Citadale & colon; The Legends Trilogy Review - A Decent Castlevania Clone

Posted on
Schrijver: William Ramirez
Datum Van Creatie: 17 September 2021
Updatedatum: 16 November 2024
Anonim
Citadale & colon; The Legends Trilogy Review - A Decent Castlevania Clone - Spellen
Citadale & colon; The Legends Trilogy Review - A Decent Castlevania Clone - Spellen

Inhoud

Als je er één bekijkt Citadale: The Legends Trilogy (zoals ik suggereer dat je dat hierboven in de trailer doet), je weet waar je voor staat. In geen geval wordt dit gepusht als een high-end titel die een adembenemende nieuwe gameplay-ervaring zal brengen voor de fans van Castlevania. Deze game is net zo rauw en nostalgisch als op het eerste gezicht lijkt.


Citadale: The Legends Trilogy is een Indie Castlevania-kloon gemaakt door Ezekial Rage. Het is beschikbaar op zowel de Wii U (£ 4,49) en Steam ($ 9,99). In Citadale: The Legends Trilogy, speel je als Sonja Dorleac en hanteer je een zwaardachtig wapen genaamd de Shadow Blade. Je rent en springt door deze sidescroller en doodt demonen, zombies, vleermuizen en allerlei vreselijk uitziende wezens. De "trilogie" in deze titel komt in de vorm van drie hoofdstukken in de game die allemaal als iets andere spellen spelen.

Hoofdstuk 1 is de originele Wii U-release, Gate of Souls. In hoofdstuk 2 speel je als Sonja's zoon, Gabriel. In hoofdstuk 3 krijgt Sonja's kleinzoon, Christopher, de Shadow Blade en speel jij zijn rol. Net als het spel zelf, is de voortgang door hoofdstukken en het verweven verhaal relatief eenvoudig.

Een gescoorde eerste indruk

Een ding dat het vermelden waard is, is dat deze trailer het spel niet veel recht doet. De tracks die ze hebben gekozen zijn verre van de beste die je ooit zult horen Citadale: The Legends Trilogyen ik zou echt willen dat ze betere hadden gekozen. Persoonlijk vind ik het openingsnummer van de trailer een beetje lastig voor de oren, en dat is misschien genoeg om mensen weg te jagen. Probeer erlangs te horen.


Launching Citadale: The Legends Trilogy op Steam heb je een waarschijnlijk het meest eenvoudige startscherm dat ik de afgelopen jaren heb gezien. Je kunt het spel beginnen spelen of de (uiterst beperkte) instellingen en opties bekijken, die hier worden weergegeven:

Er is geen optie om je controls te veranderen, wat geen probleem zou zijn in een game waarbij de controls intuïtief waren of in een tutorial-modus of opstartfase aan de speler werden voorgesteld. Maar je begrijpt dat niet Citadale: The Legends Trilogy. Door een uur spelen, wist ik niet hoe ik mijn pick-up items moest gebruiken. Ik drukte op elke toets op mijn toetsenbord en kwam leeg. Ik zocht op Google en vond niets. Omdat dit een van de belangrijkste mechanismen in het spel is, heb ik het ervaren op een heel ander niveau voor de eerste paar bazen.

Het was frustrerend om een ​​bijl in mijn inventaris te zien, maar ik heb geen manier om het te gebruiken. Toen herinnerde ik me eindelijk hoe je het zou doen in de oude Konami-klassieker: omhoog + V/alt. Ik voel me heel slecht voor iedereen die geen ervaring heeft met Castlevania-games uit het verleden, omdat dat voor hen bijna onmogelijk zou zijn.


De enige twee andere bedieningselementen (behalve verplaatsing door EEN/D of Links/Rechts) zijn je sprong (C/Ctrl) en een slingering van je Shadow Blade (V/alt). Je kunt hurken S/naar beneden.

Maar een deel van mij krijgt het controlegegeven. Citadale: The Legends Trilogy wil zo rauw mogelijk zijn. Het leent voor de nostalgische en moeilijke ervaring, toch? Hoewel ik het ermee eens ben, draagt ​​het niveau van het kloppen van het toetsenbord dat nodig is om alles uit te zoeken niet echt bij tot een soort van leuke ervaring met het spel.

