brengen.
Ik moet verduidelijken dat Vincent met Katherine uitgaat en haar bedriegt met Catherine. Verwarrend, toch? Met de opeenvolgende nachten van drinken, de stress van vals spelen op een oud vriendin en de Nightmare-visies tot in de vroege uurtjes, krijgt Vincent meer en meer gestrest terwijl het verhaal evolueert.
gameplay
Er zijn een paar zinnenprikkelende wendingen (bedoelde spreuk: er is fan-service) en elke keuze die je maakt, verandert de uitkomst van het verhaal met 8 verschillende eindes. Het hoofdverhaal is gemiddeld rond de 10 uur, maar er is een schijnbaar eindeloze replay-waarde wanneer je probeert de verschillende eindes te krijgen en de optionele mini-game en proefmodi te verkennen.
Net zoals de Persona-serie, zijn de acht dagen dat de game Catherine plaatsvindt, opgesplitst in fasen. Gedurende de dag stoten verschillende filmscènes spelers in verhaalontwikkelingen tussen Vincent, Katherine, zijn vrienden en zijn innerlijk (kijkend naar je Persona-fans). Terwijl Vincent 's nachts zijn favoriete lokale bar als een uurwerk slaat: de "Stray Sheep". Ik zie wat je daar hebt gedaan, Atlus.
Tijdens deze fase kan de speler kiezen om te drinken, met de klanten te praten, om inkomende teksten van zijn twee geliefden te bekijken en erop te reageren, en je raadt het al, drink bier. Bijna alles wat je doet tijdens de barfase zal de tijd laten voorbijgaan, waardoor spelers moeten beslissen wat voor hen het belangrijkst is.
Als de avond ten einde komt, komt Vincent in een nachtmerrie waar iedereen die hij tegenkomt een schaap is. De Nightmare-fase is het vlees van de gameplay; Vincent zal een muur van blokken beklimmen om aan zijn dood te ontsnappen, met behulp van verschillende technieken die hem door de andere schapen worden gegeven om elke nacht de muren te beklimmen. Spelers zullen de klif moeten schalen om naar hogere niveaus te stijgen en te ontsnappen aan de droom van de nachtmerrie, om de volgende dag verder te gaan. Als je te lang neemt om te klimmen, glijd je weg en val je tot je dood. Aan het einde van elke nacht zijn er baasniveaus die de innerlijke angsten en demonen weerspiegelen die Vincent in zijn wakkere leven weigert onder ogen te zien. Deze omvatten een baby, Catherine in een bruidsjurk en buttcheeks met een mondvol scherpe tanden langs de spleet. Ja. Je kunt dit niet verzinnen.
Terwijl spelers door het spel gaan, wordt de klif moeilijker en moeilijker te beklimmen en moet je je verstand en technieken gebruiken om de juiste bewegingen te maken en de juiste blokken te verplaatsen om het niveau met succes te voltooien. Blokken zijn zo gerangschikt dat je specifieke bewegingsstrategieën moet gebruiken, vaak gedetailleerd door andere slimme schapenmensen (sheeple?) Die gedwongen zijn om met je mee te klimmen in deze helse droomwereld.
Gameplay houdt je scherp, en hoewel ik zeker voelde dat ik me haastte om de levels te voltooien voordat ik naar mijn ondergang ben afgedaald, hoefde ik niet echt meer dan één niveau te spelen om het te voltooien.
gebreken
Een van de fouten in Catherine is de archaïsche moraalbar. We hebben dit soort dingen gezien in Infamous, Mass Effect en Fable. Wat deze spellen niet begrijpen, is dat moraliteit anders is voor elke persoon en dat het oneerlijk is om spelers in een polsslagen-systeem te sluiten dat het totale lot van je personage bepaalt. Terwijl je beslissingen neemt in Catherine, een balk zal verschijnen en zal schijnbaar te goed of kwaad lijken, afhankelijk van of je doorgaf met vals spelen op je vriendin of dat je je best deed om goed te maken met haar.
In de surrealistische nachtmerrie wordt je naar een biechtstoel gebracht en krijgt de speler vragen als "Zou je ooit je vals spelende echtgenoot vergeven?" Of "Zou je ooit tegen een vriend liegen?" Deze antwoorden hebben ook invloed op de moraalstaf. Ik dacht dat dit hele systeem onnodig en predikaat was. Hoewel ik graag werd uitgedaagd met ja / nee-antwoorden op moeilijke levensvragen, vond ik het niet leuk dat als ik op basis van mijn antwoorden kon schieten op geheel goede of helemaal slechte moraliteit, dat ik eenvoudig kon resetten en opnieuw kon beginnen. Spelers kunnen het spel eenvoudig herladen als ze de balk in de richting bewegen die ze niet wilden.
Conclusie
Catherine is een vreemd, verfrissend verhaal dat schittert als goud in een industrie die repetitieve, formuletitels prijst. Door de rol van Vincent over te nemen en onszelf te dwingen harde beslissingen te nemen, kunnen we onszelf in een spiegel bekijken. Geef je de voorkeur aan het stabiele, comfortabele leven van relaties? Geef je de voorkeur aan het avontuurlijke en opwindende leven van vrouwenmoorden, of moorden van mensen? Zou je je liever alleen op jezelf concentreren, of misschien op een combinatie van die drie? Oh, en geniet ook van uitdagende puzzels terwijl je je een weg baant door je eigen nachtmerries.
Onze beoordeling 9 Catherine is een vreemd, verfrissend verhaal dat schittert als goud in een industrie die repetitieve, formuletitels prijst.