Ik maak een grapje, schat. Ik hou van Dungeons and Dragons, en vanwege familie-invloeden ben ik sinds mijn vroege jeugd een geschikte speler. Tegen zevenen speelde ik met mijn vader, mijn broer en een paar andere vrienden die in dezelfde straat woonden. Dit was ook de 1e editie. Dat waren dwaze dagen. Dat waren dwaze, vreselijk slechte dagen. Het was leuk voor het verhaal, maar het aanraken van die kaarten waren nachtmerries.
Vandaag zijn er echter 3de editie, 4e editie en zelfs het bekroonde complimensysteem Pathfinder voor de spelers van de beroemde tafelbladgames om ze naar hartenlust te gebruiken. Pathfinder brengt ons echter een kleine stap in het echte en diepe bewustzijn van de speler en de gemeenschap, en streeft naar iets beters. Pathfinder zelf is slechts een homebrew. Het is getest, goedgekeurd en gepubliceerd door een oprichter en zijn vrienden, maar in grote mate is het een zelfgemaakte en aangepaste oplossing voor bepaalde mensen om te gebruiken voor de fijne kneepjes van de 3e editie.
Dit wetende, breekt veel stigma op de algemene opvattingen die mensen over homebrew overwegen, dat het allemaal verschrikkelijk is. Giants in de speeltuin heeft een hele sectie in het berichtenbord gewijd aan door spelers gecreëerde bronnen en ideeën voor andere mensen om te gebruiken in hun spel of te veranderen als ze dat nodig achten. Het gaat erom creatief te zijn en een niche en zone te bereiken waar mensen kunnen genieten of een identificatie kunnen maken. Het is waarom Wizards of the Coast is uitgebracht Tome of Battle's Crusader na de maanden en maanden huilden mensen erover dat Paladin een klasse was die onderduikers was.
Toegegeven, niet alles maakte de homebrew manier een goede zaak; echt werk kost realtime, kennis en toewijding, maar dit is (gelukkig) iets dat een doorgewinterde kerker-crawler kan zien wanneer hij zijn eerste wandelingen maakt in de rijken van het niet-gepubliceerde materiaal.
Nu moet ik mijn donkere ridder spelen. Jullie mogen enkele d20's rollen!