Anders dan het ontbreken van een manier om je bedieningselementen te wijzigen, is de modus Oude tv een handige optie die een filter aan je game toevoegt om die oude tv-scanlijnen na te bootsen.

Fatsoenlijk beeld & geluid

Aan de slag met het spel, krijg je een paar alinea's van het verhaal te horen. Het is erg oppervlakkig en basaal, maar dat is te verwachten in een spel als dit. Sonja is op een avond vertrokken nadat de overleden vader van haar man uit zijn graf is opgestaan. De man van Sonja gaat op pad om een ​​nabijgelegen citadel te bekijken met zijn ogen gericht op het stoppen van de kwade krachten die zijn vader heeft losgelaten, en Sonja wordt achtergelaten om het dorp te beschermen.

De graphics en audio waren meteen een verademing. Nogmaals, wat ik hoorde in de trailer was niet bepaald aangenaam in mijn oren. Het parcours voor de eerste fase van het spel is veel beter en klinkt precies zoals ik zou verwachten van een Castlevania-kloon, dus ik heb geen klachten.

De sprites, zowel voor Sonja als voor vijanden, zijn behoorlijk vloeiend. Ik verwachtte dat ze meer schokkerig en schokkerig zouden zijn dan ze waren, dus dat was een leuke touch om te zien.

Een ding zal ik zeggen dat, toen ik door beoordelingen van de game keek, ik twee verschillende gelegenheden vond (hier en hier) waar spelers beschuldigingen van sprites en MIDI's maakten die werden gestolen en voor het spel werden gebruikt. In de tweede link antwoordt Ezekial Rage (de game-ontwikkelaar) dat hij zich bewust is van de sterke overeenkomsten, hoewel het rapport iets representeert "niet in deze versie van het spel."

Speculatie terzijde, ik denk dat dit gewoon meer leent voor het feit dat Citadale: The Legends Trilogy probeert zo hard mogelijk een zeer goede ervaring te zijn met de originele Castlevania-titels.

De gameplay die ik had verwacht

Helemaal tot aan de eerste baas, die ik binnen een paar minuten bereikte, was de gameplay precies wat ik dacht dat het zou zijn. Je hakt en schaart vijanden om munten, eten, soul-edelstenen en items op te halen. Het is niets nieuws, maar dat is niet noodzakelijk een slechte zaak.

Je krijgt ook overal controlepunten te zien, waarop je je sterft als je sterft. Dit is uiterst noodzakelijk omdat je kunt verwachten te sterven veel. En dat is jammer, want het vertelt je niet hoe je je spel ergens kunt opslaan - behalve in een regel op de update-opmerkingen van de Steam-pagina die zegt F1 slaat je status op en F2 laadt hem.

Je krijgt maar één save-status in het hele spel. Als je het spel sluit zonder op F1 te drukken, is er bij het opnieuw starten van het spel geen optie om verder te gaan. Je voortgang is verloren. Vóór deze update moesten spelers het hele spel in één keer verslaan. Over hardcore gesproken.

De eerste baas was een vrij coole ervaring. Zij (of in ieder geval ik geloof dat ze vrouwelijk waren) spawnt in het midden van het podium nadat je het op een roos hebt gewist. Van tijd tot tijd zal ze de wijnstokken veroorzaken waar je tot nu toe doorheen hebt gezweld om te spawnen. Het vereist in principe dat je snel het patroon leert van het spawnen, doden en naar het centrum van de stage rennen waar je schade aan haar kunt toebrengen.

De volgende baas, die niet langer dan vijf minuten kon zijn geweest, was aantoonbaar nog eenvoudiger.

Een draakachtig skelet zweeft over het scherm en je moet naar hem springen en hem inslaan. Als je wordt geraakt, laat hij je vijanden vallen die je onderweg hebt gevochten. Je legt ze snel neer en gaat dan terug naar springen en slingeren naar de baas. Je zult niet merken dat je hier teveel schade oploopt.

Vanaf dit punt begin je echter veel nieuwe spelmechanismen te ervaren. Er komt een moment dat je (waarschijnlijk) over een platform loopt met een lichte verkleuring, waardoor je ten val komt. Gelukkig gebeurt dit slechts enkele seconden nadat een controlepunt is bereikt. Dit is waar het spel een beetje slimheid en moeilijkheid begint te vertonen.

De volgende baas die je zult bereiken, die op een steenworp afstand van deze vallende platforms ligt, is exponentieel moeilijker dan de eerste twee. Ik zal het niet voor je bederven, maar je kunt verwachten dat je vele malen sterft voordat je het uiteindelijk uitprobeert.

De ophaalitems die je tegenkomt als je door gigantische spinnen, naaktslakken en hordes of afschuwelijke monsters doodt, zijn als volgt:

  • heilig water, die vijanden verbrandt
  • Assen gooien, die vijanden boven je kunnen beschadigen
  • Sterren gooien, die door meerdere vijanden voor je snijden
  • potions, die uw gezondheid aanvullen

Elk vereist een zielsjuweel om te gebruiken. Als je geen soul-edelstenen hebt, kun je je afhaalitem niet gebruiken. Zie de edelstenen als mana.Spelers die bekend zijn met Castlevania hebben geen probleem met het begrijpen van deze monteur en zullen ook niet de moeite hebben om erachter te komen welke knoppencombinatie je in staat stelt om ze te gebruiken (wat, nogmaals, is omhoog + V/alt).

Een paar tekortkomingen

Hoewel ik toegeef dat ik een baas stopte bij het afronden van hoofdstuk 1, omdat ik het na een goeie 30 pogingen gewoon niet kon verslaan, kan ik vol vertrouwen stellen dat een van de Citadale: The Legends TrilogyDe meest in het oog springende problemen zijn de moeilijkheidsgraden. Ik noemde de baas van stadium 3 die tien keer zo moeilijk is als de eindbazen van fase 1 en 2, en je zult dit tijdens het hele spel gebeuren. Je vaart een paar etappes door en raakt dan gewoon een muur. Maar deze hardcore gameplay is misschien waar sommige mensen naar op zoek zijn.

Een ander probleem dat ik met het spel heb is dat de hitdetectie vrij matig is, vooral tijdens sommige bossgevechten. Hits worden gewoon niet geregistreerd zoals je zou verwachten, wat een onderdeel is van deze nostalgische titels die we allemaal liever vergeten dan herbeleven.

De vaardigheidskap in Citadale: The Legends Trilogy komt vooral van het hebben van ervaring in vroege Castlevania-titels en het kunnen leren van monster- en bossgevechtpatronen. De mechanica van je wapen is niet erg diep of moeilijk te leren. De enige echte eigenaardigheid waar je mee moet spelen, is de manier waarop je kunt springen, zwaaien en draaien om tegelijkertijd in meerdere richtingen te slaan met een enkele zwaai van de Shadow Blade. Buiten dat, verwacht niet indruk op jezelf te maken.

Conclusie

Al met al denk ik dat de mensen die willen kopen Citadale: The Legends Trilogy zullen krijgen wat ze wilden en verwachtten: een nostalgische, moeilijke ervaring die extreem lijkt op de oude Castlevania-games op NES. Het verhaal, de geluiden, de beelden en het gevoel van het spel komen ongeveer overeen met de originele Nintendo-titel die ik heb gevonden.

Citadale: The Legends Trilogy heeft ook een beetje herspeelbaarheid. Er zijn alternatieve eindes voor de eerste twee hoofdstukken, en er is zelfs een boss rush-modus voor het originele spel als het je lukt om het "goede" einde te krijgen. Ik kan je niet vertellen hoe je dat kunt bereiken, maar het voegt wel een beetje hype toe aan een game die nog Steam-prestaties of dingen van die aard moet ontvangen. Ik ben eigenlijk heel benieuwd om te zien waar de game-modus van de baas over gaat en zal er waarschijnlijk aan werken na deze beoordeling.

Als je een Castlevania-fan bent of iemand die dol is op rauwe en klassieke hack-en-slash-titels, Citadale: The Legends Trilogy zal niet teleurstellen. Voor de meesten van jullie zul je deze titel echter moeilijk vinden om verliefd op te worden.

[Notitie: Een kopie van deze game is door de ontwikkelaar ter beschikking gesteld in het kader van deze beoordeling.]

Onze beoordeling 6 Het brengt een aantal van de hack-en-slash-acties terug die je misschien nog kent van een van de meest geliefde NES-titels. Beoordeeld op: PC What Our Ratings Mean